Ludzie z pociągu

Ludzie z pociągu – polski czarno-biały film wojenny z 1961 roku w reżyserii Kazimierza Kutza, zrealizowany na podstawie opowiadania Mariana Brandysa Chłopiec z pociągu.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Film jest studium charakterologicznym społeczeństwa polskiego w dramatycznym czasie okupacji niemieckiej, którego reprezentacyjny przekrój stanowią pasażerowie zatrzymanego przez Niemców pociągu, poddani próbie człowieczeństwa podczas II wojny światowej na ziemiach polskich^[1].

Streszczenie[edytuj | edytuj kod]

Czas po II wojnie światowej. Korjany, odludna stacyjka kolejowa położona na krawędzi lasu. Cała jej obsada to zawiadowca Kaliński i jego nastoletnia pomocnica. Z przejeżdżającego bez zatrzymania pociągu nagle ktoś wyrzuca bukiet kwiatów, co nie dziwi Kalińskiego. Pomocnica jednak domaga się od niego wyjaśnienia. Kaliński w swojej opowieści cofa się do II wojny światowej^[1].

Na przełomie lata i jesieni 1943 roku na tej samej stacji kolejowej, z powodu uszkodzenia przedostatniego wagonu w pociągu osobowym, pasażerowie przymusowo odczepionych i pozostawionych dwóch ostatnich wagonów oczekują na kolejny pociąg, który zabierze ich dalej. Wśród nich są: konspirator Piotr oraz jego dziewczyna, chłopiec z psem, kobieta z małą Żydówką, szmuglerzy, karciarze, szmalcownik. W trakcie pobytu w poczekalni część niedoszłych pasażerów nawiązuje bliższe znajomości, część zaś (karciarze, szmalcownik) żeruje na słabszych pasażerach. Zawiadowca Kaliński, jedyny polski kolejarz na terenie stacyjki, robi co w jego mocy, by wszystkich wyprawić^[1].

Między oczekującymi kręci się pijany niemiecki żandarm kolejowy, który gubi swoją broń automatyczną i z tego powodu prowokuje przyjazd na stację niemieckiego patrolu. Przybyły gestapowiec daje oczekującym pięć minut na ujawnienie się posiadacza broni, grożąc zdziesiątkowaniem pasażerów. Do zabrania automatu przyznaje się chłopak z psem. Zostaje przez Niemców brutalnie pobity. W ostatniej chwili zawiadowca stacji przyprowadza znalezionego w zagajniku pijanego żandarma, który po prostu zostawił swoją broń w poczekalni. Niemcy odjeżdżają wraz z żandarmem^[2].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Źródło: FilmPolski.pl^[1]

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Film Ludzie z pociągu został wyprodukowany przez Zespół Filmowy „Kadr”. Scenariusz do filmu w reżyserii Kazimierza Kutza napisał Marian Brandys (autor pierwowzoru literackiego Chłopiec z pociągu) wraz z Ludwiką Woźnicką. Ścieżkę muzyczną opracował Tadeusz Baird. Premiera filmu odbyła się 11 maja 1961 roku^[1].

Zdjęcia do Ludzi z pociągu nakręcił operator Kurt Weber, który brał odpowiedzialność za kształt artystyczny filmu na równi z Kutzem. Weber zastosował głębię ostrości, używając górnego rozproszonego światła, a zarazem zaciemniając pierwszy plan – tak, aby widz podpatrywał zachowania różnych bohaterów, nie martwiąc się o przeoczenie wydarzeń ważnych dla fabuły. Jak zauważył Mikołaj Góralik, Weber sprawnie wykorzystywał różnorodne środki wyrazu: „częściej niż kamerą z ręki operator posługiwał się skomplikowanymi jazdami i panoramami oraz zmianą perspektywy”^[3].

Zdjęcia plenerowe do filmu zrealizowano na stacji kolejowej Kuriany, w województwie podlaskim^[1].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Ludzie z pociągu na kanale Studia Filmowego Kadr w serwisie YouTube
• Ludzie z pociągu w bazie Filmweb
• Ludzie z pociągu w bazie filmpolski.pl
• Zdjęcia z filmu Ludzie z pociągu w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”