Nadzieja Padlewska
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 maja 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 września 1967 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Powiązania | syn Roman Padlewski |
| Odznaczenia | |
 | |
Nadzieja (Nadieżda) Padlewska (ur. 5 maja?/17 maja 1882 w Słucku, zm. 12 września 1967 w Katowicach[1]) – polska pianistka i pedagog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w Słucku na Białorusi w rosyjskiej rodzinie Michaiła Berenstwieniewa i Julii z Kryłowów[2]. W 1901 w Petersburgu ukończyła gimnazjum św. Katarzyny, a w 1908 studia pianistyczne[a] w konserwatorium u Z. Małoziomowej. Następnie w latach 1908–1910 u Leopolda Godowskiego w Wiedniu i Berlinie. Od 1902 do 1908 była nauczycielką muzyki w gimnazjum w Petersburgu, a w latach 1911–1914 w Moskwie. Od 1913 w większych miastach Rosji występowała z koncertami. W latach 1914–1922 w konserwatorium w Jekaterynosławiu prowadziła wyższy kurs pianistyczny[3].
W 1922 wraz z mężem Leonem Julianem Padlewskim[b] oraz synami Jerzym i Romanem repatriowała się do Polski, a po krótkim pobycie w Warszawie zamieszkała w Poznaniu. W Poznaniu założyła prywatną szkołę muzyczną (1924–1939), w której jej uczniem był m.in. Kazimierz Nowowiejski (późniejszy pianista i krytyk muzyczny). Prowadziła w Poznaniu oraz w wielu miastach polskich ożywioną działalność koncertową. Występowała z recitalami oraz jako solistka koncertów symfonicznych grała często w radio.
Okupację spędziła w Warszawie, gdzie w latach 1940–1944 prowadziła konspiracyjnie szkołę muzyczną i koncertowała z innymi polskimi artystami m.in. w „Kawiarni profesora Woytowicza”. W 1943 po stracie męża i synów[c] osiedliła się w Katowicach. Uczyła tam w państwowych szkołach muzycznych: w latach 1945–1950 w podstawowej, w latach 1945–1952 w średniej i w wyższej w latach 1950–1959. Jubileusz 50–lecia swej pracy artystycznej obchodziła w 1957. W 1952 w Poznaniu dała ostatni koncert, a w 1962 zakończyła działalność koncertową[3].
Była jedną z najwybitniejszych pianistek polskich, jej gra miała cechy wirtuozowskie, przy pięknej barwie dźwięku, dużej ekspresji i wysokiej kulturze.
Zmarła 12 września 1967 w Katowicach, a pochowana na cmentarzu Wilanowskim w Warszawie[3].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi (22 lipca 1952)[4]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Padlewska Nadzieja (Nadieżda), [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-01-03].
- ↑ Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 545.
- ↑ a b c Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 546.
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Polski Słownik Biograficzny, t. XXIV, s. 804–805.
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 545–546. ISBN 83-01-02722-3.