Robert Beyer
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Robert Beyer (ur. 1901 w Wittlich, zm. 1989 w Düsseldorfie) – niemiecki inżynier dźwięku i kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował w Halle, Berlinie i na Uniwersytecie Muzycznym w Kolonii. W latach 1928–1934 pracował jako inżynier dźwięku w wytwórni filmowej Tobis, gdzie zajmował się elektroakustyką. Od 1946 był inżynierem dźwięku w radiu kolońskim NWDR (późniejszym WDR)[1][2][3].
Interesował się możliwością muzycznego zastosowania technologii elektronicznej. Już w 1928 opublikował w periodyku „Die Musik” artykuł Das Problem der «kommenden Musik», w którym omówił wykorzystanie instrumentów elektronicznych w kompozycji muzycznej[3].
W 1949 Beyer był uczestnikiem wykładu na temat wytwarzania dźwięku elektronicznego, wygłoszonego przez Wernera Meyer-Epplera w North West German Music Academy w Detmold[3]. Odtąd zaczęła się współpraca obu naukowców, która w 1950 zaowocowała wykładami pod nazwą "Klangwelt der elektronische Musik" na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie[1][2][4]. Beyer skoncentrował się na zasadach projektowania stosowanych przy konstruowaniu elektronicznych instrumentów muzycznych, a Meyer-Eppler przedstawił stan badań w dziedzinie syntezy mowy[3]. Rok później obaj wrócili do Darmstadt z cyklem wykładów na temat możliwości elektronicznego wytwarzania dźwięku oraz związków muzyki z technologią[2][4].
W 1951 wraz z Herbertem Eimertem i Meyer-Epplerem założył przy radiu kolońskim NWDR Studio muzyki elektronicznej (WDR). Było to pierwsze tego rodzaju studio poświęcone muzyce wykorzystującej dźwięki generowane elektronicznie[1][4]. Pierwszymi utworami powstałymi w Kolonii były cztery etiudy dźwiękowe (4 Stücke na taśmę), skomponowane wspólnie przez Eimerta i Beyera w latach 1951–1953. Były one prezentowane bez większego sukcesu podczas festiwalu Neues Musikfest w Kolonii w 1953. Ale już kolejny koncert kolońskiego studia, który odbył się rok później, spotkał się z szerokim oddźwiękiem w niemieckiej prasie[1].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Das Problem der kommenden Musik, „Die Musik”, 9, 1928, s. 861–866
- Musik und Tonfilm, „Kunst und Technik”, 1930, s. 365–396
Kompozycje[edytuj | edytuj kod]
- 4 Stücke na taśmę, razem z H. Eimertem (1952–1953)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Muzyka elektroakustyczna w Polsce [online], Culture.pl, 8 marca 2007 [dostęp 2021-01-17] (pol.).
- ↑ a b c Martin Iddon, New Music at Darmstadt: Nono, Stockhausen, Cage, and Boulez, Cambridge: Cambridge University Press, 2013, s. 65–67, ISBN 978-1-107-03329-0, Google Books (ang.).
- ↑ a b c d Peter Manning, Electronic and Computer Music, Oxford Scholarship Online, wrzesień 2013, DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199746392.001.0001, via Oxford University Press [dostęp 2021-01-18] (ang.).
- ↑ a b c INART 55. History of Electroacoustic Music [online], Pennsylvania State University [dostęp 2021-01-17] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Robert Beyer w bazie AllMusic (ang.)
- Dyskografia Roberta Beyera w bazie MusicBrainz (ang.)
- Robert Beyer w bazie Discogs.com (ang.)