Humit
 Humit, Wezuwiusz, Włochy | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny | (Mg,Fe)7(SiO4)3(F,OH)2 |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa | 6-6,5 |
| Przełam | muszlowy |
| Łupliwość | niewyraźna lub brak |
| Pokrój kryształu | krótkosłupkowe kryształy o dużej zmienności, skupienia zbite i ziarniste. |
| Układ krystalograficzny | |
| Gęstość minerału | 3,1-3,2 g/cm³[1] |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa | biała, jasnożółta, pomarańczowa, brunatna, bezbarwny |
| Rysa | biała |
| Połysk | szklisty, tłusty |
| Współczynnik załamania | 1,607-1,675[2] |
Humit (ang. humite) – minerał z gromady krzemianów, zasadowy fluorokrzemian magnezu i żelaza o wzorze chemicznym (Mg,Fe)7(SiO4)3(F,OH)2[3][1]. Nazwa pochodzi od nazwiska angielskiego kolekcjonera minerałów Abrahama Hume'a[4][5].
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Minerał tworzy kryształy o pokroju krótkosłupkowym, często wydłużone o nieregularnym zakończeniu słupa, mogą być pseudoheksagonalne[4]. Występuje w skupieniach zbitych i ziarnistych. Ma barwę białą, żółtą, pomarańczową, brunatnożółtą, brunatną, bywa też bezbarwny[4][5]. Jest przezroczysty do przeświecającego, o szklistym lub tłustym połysku[5]. Ulega serpentynizacji[2][5].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Stanowi składnik wapieni i dolomitów zmetamorfizowanych regionalnie lub kontaktowo oraz law i bomb wulkanicznych, niektórych utworów żyłowych i złóż rud[5].
Należy do minerałów rzadkich. Występuje we Włoszech (Monte Somma, Wezuwiusz), Hiszpanii (Andaluzja), Finlandii (Pargas), Szwecji (Filipstad, Värmland), Rosji (rejon Bajkału), Stanach Zjednoczonych (Nowy Jork) i Madagaskarze[5].
W Polsce stwierdzony w przeobrażeniowych wapieniach w Kowarach i Złotym Stoku[2].
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
Humit jest cenionym kamieniem kolekcjonerskim.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów. Katowice: Videograf II, 2003, s. 183-184. ISBN 83-7183-174-9.
- Nikodem Sobczak, Tomasz Sobczak: Wielka encyklopedia kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 179. ISBN 83-01-12493-8.
- Andrzej Bolewski, Andrzej Manecki: Mineralogia szczegółowa. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Polskiej Agencji Ekologicznej, 1993, s. 349. ISBN 83-85636-03-X.