Ofiara dziesiątego grosza
Ofiara dziesiątego grosza, ofiara wieczysta[1][2] – podatek dochodowo-gruntowy[2] ustanowiony w 1789 roku[3] przez Sejm Czteroletni jako danina publiczna pobierana od szlachty i duchowieństwa w wysokości odpowiednio 10 i 20 procent. Podatek nie był przenośny na poddanych[1].
Podatek przeznaczono na utrzymanie wojska, którego liczebność zwiększono uchwałą sejmową z 20 października 1788 roku do 100 tysięcy ludzi. Ostatecznie dochody nie wystarczyły nawet na utrzymanie wojska zmniejszonego późniejszymi decyzjami do 65 tysięcy ludzi[3].
Sejmowa debata nad podatkiem ujawniła podziały wśród stronnictwa patriotycznego i doprowadziła do zbliżenia części działaczy skupionych wokół Ignacego Potockiego do dworu królewskiego[3].
Podatek został utrzymany przez zaborców po rozbiorach. W Prusach istniał do 1829, w Królestwie do 1866 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ofiara wieczysta, ofiara dziesiątego grosza. [w:] Encyklopedia PWN portalu Interia.pl [on-line]. Interia.pl. [dostęp 2012-07-20]. (pol.).
- ↑ a b ofiara wieczysta, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2012-07-20].
- ↑ a b c Tadeusz Cegielski, Katarzyna Zielińska: Historia. Dzieje nowożytne. Podręcznik dla szkół średnich klasy II liceum ogólnkształcącego. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1993, s. 376. ISBN 83-02-04757-0.