Nikolas van Wijk
 | |
| Data urodzenia | 17 października 1880 |
|---|---|
| Data śmierci | 7 kwietnia 1941 |
| Zawód, zajęcie | językoznawca, slawista |
| Narodowość | holenderska |
| Odznaczenia | |
 | |
Nicolaas van Wijk (ur. 17 października 1880, zm. 7 kwietnia 1941[1]) – holenderski językoznawca, slawista[2].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1913 r. został mianowany profesorem slawistyki na Uniwersytecie w Lejdzie. Od 1921 r. był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Był przedstawicielem szkoły młodogramatyków, w ostatnich latach życia skierował się w stronę strukturalizmu[1].
Jego główne prace dotyczą języków bałtyckich, słowiańskich, fonetyki, fonologii, akcentologii i dialektologii języków słowiańskich. Można wśród nich wymienić:
- Die baltischen und slawischen Akzent- und Intonationssysteme (1923)[1]
- Die tschechisch-polnischen Übergangsdialekte... (1928)
- Les langues slaves: de l’unit à la pluralité (1939)[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Wawrzyn Akademicki (4 listopada 1937)[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Wijk Nikolas, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-02-06].
- ↑ Wijk, N. van, 1880-1941 [online], Databáze Národní knihovny ČR [dostęp 2020-02-04] (cz.).
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 257, poz. 406 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej za granicą”.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Nikolas van Wijk – dzieła w bibliotece Polona
Kontrola autorytatywna (osoba):