Paleoceńsko-eoceńskie maksimum termiczne

Zmiany klimatu w ciągu ostatnich 65 mln lat. PETM pokazane w lewym górnym rogu. Ze względu na metodykę badań, rzeczywista skala PETM może być zaniżona 2-4 razy.

Paleoceńsko-eoceńskie maksimum termiczne (ang. Paleocene–Eocene Thermal Maximum, PETM) – wydarzenie na granicy epoki paleocenu i eocenu (ok. 55,8 mln lat temu), które odznaczyło się najbardziej znaczącym i gwałtownym zaburzeniem klimatu w erze kenozoicznej. Czasami używana jest też nazwa eoceńskie maksimum termiczne 1 (ETM1), a dawniej używano określenia maksimum termiczne późnego paleocenu (LPTM).[1]

W PETM w ciągu 20 000 lat nastąpił globalny wzrost temperatury o 6 °C, korelujący się ze wzrostem poziomu morza ze względu na ogrzewanie się oceanów.[2] W oceanach wzrosło również stężenie dwutlenku węgla i spadła zawartość tlenu[3]. Wydarzenie utożsamiane jest ze zmianami w atmosferycznej i oceanicznej cyrkulacji, masowym wymieraniem głębokowodnego bentosu i punktem zwrotnym w życiu ssaków lądowych, ze względu na pojawienie się wielu istniejących do dziś rzędów ssaków.

Wzrost temperatury był spowodowany emisją dwutlenku węgla w wyniku aktywności wulkanicznej, co spowodowało wzrost temperatury oceanów co spowodowało emisje metanu z hydratów znajdujących się na dnie oceanów. Dalszy wzrost temperatury powodował długotrwałe pożary. Topnienie wiecznej zmarzliny uwolniło szczątki organiczne dla mikroorganizmów, co było dodatkowym źródłem metanu[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Katz, M., et al. (1999). "The Source and Fate of Massive Carbon Input During the Late Paleocene Thermal Maximum." Science 286 (November): 1531-3.
  2. Kennett, J.P. & Stott, L.D. 1991. Abrupt deep-sea warming, palaeoceanographic changes and benthic extinctions at the end of the Palaeocene. Nature, 353: 225-229
  3. a b Lee R. Kump. Ostatnie wielkie ocieplenie. „Świat Nauki”. nr. 8 (240), s. 44-49, sierpień 2011. Prószyński Media. ISSN 0867-6380. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]