Granatnik AGS-17
Państwo | |
---|---|
Rodzaj | |
Historia | |
Prototypy | |
Produkcja | 1971 – do chwili obecnej |
Dane techniczne | |
Kaliber | 30 mm |
Nabój | |
Taśma nabojowa | ciągła, 29 nab. |
Wymiary | |
Długość | 840 mm |
Długość lufy | 290 mm |
Masa | |
broni | 35 kg |
karabinu właściwego | 18 kg |
podstawy | 12 kg |
wyposażenia dodatkowego | 1 kg (PAG-17) |
Inne | |
Prędkość pocz. pocisku | 185 m/s |
Szybkostrzelność teoretyczna | 50-100 lub 350-440 strz./min |
Szybkostrzelność praktyczna | 65 strz/min |
Zasięg maks. | 1700 m |
Zasięg skuteczny | 1200 m |
AGS-17 Płamja (Płomień) – radziecki granatnik automatyczny skonstruowany na przełomie lat 60. i 70. XX wieku.
Historia konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
AGS-17 został skonstruowany w kierowanym przez A.E. Nudelmana OKB-16. W 1969 roku odbyły się próby zakładowe tej broni, w 1971 roku rozpoczęto produkcje seryjną. AGS-17 znalazł się na uzbrojeniu Armii Radzieckiej, a później armii państw powstałych po rozpadzie ZSRR. Poza tym był używany przez niektóre armie Układu Warszawskiego, a w ChRL jest produkowany na licencji. W latach 90. XX wieku opracowano lżejszy granatnik AGS-30 zasilany tym samym rodzajem amunicji.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
AGS-17 działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego, zastosowano mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia, który umożliwia prowadzenie ognia seriami z niską (50-100 strz/min) lub wysoką (350-450 strz/min) szybkostrzelnością. AGS-17 strzela nabojem 30 × 29 mm B, który ma ciężki pocisk odłamkowy o wadze 280 g (dla porównania pocisk natowskiego naboju 40 x 53 mm stosowanego w amerykańskim granatniku Mk19 waży 245 g). Zasilanie jest lewostronnie z taśmy ciągłej na 29 nabojów, taśma mieści się w pojemniku z prawej strony broni. Celownik optyczny PAG-17[1] o powiększeniu 2,7x zamontowano z lewej strony komory zamkowej, lufa niewymienna chłodzona powietrzem. Donośność maksymalna pocisków jest równa 1700 m. Broń standardowo zamontowana jest na trójnogu SAG-17. Po rozłożeniu może być przenoszony przez trzech żołnierzy, z których jeden przenosi lufę i celownik, drugi - podstawę, a trzeci - amunicję. Używany jest także jako broń pokładowa instalowana na pojazdach pancernych i niewielkich okrętach wojennych (wersja AGS-17M, montowana w wieży okrętowej BP-30 oraz na wieżach pojazdów pancernych) oraz broń lotnicza (wersja AGS-17A, zasobnik GUW z granatnikiem przenoszony jest przez śmigłowce Mi-8/Mi-17).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ireneusz Chloupek. Czerwony płomień. „Komandos”. 1997. nr 11(64). s. str. 78-80. ISSN 0867-8669.
- Przemysław Kupidura, Ryszard Woźniak, Mirosław Zahor. Granatniki. Cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. 2000. nr 7. s. str. 18-25. ISSN 1230-1655.
- Andrzej Ciepliński , Ryszard Woźniak , Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275 .