Marco Minniti
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 6 czerwca 1956 |
|---|---|
| Minister spraw wewnętrznych Włoch | |
| Okres | od 12 grudnia 2016 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
Domenico (Marco) Minniti (ur. 6 czerwca 1956 w Reggio di Calabria[1]) – włoski polityk, działacz partyjny, parlamentarzysta, podsekretarz stanu i wiceminister, w latach 2016–2018 minister spraw wewnętrznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Z wykształcenia filolog. Działalność polityczną rozpoczynał w ramach Włoskiej Partii Komunistycznej. W 1991 przystąpił do powołanego na bazie PCI nowego ugrupowania – Demokratycznej Partii Lewicy. Od 1986 do 1998 był etatowym działaczem partyjnym, pełniąc funkcje krajowego koordynatora. Przeprowadził m.in. transformację PDS w ugrupowanie Demokratów Lewicy. Od 1998 do 2000 był podsekretarzem stanu ds. służb specjalnych w I i II rządzie Massima D’Alemy. Następnie przez rok zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Obrony w gabinecie, na czele którego stał Giuliano Amato[2].
Mandat poselski po raz pierwszy uzyskał w 2001 do Izby Deputowanych XIV kadencji. Utrzymywał go w 2006 i w 2008 na XV i XVI kadencję[1]. Z Demokratami Lewicy w 2007 przystąpił do nowo powołanej Partii Demokratycznej. Od 2006 do 2008 zajmował stanowisko wiceministra obrony w rządzie, na czele którego stał Romano Prodi[3]. W funkcjonującym w latach 2008–2009 opozycyjnym gabinecie cieni Waltera Veltorniego był wskazywany jako minister spraw wewnętrznych[4].
W 2013 z listy PD został wybrany do Senatu XVII kadencji[5], objął funkcję podsekretarza stanu w rządzie Enrica Letty, pozostając na tym stanowisku również w kolejnym gabinecie.
12 grudnia 2016 w nowo utworzonym rządzie Paola Gentiloniego awansował na stanowisko ministra spraw wewnętrznych[6]. W wyborach w 2018 uzyskał miejsce w Izbie Deputowanych XVIII kadencji[7]. 1 czerwca tego samego roku zakończył pełnienie funkcji ministra. W 2021 odszedł z parlamentu w związku z objęciem funkcji przewodniczącego powołanej przez przedsiębiorstwo Leonardo fundacji Med-Or[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Marco Minniti na stronie Izby Deputowanych XVI kadencji. [dostęp 2013-01-22]. (wł.).
- ↑ Il Viceministro Marco Minniti. interno.gov.it. [dostęp 2013-01-22]. (wł.).
- ↑ Skład drugiego rządu Romano Prodiego na stronie Rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2013-01-22]. (wł.).
- ↑ Governo ombra, tutti i nomi. corriere.it, 9 maja 2008. [dostęp 2013-01-22]. (wł.).
- ↑ Marco Minniti na stronie Senatu XVII kadencji. [dostęp 2018-03-05]. (wł.).
- ↑ Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
- ↑ Elezioni, Marco Minniti eletto a Salerno. repubblica.it, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-05]. (wł.).
- ↑ La nuova vita dell’ex ministro Minniti, da aspirante leader del Pd a capo di una fondazione sul Mediterraneo per Leonardo. open.online, 27 lutego 2021. [dostęp 2021-07-28]. (wł.).
| W dniu powstania |
|
|---|
