Lorenzo Barili
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 1 grudnia 1801 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 8 marca 1875 |
| Miejsce pochówku | |
| Nuncjusz apostolski w Hiszpanii | |
| Okres sprawowania | 1857–1868 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat | 2 września 1827 |
| Sakra biskupia | 1 listopada 1857 |
| Kreacja kardynalska | 13 marca 1868 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji | 1 listopada 1857 | ||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||
Lorenzo Barili (ur. 1 grudnia 1801 w Ankonie, zm. 8 marca 1875 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 1 grudnia 1801 roku w Ankonie, jako syn Gregoria Bariliego i Eufrasii Mariotti[1]. Wstąpił do seminarium duchownego w rodzinnej miejscowości i studiował na kilku rzymskich uczelniach, gdzie uzyskał doktoraty z teologii i filozofii[1]. 2 września 1827 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Następnie został wykładowcą w Ankonie, a w 1848 roku internuncjuszem w Brazylii[1]. W 1851 roku został odwołany z nuncjatury i został delegatem apostolskim w Kolumbii[1]. Po pięciu latach zrezygnował z funkcji dyplomatycznych[2]. 3 sierpnia 1857 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Tiany, a 1 listopada przyjął sakrę[2]. W tym samym czasie został nuncjuszem w Hiszpanii[2]. 13 marca 1868 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Agnetis extra moenia[2]. W latach 1872–1875 był prefektem Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii[1]. Zmarł 8 marca 1875 roku w Rzymie, w wyniku długiej i bolesnej choroby[1].