István Kniezsa
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | językoznawca |
| Narodowość | węgierska |
István Kniezsa (ur. 1 grudnia 1898 w Trzcianie, zm. 15 marca 1965 w Budapeszcie[1]) – węgierski językoznawca, specjalista w dziedzinie onomastyki[2].
Studiował slawistykę i hungarystykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Budapeszteńskiego (studia ukończył w 1924 r.)[1]. W okresie 1928–1930 przebywał na pobycie studyjnym w Berlinie, w latach 1930–1931, 1934–1935 zaś w Krakowie[1]. W 1940 r. uzyskał zatrudnienie na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Babeșa i Bolyaia, a w 1941 r. objął stanowisko na Uniwersytecie Budapeszteńskim[1].
W swojej działalności badawczej zajmował się rozwojem ortografii węgierskiej, slawizmami w języku węgierskim, nazwami własnymi pochodzenia słowiańskiego i rumuńskiego na terytorium Węgier, węgierskimi i słowackimi nazwami rodzinnymi oraz historią spółgłosek palatalnych i jugoslawizmów w słowacczyźnie[1].
Wybrana twórczość[edytuj | edytuj kod]
- A magyar helyesírás a tatárjárásig (1928)
- A szlávok (1932)
- Pseudorumänen in Pannonien und in den Nordkarpathen (1936)
- Magyarország népei a XI. században (1938)
- Erdély víznevei (1942)
- A magyar helyesírás története (1952)
- A magyar és szlovák családnevek rendszere (1965)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, s. 238, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
- ↑ Béla Kálmán, The World of Names: A Study in Hungarian Onomatology, Budapest: Akadémiai Kiadó, 1978, s. 164, ISBN 978-963-05-1399-9, OCLC 4664303 (ang.).