Mieczysław Kosz
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 lutego 1944 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 31 maja 1973 |
| Instrumenty | fortepian |
| Gatunki | |
| Zawód | instrumentalista, kompozytor |
| Aktywność | od lat 60. do 1973 |
Mieczysław Kosz (ur. 10 lutego 1944 w Antoniówce k. Tomaszowa Lubelskiego, zm. 31 maja 1973 w Warszawie[1]) – polski pianista i kompozytor jazzowy, absolwent średniej szkoły muzycznej, który wywarł znaczący wpływ na polską szkołę jazzu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Na skutek postępującej od dzieciństwa choroby, w wieku 12 lat został niewidomy[1][2]. Jego styl łączył pianistykę jazzową z tradycjami muzyki romantycznej i charakterystycznymi nawiązaniami melodycznymi do polskiego folkloru. Pod względem stylistycznym porównywano go do Billa Evansa, z którym łączył Mieczysława Kosza podobny stosunek do formy i melodyki. W 1967 dokonał pierwszych nagrań dla Polskiego Radia. Nagrania te dały początek szerszemu zainteresowaniu sztuką ociemniałego pianisty. Współpraca ze znanymi muzykami, m.in. Czesławem Bartkowskim, Jackiem Ostaszewskim, Bronisławem Suchankiem, Januszem Stefańskim i Janem Ptaszynem Wróblewskim, udział w festiwalach Jazz Jamboree i Jazz nad Odrą oraz nagrody w konkursach zagranicznych (Wiedniu, Mönchengladbach, Montreux) zapewniły mu uznanie środowiska jazzowego i słuchaczy.
Zginął tragicznie, wypadając z okna mieszkania. Istnieje hipoteza, że było to samobójstwo[2], co całkowicie wyklucza przyjaciel i sąsiad pianisty Wojciech Kwapisz, przytaczając relacje świadków jako gość audycji radiowej Zwierzenia przy muzyce (3 listopada 2023, Polskie Radio PIK)[3]. Został pochowany we wsi Tarnawatka (przy trasie Zamość – Tomaszów Lubelski).
Imię pianisty nosi Stowarzyszenie „Zamojski Klub Jazzowy im. Mieczysława Kosza” w Zamościu. Jego pamięć uczcił zespół RGG Trio, dedykując mu płytę Unfinished Story – Remembering Kosz (Ecnalubma Records, 2007).
18 października 2019 miała miejsce premiera polska filmu fabularnego Ikar. Legenda Mietka Kosza w reżyserii Macieja Pieprzycy z Dawidem Ogrodnikiem w roli tytułowej[4]. Inspiracją dla Macieja Pieprzycy była książka z 1990 Krzysztofa Karpińskiego Tylko smutek jest piękny. Opowieść o Mieczysławie Koszu[5] (nowe uzupełnione wydanie pod tym samym tytułem ukazało się w 2019[6]). W październiku 2019 wychodzi też książka autorstwa reżysera filmu. Jest ona inspirowana życiem muzyka i przedstawia jego biografię z intymnej, pierwszoosobowej perspektywy, skupiając się na odczuciach i wrażeniach, jakimi mógłby się podzielić sam Kosz, gdyby nie jego tragiczna śmierć.
Muzyczne wykształcenie Kosz odebrał uczęszczając do szkół muzycznych w Krakowie: szkoły I stopnia działającej wówczas przy ul. Jozefińskiej i szkoły II stopnia mieszczącej się wówczas przy ul. Warszawskiej. Uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem prof. Romany Witeszczakowej.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- New Faces in Polish Jazz (Jazz Jamboree ’69) – Muza 1969
- Reminiscence – Muza 1971
- Mieczysław Kosz Trio vol.1–2 – PolJaz PSJ 1975
- The Complete Recordings vol.1–2 – Polonia Records
- Explastation Randers Audio vol.1–3 – Polonia PSJ
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ryszard Wolański: Pop. Rock. Jazz. Folk. Leksykon polskiej muzyki rozrywkowej. Wyd. I. T. I: A – M. Warszawa: Agencja Artystyczna MTJ, 2003, s. 216–217. ISBN 83-911888-8-4. (pol.).
- ↑ a b Marek Romański: Mieczysław Kosz – Życie jest dramatyczną przygodą. HFM – portal audiofila i melomana. hi-fi.com.pl [on-line] (pierwotnie: „Hi•Fi i muzyka. Pismo audiofila i melomana”, nr 03/2010), 2012-09-16. [dostęp 2014-02-16].
- ↑ Magda Jasińska: „Zwierzenia przy muzyce”: Wojciech Kwapisz. radiopik.pl, 2023-11-02. [dostęp 2023-12-13]. (pol.).
- ↑ Ikar. Legenda Mietka Kosza. Filmweb. [dostęp 2019-10-17].
- ↑ Powstają zdjęcia do filmu „Ikar. Legenda Mietka Kosza”. kultura.onet.pl, 2018-10-17. [dostęp 2018-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-23)]. (pol.).
- ↑ Krzysztof Karpiński, Tylko smutek jest piękny. Wydawnictwo Literackie. [dostęp 2019-10-17].