Membrana (instrumentologia)

Membrana – w instrumentach muzycznych z grupy membranofonów napięta na obręczy błona, zwykle z wyprawionej skóry zwierzęcej^[1]; wibrator, czyli źródło drgań dźwiękowych – element którego drgania wywołują fale głosowe w otaczającym ośrodku^[2][3][4]. Używane w praktyce muzycznej membrany wykonuje się ze skóry^[1] lub tworzyw sztucznych (PET)^[5].

Membrana jest ciałem stałym o kształcie płaskim, którego grubość jest bardzo mała w stosunku do długości i szerokości^[6]. Z natury jest niesprężysta^[2]. Sprężystość sztuczną nadaje się przez napięcie jej na obręczy we wszystkich kierunkach^[6]. Drgania wywołane w którymkolwiek miejscu napiętej membrany rozchodzą się we wszystkich kierunkach jej płaszczyzny w postaci fali dźwiękowej^[2]; rozchodzenie fali w poprzek membrany jest – z akustycznego punktu widzenia – pomijalne^[6]. Na brzegach membrany fale dźwiękowe odbijają się i wracając nakładają z falami pierwotnymi^[2]. Główne węzły fali powstają na brzegach membrany, pozostałe – na liniach węzłowych przebiegających po średnicach i okręgach współśrodkowych^[6]. Membrana drga jako całość oraz jako części powstające między poszczególnymi węzłami fal^[2]. Drgania częściowe tworzą wielowęzłowe fale stojące i emitują szereg tonów składowych nieharmonicznych – wieloton odbierany przez zmysł słuchu jako szum^[6][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
• Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
• Kazimierz Sikorski: Instrumentoznawstwo. Kraków: PWM, 1975. OCLC 750005911.