Janusz Załuska

Janusz Załuska
Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1913
Warszawa

Data i miejsce śmierci

20 lipca 2014
Warszawa

profesor nauk rolniczych
Specjalność: zootechnika
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”

Janusz Stanisław Załuska (ur. 28 grudnia 1913 w Warszawie, zm. 20 lipca 2014 roku tamże) – polski zootechnik, prof. dr hab. nauk rolniczych, uczestnik powstania warszawskiego[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Jana Załuski[2] i Edwardy z domu Przyłuskiej. W 1932 roku napisał maturę w Gimnazjum im. Stefana Batorego[1] w Warszawie. 1 stycznia 1938 roku rozpoczął pracę w Polskim Instytucie Wełnoznawczym w Warszawie. W 1939 roku ukończył studia na Wydziale Rolnym SGGW[3]. Ukończył również Szkołę Podchorążych Rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim.

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Walczył w kampanii wrześniowej w szeregach 14 dywizjonu artylerii konnej Podlaskiej Brygady Kawalerii, w baterii pułkownika Jarnowieckiego[1]. Po jej rozwiązaniu dołączył w Kraśniku do 8 pułku strzelców konnych Ziemi Chełmińskiej[1]. Od października 1939 roku działał w konspiracji. Miał pseudonim „Godlewski”[1]. Uczestniczył w działaniach struktur Armii Krajowej w Rembertowie oraz szkoleniach sekcji Jana Andrzejewskiego – plutonu 1110 dywizjonu „Jeleń”. Jako kierownik działu zbożowego Spółdzielni Rolniczo-Handlowej w Rembertowie organizował zaopatrzenie dla AK[4]. Po rozpoczęciu powstania warszawskiego, w związku z przejęciem przez Niemców zapasów amunicji, jego sekcja rozproszyła się. Wraz z żoną Krystyną ukrywał się w piwnicach[4]. Trafił do oddziału saperskiego, w którym walczył do końca powstania[4]. Po kapitulacji Załuskowie wyszli z ludnością cywilną. Udało im się zbiec z kolumny skierowanej do obozu w Pruszkowie[1]. Do czasu wkroczenia wojsk sowieckich przebywali w Wiskitkach.

Po wojnie[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu wojny rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w SGGW[3]. Następnie został kierownikiem ZZD Instytutu Naukowego Gospodarstwa Wiejskiego w Staniszowie k. Jeleniej Góry i w Rabie Wyżnej na Podhalu. W 1959 roku w Szczecinie zorganizował Zakład Hodowli Owiec WSR[3].

W 1961 roku obronił doktorat, trzy lata później habilitował się. W 1963 rozpoczął działalność w Olsztynie. Zorganizował tam Pracownię Doświadczalnictwa Zootechnicznego i Statystyki[3]. W 1971 roku przeniósł się do Bydgoszczy. Tworzył tam Wydział Zootechniczny. W 1973 uzyskał tytuł profesora nauk rolniczych. Był organizatorem i kierownikiem Oddziału Instytutu Hodowli i Technologii Produkcji Zwierzęcej Filii WSP Poznań (1971-1972), zespołu Hodowli Zwierząt (1972-1975), Zakładu Hodowli Owiec i Trzody Chlewnej (1975-1976), a także – od 1976 – Zakładu Hodowli Owiec i Koni[3].

W pracy naukowej zajmował się żywieniem, gospodarką paszową, hodowlą zwierząt gospodarskich, a szczególnie hodowlą oraz genetyką owiec i koni[3]. Jako pierwszy w Polsce przeprowadził badania nad użytkowym krzyżowaniem owiec[5].

Przez ponad 75 lat był członkiem Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego. W latach 1984-1992 był przewodniczącym Koła PTZ w Bydgoszczy[6]. Został wyróżniony tytułem Honorowego Członka PTZ oraz Odznaką Honorową. Reprezentował Towarzystwo w Europejskiej Federacji Zootechnicznej. W uznaniu dorobku naukowego i wkładu w rozwój uczelni otrzymał w 2005 roku tytuł doctora honoris causa Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy.

1 września 2009 roku został awansowany na stopień porucznika Wojska Polskiego. Zmarł 20 lipca 2014 roku. Spoczął na Powązkach (kwatera 299b-2-18)[7]. Pośmiertnie został awansowany na stopień kapitana WP[8].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 1977 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Został także uhonorowany Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939 oraz patentem Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny. W 1991 roku prezydent Lech Wałęsa nadał mu Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Był autorem 162 prac badawczych, 9 podręczników, promotorem 10 doktoratów i 90 prac magisterskich, a także recenzentem rozpraw doktorskich i habilitacyjnych. Napisał między innymi:[9]

  • Badania nad wynikami produkcyjnymi różnych krzyżowań użytkowych prowadzonych na materiale żeńskim merynosa polskiego, Polskie Towarzystwo Zootechniczne, Szczecin 1963
  • Chów zwierząt. Cz. 1, Podręcznik dla zasadniczych szkół rolniczych, Państ. Wydaw. Rolnicze i Leśne, Warszawa 1976 (wraz z Henrykiem Jasiorowskim i Stefanem Samolińskim)
  • Żywienie owiec, Państwowe Wydaw. Rolnicze i Leśne, Warszawa 1978 (wraz z żoną)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Biogram powstańczy. [dostęp 2014-12-29].
  2. ↑ Drzewo genealogiczne. [dostęp 2014-12-29].
  3. ↑ a b c d e f Jubileusz 100-lecia Janusza Załuski. [dostęp 2014-12-29].
  4. ↑ a b c Podwórkiem na Marszałkowską. w: Dom przy barykadzie. [dostęp 2014-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-03)].
  5. ↑ Forum Akademickie. [dostęp 2014-12-29].
  6. ↑ Historia Koła PTZ w Bydgoszczy. [dostęp 2014-12-30].
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JAN ZAŁUSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-22].
  8. ↑ Ostatnie pożegnanie. [dostęp 2014-12-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-30)].
  9. ↑ Janusz Załuska w katalogu Biblioteki Narodowej
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Załuska&oldid=68304035”