Jakuen

Jakuen
寂円
Ilustracja
Jakuen
Data urodzenia

1207

Data śmierci

1299

Szkoła

sōtō

Nauczyciel

Tiantong Rujing

Następca

Giun

Zakon

zen

Jakuen (ur. 1207, zm. 8 października 1299; jap. 寂円) – japoński mistrz zen szkoły sōtō chińskiego pochodzenia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jakuen czyli Jiyuan urodził się w Chinach. W Chinach także rozpoczął praktykę chanu, co oddzielało go od reszty japońskich wyznawców zen. Nie był zatem poddanym syntetycznym praktykom japońskich buddystów, które przechodzili w szkole tendai. Nie zetknął się również z politycznym skorumpowaniem dość typowym dla japońskiego buddyzmu. Dlatego też przez Japończyków był postrzegany dwojako: albo jako mistrz, który był mocna związany z Dōgena interpretacją zenu, albo jako osobnik, który wprowadził "odbiegające od normy" chińskie praktyki[1].

Prawdopodobnie rozpoczął swoje religijne życie w klasztorze Jingde, w którym studiował chan pod kierunkiem mistrza Tiantonga Rujinga. Gdy w 1227 roku Dōgen powrócił do Japonii po ukończeniu praktyki u Rujinga, Jiyuan pozostał w klasztorze aż do śmierci swojego mistrza. Wbrew biografii Jiyuana napisanej przez Kenkō w jego historycznym dziele Hōkyō juishoki, prawdopodobnie do nawiązania bliższych kontaktów między Dōgenem a Jakuenem doszło dopiero w trakcie przyjmowania uczniów w klasztorze Kōshō w roku 1230[2].

Zarówno w Eihei-ji jak i Kōshō-ji Jakuen zarządzał świątyniami poświęconymi pamięci Rujinga. Jakuen stał się więc pierwszym tassu[a] Eihei-ji. Po śmierci Dōgena w 1253 roku, Jakuen został uczniem Kouna Ejō, który był opatem Eihei-ji[2].

W roku 1261 opuścił Eihei-ji, tak jak i inni wiodący mnisi tego klasztoru, którzy odeszli w latach 1259-1264. Udał się w odległy rejon i przebywał na górze Ginnanpō, około 25 km od Eihei-ji. Oddawał się tam medytacji i za towarzystwo miał tylko dzikie zwierzęta. Po jakimś czasie odnalazł go tam Ijira Tomotoshi, przywódca lokalnej rodziny Fujiwara, który zaofiarował mu finansowe wsparcie. W 1278 roku syn Tomotoshiego - Tomonari - rozpoczął budowę klasztoru zen dla Jakuena. Otrzymał on nazwę Hōkyō[2].

W 1280 roku do klasztoru przybył przyszły spadkobierca (w 1295 roku) Jakuena - Giun.

Jakuen zmarł 8 października 1299 roku.

Chociaż jego linia przekazu nie była tak rozległa jak Giina czy Gikaia, to jednak począwszy od Giuna linia Jakuena całkowicie przejęła stanowisko opata w Eihei-ji aż do początków XVII wieku. Druga linia prowadziła klasztor Hōkyō.

Już po śmierci na skutek schizmy czy też konfliktu zwanego sandai sōron (zobacz: Eihei-ji) Jakuen został uznany za trzeciego opata Eihei-ji, chociaż nim nigdy nie był.

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.

  • 52/25/1. Eihei Dōgen Kigen (1200–1253) Japonia. Szkoła sōtō
  • 53/26/2. Sōkai
  • 53/26/2. Senne (Yōkō-an)
  • 54/27/3. Kyōgō (Yōkō-an)
  • 54/27/3. Gien (zm. 1314) (Eihei-ji)
  • 54/27/3. Jakuen (chin. Jiyuan) (1207-8 października 1299) (Hōkyō-ji)
  • 55/28/4. Giun (Hōkyō-ji)
  • 56/29/5. Donki (Hōkyō-ji)

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Później tytuł ten oznaczał mistrza w świątyni znajdującej się na terenie dużego klasztoru, ale wtedy określał mnicha prowadzącego ceremonie wspomnieniowe

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. Str. 65
  2. ↑ a b c William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. Str. 66

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.
  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jakuen&oldid=72125276”