Kiełkowanie epigeiczne
Kiełkowanie epigeiczne, kiełkowanie nadziemne – rodzaj kiełkowania, w którym część podliścieniowa zarodka (hipokotyl) wydłuża się i powoduje wynoszenie liścieni ponad powierzchnię gleby. U roślin w ten sposób kiełkujących (np. fasoli) liścienie pełnią funkcję organów fotosyntezujących[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stanisław Lewak: Kiełkowanie nasion W: Fizjologia roślin (red. Kopcewicz Jan, Lewak Stanisław). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 485-498. ISBN 83-01-13753-3.