Paweł Łysek
| Data i miejsce urodzenia | 27 sierpnia 1914 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 lipca 1978 |
| Zawód, zajęcie | pisarz, żołnierz, folklorysta |
| Narodowość | polska |
Paweł Łysek (ur. 27 sierpnia 1914 w Jaworzynce, zm. 15 lipca 1978 w Huntington) – polski pisarz, folklorysta i żołnierz.
Podczas II wojny światowej walczył w szeregach Polskich Sił Zbrojnych w Europie Zachodniej. W 1949 roku osiadł w Stanach Zjednoczonych. Wykładał na Uniwersytecie w Nowym Jorku. Przyczynił się do wprowadzenia do swojego programu nauki języka polskiego i literatury polskiej, zajmował się bibliotekarstwem[1]. Łysek był członkiem amerykańskiego PEN Clubu[2]. Polskiego Instytutu Nauki i Sztuki w Nowym Jorku, Polskiego Instytutu Nauki w Londynie; działalność odczytową i publicystyczną poświęcił m.in. utrwaleniu świadomości polskich praw do Ziem Zachodnich i Północnych; inspektor kontaktów Polonii z krajem, zwłaszcza z Cieszynem. Swoje utwory wydawał w Londynie[1].
W swych powieściach utrwalił ginący świat kultury górali beskidzkich[2].
W 1975 roku uhonorowany został Nagrodą Fundacji im. Kościelskich[2].
Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]
Źródło: [2]
- 1966: Przy granicy
- 1970: Twarde żywobycie Jury Odcesty
- 1973: Marynka, cera gajdosza
- 1977: Jano i jego zbójnicy kamraci
- 1960: Z Istebnej w świat (wspomnienia)
- 1966: Poszło na marne
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sławomir Żurawski (red.), Literatura polska: epoki literackie, prądy i kierunki, dzieła i twórcy, Encyklopedia PWN, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 406, ISBN 978-83-01-15130-0 [dostęp 2023-09-29].
- ↑ a b c d Łysek Paweł, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-08-26].