Diego Innico Caracciolo

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	6 listopada 1814
Konsekrator	Pius VII
Współkonsekratorzy	Francesco Bertazzoli; Giuseppe Bartolomeo Menocchio

Diego Innico Caracciolo
	Kardynał biskup
Data i miejsce urodzenia	17/18 lipca 1759 ; Martina Franca
Data i miejsce śmierci	24 stycznia 1820 ; Neapol
	Prefekt Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii
Okres sprawowania	1801–1818
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	6 listopada 1814
Kreacja kardynalska	11 sierpnia 1800; Pius VII
Kościół tytularny	diecezja Palestrina
	Multimedia w Wikimedia Commons

Diego Innico Caracciolo (ur. 17 albo 18 lipca 1759 w Martina France, zm. 24 stycznia 1820 w Neapolu) – włoski kardynał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 albo 18 lipca 1759 roku w Martina France, jako syn Francesca IX Caraccioli i Stefanii di Diego Pignatelli^[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure^[1]. Wstąpił do Kurii Rzymskiej, gdzie został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i protonotariuszem apostolskim, a ponadto pełnił rolę gubernatora San Severino, Iesi i Fermo^[1]. Towarzyszył Piusowi VI podczas jego wygnania w Valence i był obecny przy jego śmierci^[1]. Po powrocie do Włoch udał się do Wenecji, gdzie odbywało się konklawe, a następnie przyjął święcenia kapłańskie^[1]. 11 sierpnia 1800 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Augustini^[2]. W grudniu 1801 roku został prefektem Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii, a siedem lat później został wygnany z Rzymu i udał się do Fondi i Neapolu (ze względu na słaby stan zdrowia nie pojechał do Paryża w 1811 roku)^[1]. 26 września 1814 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Palestrina^[2]. 6 listopada przyjął sakrę^[2]. W 1815 roku został wysłany do Neapolu, by złożyć gratulacje Ferdynandowi I Burbonowi z okazji objęcia tronu^[1]. Jego misją było także wynegocjowanie konkordatu pomiędzy Stolicą Piotrową a Królestwem Obojga Sycylii^[1]. Trzy lata później został prefektem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej^[1]. Zmarł 24 stycznia 1820 roku w Neapolu^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Diego Innico Caracciolo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-09-20]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Diego Innico Caracciolo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-09-20]. (ang.).

[FIU-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Diego Innico Caracciolo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2018-09-20]. (ang.).

[hierarchy-2] Diego Innico Caracciolo. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2018-09-20]. (ang.).

[1]

[2]

Prefekci Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości	Giovanni Arcimboldi (1484–1488) Antoniotto Pallavicini (1491?–1493) Giovanni Antonio Sangiorgio (1493–1509) Leonardo Grosso della Rovere (1509–1520) Lorenzo Campeggio (1520–1539) Giacomo Simoneta (1539–1539) Bartolomeo Guidiccioni (1540–1549) Girolamo Verallo (1550–1555) Fabio Mignanelli (1555–1557) Antonio Trivulzio (1557–1559) Giacomo Puteo (1559–1563) Ludovico Simonetta (1563–1568) Gianpaolo Della Chiesa (1568–1575) Alessandro Sforza (1575–1581) Alessandro Riario (1581–1585) Giovanni Battista Castrucci (1585–1595) Bartolomeo Ferratini, proprefekt (1595–1599) Cinzio Passeri Aldobrandini (1599–1610) Maffeo Barberini (1610–1623) Berlinghiero Gessi, proprefekt (1623–1623) Francesco Barberini (1623–1628) Antonio Barberini (1628–1633) Berlinghiero Gessi (1633–1639) Francesco Barberini (1639–1640) Giulio Cesare Sacchetti (1640–1661) Flavio Chigi (1661–1693) Fulvio Astalli, proprefekt (1693–1696) Giovanni Giacomo Cavallerini (1696–1699) Fabrizio Spada, proprefekt (1699–1700), prefekt (1700–1717) Bernardino Scotti, proprefekt (1717–1718), prefekt (1718–1726) Lorenzo Corsini (1726–1730) Alamanno Salviati (1730–1733) Neri Maria Corsini (1733–1769) Andrea Corsini (1769–1795) Leonardo Antonelli (1795–1801) Ercole Consalvi (1801–1817) Antonio Dugnani (1817–1818) Diego Innico Caracciolo (1818–1820) Giovanni Battista Quarantotti (1820–1820) Wakat (1820–1825) Giuseppe Spina (1825–1828) Giovanni Francesco Falzacappa (1828–1840) Antonio Domenico Gamberini (1840–1841) Vincenzo Macchi (1841–1854) Mario Mattei (1854–1858) Pietro Marini (1858–1863) Camillo di Pietro (1863–1867) Carlo Sacconi (1867–1877) Teodolfo Mertel (1877–1878) Carlo Luigi Morichini (1878–1879) Wakat (1879–1884) Luigi Serafini (1884–1885) Isidoro Verga (1885–1888) Luigi Pallotti (1889–1890)
Prefekci Sygnatury Łaski	Antoniotto Pallavicini (1491–1503) Giovanni Antonio Sangiorgio (1503–1504) Clemente Grosso della Rovere (1504–1504) Galeotto Franciotti della Rovere (1504–1508) Pietro Accolti, główny referendarz (1508–1511), prefekt (1511–1532) Paolo Emilio Cesi (1532?–1537) Giacomo Simoneta (1537–1539) Pierpaolo Parisio (1539–1545) Niccolò Ardinghelli (1545–1547) Bartolomeo Guidiccioni (1547–1549) Francesco Sfondrati (1550–1550) Giovanni Angelo Medici (1550–1559) Vitellozzo Vitelli (1560–1568) Gianantonio Capizucchi (1568–1569) Antonio Carafa (1569–1591) Paolo Emilio Sfondrati (1591–1618) Scipione Caffarelli-Borghese (1618–1633) Antonio Barberini (1633–1667) Camillo Francesco Maria Pamphili, proprefekt (1645–1647) Giacomo Rospigliosi (1667–1684) Benedetto Pamphili (1685–1730) Antonio Felice Zondadari (1730–1737) Giuseppe Firrao (1737–1744) Prospero Colonna di Sciarra (1744–1765) Giovanni Costanzio Caracciolo (1765–1780) Gregorio Antonio Maria Salviati (1780–1794) Wakat (1794–1826) Giovanni Caccia-Piatti (1826–1833) Luigi Bottiglia Savoulx (1834–1836) Francesco Tiberi Contigliano (1837–1839)
Prefekci Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1908)	Vincenzo Vannutelli (1908–1914) Michele Lega (1914–1920) Augusto Silj (1920–1926) Francesco Ragonesi (1926–1931) Bonaventura Cerretti (1931–1933) Enrico Gasparri (1933–1946) Massimo Massimi (1946–1954) Giuseppe Bruno (1954–1954) Gaetano Cicognani proprefekt (1954–1959) Francesco Roberti (1959–1969) Dino Staffa (1969–1977) Pericle Felici (1977–1982) Aurelio Sabattani, proprefekt (1982–1983) prefekt (1983–1988) Achille Silvestrini (1988–1991) Gilberto Agustoni, proprefekt (1992–1994), prefekt (1994–1998) Zenon Grocholewski (1998–1999) Mario Francesco Pompedda (1999–2004) Agostino Vallini (2004–2008) Raymond Leo Burke (2008–2014) Dominique Mamberti (od 2014)

Diego Innico Caracciolo

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

€4.95