Odruch Heringa-Breuera
Odruch Heringa-Breuera – odruch z wolno adaptujących receptorów SAR (Slow Adapting Receptors, zwane także receptorami inflacyjnymi), znajdujących się w mięśniówce gładkiej tchawicy i dużych oskrzeli, pobudzany przez rozciągnięcie płuc[1]. Hamuje ośrodek wdechowy i pobudza wydechowy. Wpływa na ruchy oddechowe.
Mechanizm[edytuj | edytuj kod]
Rozciągnięcie tkanki płucnej podczas wdechu powoduje pobudzenie obecnych w niej mechanoreceptorów SAR. Następnie informacja jest przekazywana nerwem błędnym do neuronów wdechowych rdzenia przedłużonego. Dochodzi do skrócenia wdechu i inicjowania wydechu co prowadzi do zmniejszenia objętości płuc i hamowania pobudzenia mechanoreceptorów. Neurony wdechowe powracają do aktywności. Następuje wdech.
Kontrola[edytuj | edytuj kod]
Odruch kontrolowany jest na zasadzie ujemnego sprzężenia zwrotnego. Reguluje on intensywność wdechu, czas trwania wdechu, zapobiega nadmiernemu rozciąganiu tkanki płucnej.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Odruch został nazwany na cześć jego odkrywców – Josefa Breuera i Ewalda Heringa[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stanisław Konturek: Fizjologia człowieka. Oddychanie, czynności nerek, równowaga kwasowo-zasadowa, płyny ustrojowe.. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 165, 168. ISBN 83-233-1503-5.
- ↑ Hering-Breuer reflex. whonamedit. [dostęp 2009-10-26]. (ang.).
