Krynice (województwo lubelskie)
| wieś | |
.jpg) Kościół pw. Stanisława Biskupa z lat 1918–1920 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna | 84 |
| Kod pocztowy | 22-610[4] |
| Tablice rejestracyjne | LTM |
| SIMC | 0891803[5] |
Położenie na mapie gminy Krynice  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego  | |
 50°35′13″N 23°22′42″E/50,586944 23,378333[1] | |
Krynice – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim, w gminie Krynice[5][6].
.jpg)
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Krynice. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.
Wieś jest sołectwem w gminie Krynice[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 527 mieszkańców[8].
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Stanisława w Krynicach. We wsi jest kościół parafialny z lat 1918–1920 i kaplica cmentarna św. Teresy[9].
Części wsi[edytuj | edytuj kod]
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0891826 | Zajezierze | część wsi |
| 0891832 | Zamłynie | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś położona historycznie na południowo-zachodnim skraju staropolskiego powiatu grabowieckiego stanowiącego część ziemi bełskiej.
W 1435 r. wieś należała do Adama Łabuńskiego, a po nim w 1483 roku do Jana Łabuńskiego. Około roku 1492 przejęli ją na ponad 100 lat Oleśniccy z Oleśnik. Następnie była to wieś królewska, odzyskana w 1566 roku przez Oleśnickich drogą zamiany za dwoje podkrakowskich wsi. Według rejestru poborowego z 1564 roku Krynice miała 5 łanów gruntów uprawnych. W 1578 roku należały do Marcina Oleśnickiego podsędka ziemskiego bełskiego. Przejęte od 1603 roku za długi do Zamoyskich, wracają ponownie do Oleśnickich w 1627[10].
W roku 1846 wieś była w posiadaniu Stanisława Głogowskiego, a po 1880 r. do rodziny Lipczyńskich. Według spisu z 1880 roku wieś liczyła 6 domów i 479 mieszkańców[11].
W drugiej dekadzie XX wieku – spis powszechny z roku 1921, liczyły 29 domów oraz 201 mieszkańców, w tym 8 Żydów i 9 Ukraińców[12].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Według rejestru zabytków NID[13] na listę zabytków wpisany jest zespół dworski z 1 poł. XIX w., nr rej.: A/452 z 10.09.1988: ruina dworu i park.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 62903
- ↑ Wieś Krynice w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-10-31], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-10-31].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 624 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2017-07-29].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200), ze zmianami w obwieszczeniu z dnia 4 sierpnia 2015(dts) (Dz.U. z 2015 r. poz. 1636).
- ↑ Jednostki pomocnicze gminy Krynice. Urząd Gminy Krynice. [dostęp 2017-07-29].
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Andrzej Janeczek: Osadnictwo pogranicza polsko-ruskiego. Województwo bełskie od schyłku XIV do początku XVII w. Wrocław: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wydawnictw Polskiej Akademii Nauk, 1991, 1991, s. 360. ISBN 978-83-04-03567-6.
- ↑ Krynice, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 756.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2017-07-29].
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo lubelskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.