Karl Groos

Karl Groos (ur. 10 grudnia 1861 w Heidelbergu, zm. 27 marca 1946 w Tybindze) – niemiecki pedagog i psycholog, przedstawiciel psychologii funkcjonalnej oraz twórca oryginalnej teorii zabawy^[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uzyskał doktorat z filozofii. Karierę naukową rozpoczął jako wykładowca na Uniwersytecie w Gießen w 1889 roku^[2]. W latach 1892–1898 oraz 1901–1911 był profesorem filozofii i pedagogiki na Uniwersytecie w Gießen^[1], a od 1898 do 1901 roku wykładał na Uniwersytecie Bazylejskim^[2]. W 1911 roku objął stanowisko profesora na Uniwersytecie im. Eberharda Karola w Tybindze, które zajmował do 1929 roku. W 1938 roku został przyjęty w poczet członków Niemieckiej Akademii Przyrodników Leopoldina (niem. Deutsche Akademie der Naturforscher Leopoldina)^[1].

Zainteresowania naukowe[edytuj | edytuj kod]

Początkowe zainteresowania naukowe Karla Groosa koncentrowały się wokół studiów nad zabawami ludzi oraz zwierząt. Rozległe studia doprowadziły do sformułowania teorii zabawy, zgodnie z którą zabawa spełnia te same funkcje w świecie ludzkim i zwierzęcym oraz przygotowuje we wczesnej młodości do właściwych zachowań w życiu dorosłym^[1]. Z czasem Groos zajął się badaniem struktur systemów filozoficznych i rozwoju metafizyki^[2].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

• Einleitung in die Ästhetik, Gießen, 1892
• Die Spiele der Tiere, Jena, 1896
• Die Spiele der Menschen, Jena, 1899
• Der ästhetische Genuss, Gießen, 1902
• Das Seelenleben des Kindes, Berlin, 1904
• Die akustischen Phänomene in der Lyrik Schillers, [w:] Zeitschrift für Ästhetik und allgemeine Kunstwissenschaft, 5, 1910, s. 545–570
• Bismarck im eigenen Urteil, Stuttgart, 1920
• Das Spiel, Jena, 1922

Źródło^[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• Teoria zabawy według Piageta

Przypisy[edytuj | edytuj kod]