Semen Wityk
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| poseł do Reichsratu Przedlitawii | |
| Okres | |
| Przynależność polityczna | |
Semen Wityk ukr. Семе́н Ві́тик (ur. 21 lutego 1876 w Gajach Wyżnych, zm. 10 października 1937 w Wierchnieuralsku) – ukraiński polityk, działacz społeczny i związkowy w Galicji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był działaczem Ukraińskiej Partii Radykalnej, a w 1899 jednym z założycieli Ukraińskiej Partii Socjal-Demokratycznej. Przewodził w niej frakcji współpracującej z Polską Partią Socjalno-Demokratyczną Galicji i Śląska Cieszyńskiego.
23 lipca 1903 przybył do wsi Żyźnomierz podczas strajku chłopskiego, w konsekwencji został osadzony w areszcie śledczym w Buczaczu[1]. Był posłem XI i XII kadencji Rady Państwa Austrii (1907-1918). Wiosną 1914 w prasie informowano o jego zniknięciu po rzekomym zaciągnięciu długów[2].
Członek Prezydium Kongresu Pracy Ukrainy oraz jeden z członków Ukraińskiej Rady Narodowej. W 1919 piastował stanowisko ministra do spraw Galicji w rządzie Ukraińskiej Republiki Ludowej. Pod koniec 1919 wyemigrował do Wiednia.
W latach 1923-1925 wydawał miesięcznik "Nowa Hromada", o nastawieniu proradzieckim. Od 1925 członek Komunistycznej Partii Ukrainy (bolszewików). W 1925 wyemigrował do ZSRR i zamieszkał w Charkowie, gdzie pracował jako redaktor magazynu "Czerwonyj Kłycz". Aresztowany przez GPU USRR w marcu 1933 w tzw. sprawie Ukraińskiej Organizacji Wojskowej. 23 września 1933 skazany przez trójkę GPU na dziesięć lat więzienia. Wyrok odbywał w politizolatorze w Wierchnieuralsku. W czasie "wielkiego terroru", 3 października 1937 skazany przez trójkę NKWD obwodu czelabińskiego na karę śmierci za wyrażanie kontrrewolucyjnych poglądów i wrogość do kierownictwa partii i rządu w czasie odbywania kary, rozstrzelany. Zrehabilitowany 4 lipca 1958 przez sąd Kijowskiego Okręgu Wojskowego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aresztowanie Wityka. „Kurier Lwowski”. 207, s. 4, 28 lipca 1903.
- ↑ Ucieczka posła. „Nowości Illustrowane”. Nr 23, s. 10, 6 czerwca 1914.
Bibliografia, literatura[edytuj | edytuj kod]
- Енциклопедія українознавства. T. 1. Lwów, 2000, s. 289. ISBN 5-7707-4048-5.
- Вітик Семен w: Енциклопедія історії України: Т. 1. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. Київ 2003, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2