Indywidualne Mistrzostwa Świata w Ice Speedwayu 1974

Indywidualne mistrzostwa świata w ice speedwayu 1974

1974 FIM Ice Racing World Championship

1973 1975
Dyscyplina	Ice speedway
Organizator	FIM
Szczegóły turnieju
Zamknięcie (finał)	5 marca 1974 Nässjö
Liczba zawodników	16 (18)
I miejsce	Milan Špinka  Czechosłowacja
II miejsce	Władimir Cybrow  ZSRR
III miejsce	Gabdrachman Kadyrow  ZSRR

Indywidualne Mistrzostwa Świata w ice speedwayu 1974 – cykl zawodów motocyklowych na lodzie, mający na celu wyłonienie medalistów indywidualnych mistrzostw świata w sezonie 1974. Tytuł wywalczył Milan Špinka ze Czechosłowacji.

Historia i zasady[edytuj | edytuj kod]

Po raz ostatni rozegrano finał w formie turnieju jednodniowego. Zawody które odbyły się w szwedzkim Nässjö poprzedziły 3 rundy kwalifikacyjne rozegrane w holenderskim Assen radzieckiej Ufie i zachodnioniemieckim Inzell, awans do finału uzyskało po 5 najlepszych zawodników, jednak nie więcej niż 3 z jednego państwa w poszczególnej rundzie^[1].

Runda kwalifikacyjna w Assen (2 - 3 lutego)

W zawodach rozegranych na sztucznie mrożonym torze łyżwiarskim IJsstadion Drenthe najlepszym okazał się reprezentant ZSRR Boris Samorodow, który uzyskał 27 punktów. Był to dla niego pierwszy występ w sezonie po odniesionej na grudniowym zgrupowaniu kontuzji. Drugi stopień podium zajął jego rodak Władimir Koczetow, trzecie miejsce zajął zawodnik z Czechosłowacji, Stanislav Kubíček. Drugi dzień zawodów obserwowało 18 000 widzów^[2].

Runda kwalifikacyjna w Ufie (16 - 17 lutego)

Zawody w Ufie wygrał Gabdrachman Kadyrow, przed Szwedem Hansem Johanssonem i kolejnym reprezentantem Związku Radzieckiego, Anatolijem Suchowem. Nieobecnych zawodników angielskich zastąpili rezerwowi Aleksandr Iwczenko i Jurij Dubinin.

Runda kwalifikacyjna w Inzell (2 - 3 marca)

Całe podium zawodów na Eisstadion Inzell(inne języki) zajęli reprezentanci Związku Radzieckiego, wygrał Siergiej Tarabańko, przed Władimirem Cybrowem i Władimirem Czapało.

Finał (10 marca)

Zawody rozgrane na Nässjö Motorstadion przyciągnęły na trybuny 5 000 widzów. Przygotowany tor był kombinowany, jego łuki były sztucznie mrożone, proste na naturalnym lodzie. W miejscach styku obu nawierzchni utworzyły się progi, które były przyczyną kilku upadków, m.in. Borisa Samorodowa. W słonecznej pogodzie finał rozpoczął się po godzinie 13. Już w pierwszej serii startów Špinka pokonał trzech rywali z ZSRR, Suchowa, Cybrowa i Koczetowa, w drugiej i trzeciej rozprawił się z Kadyrowem i Tarabańko. Po czterech seriach jako jedyny miał na swoim koncie komplet 12 punktów, podczas gdy Cybrow miał ich 11, a Kadyrow i Tarabańko po 10. W ostatniej serii startów, w biegu 18. Cybrow wygrał prowadząc od startu do mety, w kolejnej odsłonie Kadryrow zapewnił sobie zwycięstwo nad Tarabańko, który zanotował upadek. W 20. biegu z udziałem wszyscy zawodnicy weszli w pierwszy łuk jednocześnie, jednak Špinka wyszedł na prowadzenie, będąc kryty przed Bo Kindgrenem przez swojego rodaka, Aleša Drymla. Mimo iż Kindgren przedostał się na drugą pozycję nie był w stanie zagrozić Špince, który wygrał piąty z kolei bieg i z kompletem punktów został mistrzem świata^[3].

Terminarz[edytuj | edytuj kod]

Etap	Data	Stadion	Miasto	Zwycięzca
Runda kwalifikacyjna nr 1	2 - 3 lutego	IJsstadion Drenthe	Assen	Boris Samorodow
Runda kwalifikacyjna nr 2	16 - 17 lutego	Stroitiel	Ufa	Gabdrachman Kadyrow
Runda kwalifikacyjna nr 3	2 - 3 marca	Eisstadion	Inzell	Siergiej Tarabańko
Finał	10 marca	Motorstadion	Nässjö	Milan Špinka

Wyniki eliminacji[edytuj | edytuj kod]

Runda kwalifikacyjna – Assen[edytuj | edytuj kod]

Poz	Zawodnik	Punkty
1	Boris Samorodow	27
2	Władimir Koczetow	25
3	Stanislav Kubíček	23
4	Zdeněk Kudrna	21
5	Bo Kindgren	20
6	Albert Stickl	18
7	Roelof Thijs	17
8	Aleksandr Szczerbakow	16
9	Bertil Dedering	16
10	Rauli Mäkinen	14
11	Jürgen Steffen	10
12	Jan Holm Nielsen	8
13	Joe Hughes	7
14	Preben Pedersen	6
15	Richard Greer	5
16	Harri Paranko	4

Runda kwalifikacyjna – Ufa[edytuj | edytuj kod]

Poz	Zawodnik	Punkty
1	Gabdrachman Kadyrow	28
2	Hans Johansson	24½
3	Anatolij Suchow	24
4	Milan Špinka	21
5	Jan Verner	19
6	Jiří Jirout	17
7	Tommy Johansson	13
8	Börje Sjöbom	13
9	Petyr Petkow	10
10	Angeł Jewtimow	6
11	Nikołaj Kożniew	5
12	Timo Sinkkonen	5
13	Damdinszaraw Daszdordż	3
14	Kalevi Nieminen	2
15	?	ns
16	?	ns
Rez.	Jurij Dubinin	b.d.
Rez.	Aleksandr Iwczenko	b.d.

Runda kwalifikacyjna – Inzell[edytuj | edytuj kod]

Poz	Zawodnik	Punkty
1	Siergiej Tarabańko	29
2	Władimir Cybrow	26
3	Władimir Czapało	24
4	Miloslav Verner	22
5	Aleš Dryml	19
6	Treumund Strobl	18
7	Rainer Scherzel	15
8	Kurt Westlund	15
9	Josef Angermüller	15
10	Antonín Šváb	15
11	Friedrich Wurz	9
12	Sture Lindblom	9
13	Otto Weiss	8
14	Göran Öhlander	5
15	Bruce Cribb	3
16	Otto Barth	1

Finał[edytuj | edytuj kod]

Zakwalifikowani zawodnicy[edytuj | edytuj kod]

Z każdej z rund kwalifikacyjnych awansowało po 5 zawodników, jednak nie więcej niż 2 z danego państwa. Zawodnikiem z dziką kartą organizatora został Hans Decker, rolę rezerwowego pełnił Lars Dahlin.

Poz	Zawodnik	Punkty
1	Milan Špinka	15
2	Władimir Cybrow	14
3	Gabdrachman Kadyrow	13
4	Siergiej Tarabańko	10
5	Boris Samorodow	10
6	Bo Kindgren	10
7	Hans Johansson	8
8	Miloslav Verner	8
9	Hans Decker	6
10	Władimir Koczetow	6
11	Stanislav Kubíček	5
12	Anatolij Suchow	5
13	Zdeněk Kudrna	4
14	Jan Verner	3
15	Treumund Strobl	3
16	Aleš Dryml	0
Rez.	Lars Dahlin	0

Przypisy[edytuj | edytuj kod]