Kōshō-ji

Kōshō-ji
興聖寺
Ilustracja
Fragment klasztoru
Państwo

 Japonia

Miejscowość

Fukakusa, Uji

Rodzaj klasztoru

klasztor buddyjski

Właściciel

sōtō

Prowincja

Prefektura Kioto

Typ zakonu

męski

Liczba zakonników

ok. 10

Założyciel klasztoru

Eihei Dōgen

Materiał budowlany

drewno, cegła, kamień

Data budowy

1236

Położenie na mapie Kioto
Mapa konturowa Kioto, blisko dolnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Kōshō-ji”
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Kōshō-ji”
Położenie na mapie prefektury Kioto
Mapa konturowa prefektury Kioto, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kōshō-ji”
Ziemia34°53′24″N 135°48′49″E/34,890133 135,813475
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Kōshō-ji (jap. 興聖寺) – klasztor szkoły zen sōtō w Uji, pierwsza świątynia wybudowana jako klasztor zen w Japonii, utrzymana w chińskim stylu.

Historia klasztoru[edytuj | edytuj kod]

Klasztor został wybudowany przez Eiheia Dōgena w Fukakusa na południu od Kioto. Prace rozpoczęły się w 1230 roku. Dōgen od razu zamieszkał w tym klasztorze i przebywał w nim do 1243 roku. Kulminacyjnym momentem budowy było postawienie budynku mnichów (jap. sōdō), co stało się w 1236 roku. W październiku nastąpiła ceremonia konsekracji, w czasie której klasztor otrzymał nazwę Kōshōhōrin, w skrócie Kōshō. Dopiero po roku ukończono budowę budynku Dharmy (jap. hattō). Klasztor wybudowany był zgodnie z ideą Dōgena – klasztor jest ośrodkiem zen z trzema głównymi budynkami. Był to pierwszy klasztor w Japonii z budynkiem mnichów[1].

Kenchō-ji był pomyślany jako ucieczka od kontrolowania życia monastycznego przez arystokratycznych kleryków, chociaż z biegiem czasu i on zależał od dotacji patronów z Kioto, i od ich tolerancji. Natomiast przenosiny do Echizen oznaczały już całkowitą zależność ekonomiczną od klasy militarnej[2].

Jednymi ze sponsorów budowy Kenchō-ji byli arystokratyczna mniszka Shōgaku, która ufundowała budynek Dharmy (hattō) i Fujiwara Noriei (buddyjskie imię – Guzeiin), który ufundował pulpit na podwyższeniu (jap. hōza)[3].

Klasztor był wystarczająco pojemny, aby pomieścić uczniów, zarówno mnichów, jak i laików. Rosnąca wrogość ze strony mnichów szkoły tendai, wskazywała, na coraz większą popularność idei Dōgena i jego ruchu.

W ciągu pobytu w Kōshō-ji Dōgen napisał główne części swojego opus magnum – Shōbōgenzō oraz Fukanzazengi, Daishingi i Gakudoyojinshu. Były to najlepsze lata mistrza jako nauczyciela i myśliciela. Nie widział różnicy w praktyce mniszek i mnichów, oraz mnichów i laikatu. Tak szerokie rozumienie praktyki zen dominowało również u jego uczniów w tym klasztorze, którzy stanowili pełne spektrum społeczeństwa Japonii: arystokraci i biedacy, starzy i młodzi, mężczyźni i kobiety, mnisi i laicy[4][5].

Wiosną 1241 roku mnich Kakuzan Ekan ze szkoły Daruma-shū przyprowadził swoich uczniów do tego klasztoru. Wkrótce stali się oni najważniejszymi uczniami Dōgena. Byli nimi m.in. Koun Ejō, Tettsū Gikai, Kangan Giin, Gien oraz Gijun. W tym klasztorze ukształtował się i osiągnął oświecenie starszy o dwa lata od Dōgena Koun Ejō[6].

Po przenosinach Dōgena do Echizen, gdzie wybudował Eihei-ji, Kenchō-ji był prowadzony przez Gijuna. Przyczyny opuszczenia klasztoru przez Dōgena nie są znane. Niektórzy z historyków przypuszczają, że mogły przyczynić się do tego ataki ze strony mnichów tendai, jednak teksty pisane wówczas przez mistrza nie wspominają o takich wypadkach. Również wspólnota mnichów pozostała w Kenchō-ji zdolna była do przeprowadzenia 90-dniowego letniego odosobnienia medytacyjnego[7].

Praktyka w klasztorze stopniowa zamierała, a w końcu został on całkowicie zniszczony w czasie wojen domowych w Japonii. W 1649 roku Ban’an Eishu (1591–1654) odbudował klasztor z donacji lokalnego władcy Nagai Naomasy w Uji, na północnym brzegu rzeki Uji[7][8].

Od okresu odbudowy, przez okres Edo (1603-1867) praktyka w klasztorze wzmocniła się i wyszło z niego wielu słynnych mnichów tego czasu[8].

W 1775 roku rozpoczął swoją praktykę zen w tym klasztorze Ryōkan Taigu, słynny później ze swoich osiągnięć na polach ascezy i poezji. Opatem był wtedy Genjō Haryō[9].

Obecnie klasztor pełni funkcję ośrodka treningowego dla klasztoru Eihei.

Adres klasztoru[edytuj | edytuj kod]

  • 27-1, Uji Yamada, Uji, Kyoto Prefecture 611-0021, Japan

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • Droga do klasztoru
    Droga do klasztoru
  • Brama
    Brama
  • Ogród
    Ogród

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. s. 59.
  2. ↑ William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. s. 30.
  3. ↑ William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. s. 25.
  4. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. s. 61.
  5. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. s. 121.
  6. ↑ William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. s. 26.
  7. ↑ a b William M. Bodiford. Sōtō Zen in Medieval Japan. s. 28.
  8. ↑ a b Kosho-ji Zen Temple, Uji, Japan [online], terebess.hu [dostęp 2017-12-03].
  9. ↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. s. 345.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.
  • William M. Bodiford: Sōtō Zen in Medieval Japan. Honolulu: University of Hawaii Press, 1993, s. 343. ISBN 978-0-8248-3303-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kōshō-ji&oldid=72335629”