Joël Dicker

Joël Dicker
Ilustracja
Joël Dicker, 2016
Data i miejsce urodzenia

16 czerwca 1985
Genewa

Narodowość

szwajcarska

Język

francuski

Alma Mater

Uniwersytet Genewski

Dziedzina sztuki

literatura

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Joël Dicker (ur. 16 czerwca 1985 w Genewie) – szwajcarski pisarz, jeden z najpopularniejszych autorów młodego pokolenia. Jego książki sprzedały się w milionowych nakładach i zostały przetłumaczone na ponad 40 języków. Został uznany za najbardziej poczytnego autora francuskojęzycznego we Francji w 2018 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Joël Dicker w wieku dziesięciu lat założył magazyn przyrodniczy „La Gazette des animaux”, który poprowadził przez siedem lat, dzięki czemu otrzymał nagrodę Prix Cunéo pour la protection de la nature, za zaangażowanie w ochronę środowiska i uznany przez dziennik „Tribune de Genève” za najmłodszego szwajcarskiego redaktora naczelnego[1][2]. Wykształcenie średnie zdobył w Genewie w Collège Madame de Staël. W wieku 19 lat zapisał się do Cours Florent, szkoły teatralnej założonej w 1967 roku przez François Florenta w Paryżu[3]. Po roku wrócił do Szwajcarii i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Genewskim. Tytuł magistra prawa otrzymał w 2010 roku[1]. Po studiach pracował jako asystent parlamentarny w Zgromadzeniu Federalnym[4].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Joël Dicker, 2013

W 2005 roku, w wieku 20 lat, wydał swoje pierwsze teksty Le Tigre. Otrzymał za nie nagrodę Prix Interrégional Jeunes Auteurs (PIJA), przyznawaną młodym autorom w wieku 15-20 lat[5]. W 2010 roku ukończył pisanie pierwszej powieści Ostatnie dni naszych ojców o relacjach Special Operations Executive, tajnej brytyjskiej agencji rządowej z francuskim Ruchem Oporu. W grudniu tego samego roku otrzymał Prix des Ecrivains Genevois (Prix SGE), nagrodę przyznawaną co cztery lata za rękopis[1][6]. Powieść opowiada o relacjach Special Operations Executive, tajnej brytyjskiej agencji rządowej z francuskim Ruchem Oporu[7].

W 2012 roku wydał drugą powieść Prawda o sprawie Harry’ego Queberta. Otrzymał za nią Grand prix du roman de l'Académie française[8] i Prix Goncourt des lycéens[9]. W 2012 roku otrzymał także nagrodę Prix de la Vocation przyznawaną przez Fondation Marcel-Bleustein-Blanchet[10]. Do 2018 roku powieść sprzedała się w 5 milionach egzemplarzy na całym świecie i została przetłumaczona na 40 języków[11][12]. W 2017 roku, na podstawie powieści, rozpoczęto realizację serialu Prawda o sprawie Harry’ego Queberta. Reżyserii serialu podjął się Jean-Jacques Annaud. W rolę Harry’ego Queberta wcielił się Patrick Dempsey[13]. W 2015 roku wydał trzecią powieść Księga rodu z Baltimore[14], a w 2018 roku czwartą La Disparition de Stephanie Mailer[12].

Na początku 2019 roku opublikowano listę najczęściej czytanych francuskojęzycznych autorów we Francji w 2018 roku. Szwajcarski pisarz Joël Dicker znalazł się na pierwszym miejscu. Ranking, oparty na sprzedaży książek w 2018 roku, został opublikowany przez „L'Express”, RTL i Tite Live[12].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty. Jego żona Constance jest psycholożką i pochodzi z Kanady[15].

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Joël Dicker. Joël Dicker Website. [dostęp 2019-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-20)]. (ang.).
  2. ↑ Joël Dicker, star de l’écriture, chez Garin. Le Dauphiné. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  3. ↑ Richard Werly: A Paris, Joël Dicker et la vérité sur l'affaire DS4. Le Temps. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  4. ↑ Clavière Geoffroy: Interview de Joël Dicker. Les Observateurs. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  5. ↑ Joël Dicker. PIJA. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  6. ↑ Joël Dicker. Société Genevoise des Ecrivains. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  7. ↑ Ostatnie dni naszych ojców Joël Dicker. Lubimyczytac.pl. [dostęp 2019-06-14].
  8. ↑ Grand Prix du Roman de l'Académie française 2012 à Joël Dicker. La Lettre du Libraire. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  9. ↑ Joël Dicker Goncourt des Lycéens 2012 avec „La vérité sur l'affaire Harry Quebert”. L'OBS. [dostęp 2019-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-29)]. (fr.).
  10. ↑ Christophe Ono-dit-Biot: Joël Dicker, Prix de la Vocation 2012. Le Point. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  11. ↑ Marianne Enault: Joël Dicker : „Le dimanche est un jour très créatif”. Le Journal du Dimanche. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  12. ↑ a b c Schweizer Autor Joël Dicker führt Hitliste 2018 in Frankreich an. Aargauer Zeitung. [dostęp 2019-06-14]. (niem.).
  13. ↑ The Truth About the Harry Quebert Affair. IMDb. [dostęp 2019-06-14]. (ang.).
  14. ↑ «Le Livre des Baltimore», trop beau pour être vrai. Le Temps. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  15. ↑ Coralie Vincent: La vérité sur l'affaire Harry Quebert : qui est Constance, la femme de Joël Dicker ?. Closer. [dostęp 2019-06-14]. (fr.).
  16. ↑ L'Énigme de la Chambre 622 [online] [dostęp 2021-07-19] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joël_Dicker&oldid=67514803”