Paulino Uzcudun
 | |
| Pseudonim | Basque Woodchopper |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost | 178 cm |
| Styl walki | praworęczny |
| Kategoria wagowa | ciężka |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk | 70 |
| Zwycięstwa | 50 |
| Przez nokauty | 34 |
| Porażki | 17 |
| Remisy | 3 |
Paulino Uzcudun Eizmendi (ur. 3 maja 1899 w Errezil, zm. 5 lipca 1985 w Madrycie) – hiszpański bokser wagi ciężkiej.
Był Baskiem. Rozpoczął karierę zawodowego boksera w 1923, a już w następnym roku został zawodowym mistrzem Hiszpanii w wadze ciężkiej. 18 maja 1926 w Barcelonie pokonał na punkty Erminio Spallę z Włoch i został zawodowym mistrzem Europy w tej kategorii wagowej.
W 1927 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie pokonał takich pięściarzy, jak Tom Heeney (z którym również zremisował) i Harry Wills, którego znokautował w 4. rundzie, a przegrał z Jackiem Delaneyem i George'em Godfreyem. 7 lipca 1928 pokonał w obronie tytułu europejskiego Ludwiga Haymanna, ale w styczniu następnego roku został go pozbawiony za brak walki w jego obronie. W 1928 wygrał również z mistrzem olimpijskim z 1924 Ottonem von Poratem.
Gdy Gene Tunney zrezygnował w 1929 z tytułu zawodowego mistrza świata, do walki o ten pas zostali wyznaczenie czterej bokserzy: Jack Sharkey, Max Schmeling, Young Stribling i Uzcudun[1]. 27 czerwca tego roku na Yankee Stadium Schmeling pokonał Uzcuduna na punkty (a następnie wygrał z Sharkeyem zostając nowym mistrzem świata). W 1930 Uzcudun wygrał ponownie z von Poratem, ale pokonał go niejednogłośnie Primo Carnera. W 1931 pokonał Maksa Baera, lecz przegrał z Tommym Loughranem. Następny rok nie był dla Uzcuduna udany, ponieważ pokonali go King Levinsky, Mickey Walker i Ernie Schaaf.
13 maja 1933 w Madrycie Uzcudun odzyskał tytuł mistrza Europy wygrywając z Pierre’em Charles’em z Belgii. 22 października tego roku w Rzymie spróbował zdobyć tytuł zawodowego mistrza świata wagi ciężkiej, ale obrońca pasa Primo Carnera pokonał go na punkty[2]. Uzcudun utracił wówczas tytuł mistrza Europy. Później stoczył tylko trzy walki. W 1934 zremisował z Maksem Schmelingiem, a w 1935 najpierw z nim przegrał, a 13 grudnia w Madison Square Garden w Nowym Jorku znokautował go w 4. rundzie Joe Louis. Była to ostatnia walka bokserska Uzcuduna.
Uzcudun nie był bokserem o wysokiej technice. Walczył głównie w zwarciu, bijąc w głowę i w tułów. Był natomiast odporny na ciosy przeciwników[1].
Był zwolennikiem reżimu Francisca Franco. Należał do Falangi. W 1976 został sparaliżowany. Cierpiał na arteriosklerozę i musiał poruszać się o kulach. Zmarł w 1985 w Madrycie[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Men of Iron: Paulino Uzcudun [online], boxinginsider.com, 15 kwietnia 2008 [dostęp 2015-03-08] (ang.).
- ↑ Barry J. Hugman, 1933-10-22 Primo Carnera w pts 15 Paulino Uzcudun, Sports Palace, Rome, Italy – WORLD [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-08] (ang.).
- ↑ Paulino Uzcudun, boxeador vasco falangista [online], Fundación Nacional Francisco Franco [dostęp 2016-01-30] (hiszp.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Men of Iron: Paulino Uzcudun [online], boxinginsider.com, 15 kwietnia 2008 [dostęp 2015-03-08] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Paulino Uzcuduna [online], boxrec.com [dostęp 2015-03-08] (ang.).
- Paulino UZCUDUN [online], Sport & Note [dostęp 2015-03-08] (ang.).