Michał Wołowski
.jpg) Portret Michała Wołowskiego, między 1876 a 1892 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | polski aktor, dyrektor teatru, dziennikarz |
Michał Wołowski (ur. 19 grudnia 1851 w Mławie, zm. 18 maja 1900 w Warszawie) – polski aktor, dyrektor teatru, dziennikarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn poborcy podatkowego Tomasza i Józefy z Maleszewskich. Ukończył Szkołę Główną w Warszawie, studiował medycynę w Krakowie i w Monachium. W latach 1871–1872 występował w teatrach Krakowa i Lwowa, a następnie zrezygnował z kariery aktorskiej i podjął pracę dziennikarską.
W 1872 założył z Kazimierzem Bartoszewiczem czasopismo „Pochodnia”. Po 1875 w Warszawie przez pewien czas redagował „Kurier Codzienny” po ustąpieniu Tadeusza Hiża. Był felietonistą w „Tygodniku Romansów i Powieści” (1885) i stałym współpracownikiem „Kuriera Warszawskiego” oraz „Kłosów”, w których m.in. zamieścił informację o „Dzienniku Łódzkim”, oceniając go jako „najpoważniejszy, największy i najlepiej redagowany” spośród innych pism prowincjonalnych[1].
Od jesieni 1895 do wiosny 1900 był dyrektorem teatru „Victoria” w Łodzi: „Dyrekcja Michała Wołowskiego (29 września 1895 – 30 kwietnia 1900) wyróżniała się wysokim poziomem repertuaru (…)”. W 1896-1899 latem zespół Wołowskiego grał w Warszawie, w marcu 1898 oraz w marcu i kwietniu 1900 w Petersburgu. Wołowski zmodernizował mieszczący się na dziedzińcu posesji przy ulicy Piotrkowskiej 67 (w miejscu dzisiejszego kina Polonia)[2] budynek teatru „Victoria”, w którym założył światło elektryczne (1895). Mimo zasiłku miłośników sceny (10 000 rubli) zbankrutował w kwietniu 1900 roku i zmarł 18 maja tego roku[3].
Zawdzięczamy mu zorganizowanie pierwszej na ziemiach polskich sceny ludowej w Łodzi na Księżym Młynie w samym środku robotniczego osiedla Towarzystwa Akcyjnego Wyrobów Bawełnianych Karola Scheiblera przy poparciu Anny Scheiblerowej[4].
W 1897 współredagował „Rozwój”, „miał nawet w redakcji swój stolik i pierwszą kronikę tygodniową napisał”. Napisał artykuł programowy „Rozwoju”, lecz wkrótce „obraził się śmiertelnie, zabrał swoją teczkę i nie wrócił więcej do redakcji”[5].
Współpracował z „Gońcem Łódzkim”.
Zmarł 18 maja 1900 w Warszawie[6], został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 243-2-10)[7]. Nabożeństwo żałobne odprawił ks. Kiełduszycki, w pogrzebie uczestniczyli W. Czajewski z „Rozwoju” i K. Młodowski z „Gońca Łódzkiego”.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ „Kłosy” 1884 nr 997.
- ↑ Krzysztof Stefański: Gmachy użyteczności publicznej dawnej Łodzi. Łódź: Widzewska Oficyna Wydawnicza ZORA”, Towarzystwo Opieki nad Zabytkami oddział w Łodzi., 2000, s. 62–63, seria: Biblioteczka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami w Łodzi. ISBN 83-86699-45-0.
- ↑ Kronika teatru łódzkiego 1888-1988, [w:] Sto lat stałej sceny polskiej w Łodzi 1888-1988 pod redakcją Anny Kuligowskiej. TPŁ, Łódź 1993 s. 280.
- ↑ Anna Kuligowska Łódzka publiczność teatralna w XIX wieku, [w:] Sto lat stałej sceny polskiej w Łodzi 1888-1988 pod redakcją Anny Kuligowskiej TPŁ, Łódź 1993 s. 202.
- ↑ XV-lecie „Rozwoju” s. 7.
- ↑ „Goniec Łódzki” 1900 nr 115.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: Michał Wołowski, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-06-14].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kempa A. Sylwetki łódzkich dziennikarzy i publicystów, Oficyna Bibliofilów, Łódź 1991
- Słownik biograficzny teatru polskiego 1765–1965. Warszawa 1973
- Chańko Jan Gazeta „Rozwój” (1897–1915). Studium źródłoznawcze. Łódź 1982 s. 28–29
- Sto lat stałej sceny polskiej w Łodzi 1888-1988 pod redakcją Anny Kuligowskiej TPŁ, Łódź 1993, ISBN 83-85061.