James Smillie

James Smillie
Data i miejsce urodzenia

28 listopada 1944
Glasgow

Zawód

aktor

Współmałżonek

Caroline Smillie
(od 2007)

James Smillie (ur. 28 listopada 1944 w Springburn, w Glasgow) – australijski aktor teatralny, radiowy, telewizyjny i filmowy pochodzenia szkockiego[1][2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w Glasgow[3] w Szkocji, już od wczesnych lat młodzieńczych śpiewał w chórze kościelnym. Miał 10 lat, gdy jego rodzina przeprowadziła się do Australii, gdzie uczęszczał do Mount Lawley Senior High School. W latach 1972–1979 przebywał w Anglii.

Jako dynamiczny i wszechstronny aktor, rozpoczął swoją karierę w radio, a następnie na londyńskiej scenie West End w spektaklu Pocałuj mnie Kate (Kiss Me Kate) w Old Vic z Royal Shakespeare Company[4]. Międzynarodową sławę zdobył rolą chirurga plastycznego Dana Marshalla w miniserialu australijskim Powrót do Edenu (Return to Eden, 1983, 1986)[5].

Odnosił sukcesy sceniczne: jako Orin w Eugene O’Neilla Żałoba przystoi Elektrze (Mourning Becomes Electra), Chance Williams w Słodki ptak młodości (Sweet Bird of Youth) Tennessee Williamsa, Eilif w Matka Courage (Mother Courage), Tom Jones w Tom Jones, Tony w londyńskim musicalu West Side Story (1972).

Występował na West End: w roli włoskiego Lothario w Kochanek (Lover) Briana Clemens'a (Ambassadors); jako Henryk II w Thomas i król (Thomas and the King) w Her Majestys, w roli Doktora Thomasa Barnardo, odpowiedzialnego za ratowanie bezdomnych dzieci w Victorian London w Barnardo (Royalty), jako Nicos, angielski nauczyciel w Zorba, w roli Georges’a w Klatka szaleńców (La Cage aux Folles, London Palladium), jako Fred Graham w Pocałuj mnie Kate (Kiss Me Kate, RSC Savoy) w sezonie 1991/1992, w roli Jamesa Mavora Morrella w George Bernard Shaw Candida'.

Sporadycznie pojawiał się na dużym ekranie, m.in. w dramacie Bryana Forbesa Wielka gonitwa (International Velvet, 1978) u boku Tatum O’Neal i Anthony’ego Hopkinsa, filmie akcji Pseudonim „Jaguar” (Jaguar Lives, 1979) z Christopherem Lee, Donaldem Pleasence i Barbarą Bach oraz telewizyjnym dramacie sportowym The Junction Boys, (2002)[6] z Tomem Berengerem i Ryanem Kwantenem.

Przez cztery lata był związany z Royal Command Performances. Prowadził regularnie koncerty w radio BBC i seryjne audycje Piątek nocą w muzyce nocą (Friday Night is Music Night), Sondheim on the South Bank, An Evening with Cole Porter przy Royal Festival Hall i jako pilot w musicalu Jesus Christ Superstar w Barbican.

W 2006 powrócił do Australii, gdzie podjął pracę jako komentator, i zagrał postać Buffalo Billa w wersji koncertowej Rekord Annie (Annie Get Your Gun) przy His Majesty's Theatre.

W melodramacie Giuseppe Tornatore La corrispondenza (2016) z Jeremym Ironsem, Shauną Macdonald i Olgą Kurylenko wystąpił jako przewodniczący. W dramacie Gniew (Romans, 2017) u boku Janet Montgomery i Orlando Blooma wcielił się w postać księdza Jimmy’ego[7]. Film był prezentowany podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Edynburgu oraz podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Rzymie, w sekcji „Alice in the City”.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

12 czerwca 2007 ożenił się z Caroline (z domu Lea), ma dwójkę dzieci.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy kinowe[edytuj | edytuj kod]

  • 1978: Wielka gonitwa (International Velvet) jako komentator
  • 1979: Pseudonim "Jaguar" (Jaguar Lives) jako Reardon
  • 1983: Abra Cadabra jako pan Pig (głos)
  • 2005: Rich Girl, Poor Girl
  • 2005: Dark Ride
  • 2016: La corrispondenza jako przewodniczący
  • 2016: Tommy's Honour
  • 2017: Gniew (Romans) jako ks. Jimmy

Filmy TV[edytuj | edytuj kod]

  • 1983: Bez uczucia (Skin Deep) jako Cliff Hudson
  • 1991: Praca! (Work!) jako Maggot (głos)
  • 2002: The Junction Boys

Seriale TV[edytuj | edytuj kod]

  • 1966: Jimmy
  • 1966-1972: Homicide jako Johnny Moore
  • 1967: Adventure Island
  • 1967: Crackerjack jako gospodarz
  • 1969: Dzień dobry, panie Doubleday (Good Morning, Mr. Doubleday)
  • 1969-1971: Division 4 jako Dave Smyth
  • 1970: Delta jako Derek
  • 1971: Magia muzyki (The Magic of Music) jako gospodarz
  • 1971: Dynastia (Dynasty) jako przeprowadzający wywiad TV
  • 1971: Jak muzyka (I Like Music) jako gospodarz
  • 1972: Śmierć nocą (Dead of Night) jako Keith Hopkirk
  • 1974: Dial M for Murder jako Larry Peters
  • 1974: Z Cars jako Roy Prentiss
  • 1975: Wodehouse Playhouse jako sierżant policji
  • 1975: Thriller jako Bob Malory
  • 1976: Battle of the Sexes (BBC)
  • 1976: Jumbo Spencer jako pan Spencer
  • 1976: Kosmos 1999 (Space: 1999) jako Mike Baxter
  • 1977: The Mackinnons jako James Grant
  • 1977: Ludzie jutra (The Tomorrow People) jako Mike Harding
  • 1979: Więźniarki (Prisoner) jako Steve Wilson
  • 1980: The Latchkey Children jako Malcolm McCrae
  • 1980: The Gentle Touch
  • 1981: Take a Letter Mr. Jones jako dr Norton
  • 1983: Powrót do Edenu (Return To Eden) jako dr Dan Marshall
  • 1986: Powrót do Edenu (Return To Eden) jako dr Dan Marshall
  • 1991: Czerwony Karzeł (Red Dwarf) jako Komputer (głos)
  • 1994: Nieśmiertelny (Highlander) jako John Bowers
  • 2002: Always Greener jako Frank

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ James Smillie, professional voiceover actor/artist. bodalgo.com. [dostęp 2019-03-01]. (ang.).
  2. ↑ Jordan Young, Blythe Duff & James Smillie in Rehearsals For “Marco Pantani: The Pirate”. Stuart Hepburn's Blog. [dostęp 2019-03-01]. (ang.).
  3. ↑ Personalidade: James Smillie (Reino Unido). InterFilmes.com. [dostęp 2019-03-01]. (port.).
  4. ↑ James Smillie. Diamond Management. [dostęp 2019-03-01]. (ang.).
  5. ↑ James Smillie. ČSFD.cz. [dostęp 2019-03-01]. (cz.).
  6. ↑ James Smillie. Rotten Tomatoes. [dostęp 2019-03-01]. (ang.).
  7. ↑ Łukasz Adamski (2018-01-06): „Gniew”. Sprawiedliwość zostawcie pomście Bożej. wPolityce.pl. [dostęp 2019-03-01]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=James_Smillie&oldid=69761311”