Karabin maszynowy RPD
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | 1943 |
| Produkcja | 1945 – ?? |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 7,62 mm |
| Nabój | |
| Taśma nabojowa | taśma 100 nab, segmentowa. w osłonie bębnowej[1] |
| Wymiary | |
| Długość | 1040 mm[1] |
| Długość lufy | 590 mm[1] |
| Długość linii celowniczej | 596 mm |
| Masa | |
| broni | |
| lufy | 520 mm |
| Inne | |
| Prędkość pocz. pocisku | 735 m/s[1] |
| Szybkostrzelność teoretyczna | 650 strz./min[1] |
| Szybkostrzelność praktyczna | 150 strz./min[1] |
| Zasięg skuteczny | 1000 m[1] |
RPD (ros. РПД, Ручной Пулемёт Дегтярёва[a]) – radziecki ręczny karabin maszynowy konstrukcji Wasilija Diegtiariowa.
W 1942 roku Diegtiariow rozpoczął pracę nad nowym ręcznym karabinem maszynowym, który mógłby zastąpić używany dotychczas rkm DP. W tym samym czasie dwóch inżynierów N. Jelizarow i S. Siemin opracowało nowy rodzaj amunicji strzeleckiej – nabój pośredni 7,62 × 39 mm wz.43. Wtedy Diegtiariow opracował rkm, który był jednym z pierwszych modeli broni zaprojektowanej do strzelania nowym nabojem. Karabin wszedł na uzbrojenie Armii Radzieckiej w 1949 roku i otrzymał oznaczenie RPD (РПД). Była to konstrukcja zawodna, często dochodziło do zacięć[potrzebny przypis].
RPD pozostawał na wyposażeniu Armii Radzieckiej do lat sześćdziesiątych XX wieku, kiedy to został zastąpiony przez ręczny karabin maszynowy M. Kałasznikowa RPK. Chociaż formalnie został wycofany, nadal wiele jego egzemplarzy można znaleźć w magazynach wielu armii krajów byłego bloku wschodniego. Pod oznaczeniem rkm D był używany także przez Siły Zbrojne PRL. Licencyjny odpowiednik RPD produkowany w Chinach to ręczny karabin maszynowy Typ 56.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa 1994: Wydawnictwo „WIS”, s. 194. ISBN 83-86028-01-7.
