Kłokocin
| Dzielnica Rybnika | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| W granicach Rybnika | 27 maja 1975[1] |
| Populacja (2021) • liczba ludności |
|
| Strefa numeracyjna | (+48) 032 |
| Kod pocztowy | 44-251 |
| Tablice rejestracyjne | SR |
Położenie na mapie Rybnika Położenie na mapie Rybnika | |
| 50°03′16,293″N 18°37′41,627″E/50,054526 18,628230 | |
| Strona internetowa | |
Kłokocin – dzielnica Rybnika położona na południowo-wschodnich obrzeżach miasta. Liczbę mieszkańców szacuje się na 2591 osób.
Wcześniej Kłokocin był osobną wsią. 31 grudnia 1961 włączony do Boguszowic[3], a 27 maja 1975 wraz z nimi do Rybnika[4].
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
W 1295 w Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis miejscowość wymieniona jest jako Clocochina we fragmencie Clocochina decima more polonico, jako wieś położona w pobliżu Rybnika, Żor i Wodzisławia[5].
Inna dawna nazwa „Kokoczyń” jest podobna do gwarowego „kokot” i mogła być związana z hodowlą drobiu w tej okolicy[6].
Komunikacja[edytuj | edytuj kod]
Przez dzielnicę przebiega Autostrada A-1Komunikacja Kłokocina z resztą miasta należy do jednej ze słabiej rozwiniętych (jedna linia autobusowa – 45[7]), przez co większość mieszkańców korzysta z prywatnych środków lokomocji. Dzielnicę tę można uznać za jedną z najlepiej przygotowanych pod budowę domków jednorodzinnych w mieście. Zarówno duża liczba gruntów oraz zanik wiejskiej charakterystyki dzielnicy na poczet „przedmieść dużego miasta” sprawiają, że przed Kłokocinem stoi perspektywa dalszego rozwoju.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dz.U. z 1975 r. nr 15, poz. 87.
- ↑ Rybnik.eu – Serwis Miejski.
- ↑ Dz.U. 1961 nr 54, poz. 303.
- ↑ Dz.U. 1975 nr 15, poz. 87.
- ↑ Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis online.
- ↑ Historia [online], www.rybnik.eu [dostęp 2023-10-01] (pol.).
- ↑ https://sip.km.rybnik.pl/linia,45
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona internetowa [online], www5.klokocin.eu [zarchiwizowane z adresu 2020-12-30].
- Kłokocin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 187.
