Jadwiga Grabowska
Jadwiga Grabowska z domu Seydenbeutel[1] (ur. 1898 w Warszawie, zm. 28 grudnia 1988 tamże) – projektantka mody, w latach 1958–1968 dyrektorka artystyczna państwowego przedsiębiorstwa „Moda Polska”[2][3][4][5][6][7].
| Data i miejsce urodzenia | 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 28 grudnia 1988 |
| Zawód, zajęcie | projektantka mody; w latach 1958–1968 dyrektorka artystyczna państwowego przedsiębiorstwa „Moda Polska” |
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Pochodziła z zamożnej rodziny żydowskiej, była córką Stanisława i Pauliny z domu Eber Seydenbeutelów, siostrzenicą architekta Edwarda Zachariasza Ebera[8].
Była żoną piłkarza Polonii Warszawa, później dziennikarza sportowego, Tadeusza Grabowskiego (ur. 2.10.1899, zm. 18.02.1985).
Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]
W czasach przedwojennych była właścicielką salonu mody. Po wojnie założyła w Warszawie w 1946 prywatny dom mody „Feniks”, zlikwidowany przez władze w 1947[9].
W okresie tzw. odwilży po 1956 powstało państwowe przedsiębiorstwo „Moda Polska”. Jadwiga Grabowska objęła stanowisko dyrektora artystycznego. Korzystając ze swojego statusu, mogła często wyjeżdżać do Paryża i innych ośrodków kształtowania mody światowej, dzięki czemu kierowane przez nią przedsiębiorstwo szybko reagowało na trendy w modzie. Potrafiła skłonić państwowy przemysł tekstylny do produkcji modnych tkanin. W trakcie pracy Grabowskiej na rzecz Mody Polskiej przedsiębiorstwo wystawiało swoje kolekcje na pokazach mody na całym świecie[10].
W 1968 została przeniesiona na emeryturę. Jej odejście z Mody Polskiej jest jednakże owiane tajemnicą i niejasne. Wiele osób współpracujących z Grabowską oraz historycy twierdzą, że mogło to mieć podłoże polityczne[5][10]. Od tego czasu rozpoczął się upadek przedsiębiorstwa, które zostało ostatecznie zlikwidowane w 1998.
Chociaż lansowała modę awangardową, sama ubierała się konserwatywnie. Stale nosiła turbany i kostiumy o klasycznym kroju[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jadwiga Grabowska – „Coco Chanel” polskiej mody | Historia zapomniana i mniej znana [online], historiamniejznanaizapomniana.wordpress.com [dostęp 2020-04-13] (pol.).
- ↑ Polska Kronika Filmowa, nr 7B/1960 – Jeszcze karnawał
- ↑ Polska Kronika Filmowa, nr 38B/1960 – Moda
- ↑ Polska Kronika Filmowa, nr 11A/1961 – Kulisy mody
- ↑ a b Aleksandra Boćkowska: To nie są moje wielbłądy. O modzie w PRL. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2015, s. 246. ISBN 978-83-8049-044-4.
- ↑ Marta Sztokfisz: Caryca polskiej mody, święci i grzesznicy. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2015, s. 256. ISBN 978-83-280-2641-4.
- ↑ Jerzy Antkowiak, Agnieszka L. Janans: Antkowiak. Niegrzeczny chłopiec polskiej mody. Wrocław: Wydawnictwo Bukowy Las, 2015, s. 241. ISBN 978836448138-3.
- ↑ Ida Świerkocka. To one ubierały warszawianki. „Skarpa Warszawska”, 2017, nr 1, s. 18-22.
- ↑ Jerzy Antkowiak - Mrożek z Gombrowiczem w domu wariatów. web.archive.org. [dostęp 2023-05-13]. (pol.).
- ↑ a b Polish Fashion Stories [online], polish fashion stories, 17 grudnia 2016 [dostęp 2023-08-31] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wysokie obcasy
- Marta Sztokfisz, Caryca polskiej mody, święci i grzesznicy, Warszawa: Wydawnictwo W.A.B. - Grupa Wydawnicza Foksal, 2015, ISBN 978-83-280-2641-4, OCLC 924953485.