Hern
Hern (Herne), Hern Myśliwy – w angielskim folklorze anglosaski duch lasu, utożsamiany z celtyckim rogatym bogiem Cernunnosem.
Legendarny duch z głową zwieńczoną porożem, zamieszkujący las i królewski Wielki Park w Windsorze. Wierzono, że podobnie jak związane ze światem zmarłych celtyckie bóstwa myśliwskie Arawn i Gwyn ap Nudd, dowodzi upiornymi Dzikimi Zastępami galopujących widm i prowadzi zmarłych w zaświaty[1].
Po raz pierwszy w literaturze Hern pojawia się w 1597 roku w sztuce Williama Szekspira Wesołe kumoszki z Windsoru:
- There is an old tale goes, that Herne the hunter,
- Sometime a keeper here in Windsor Forest,
- Doth all the winter-time, at still midnight,
- Walk round about an oak, with great ragg’d horns;
- And there he blasts the tree, and takes the cattle,
- And makes milch-kine yield blood, and shakes a chain
- In a most hideous and dreadful manner.
- You have heard of such a spirit, and well you know
- The superstitious idle-headed eld
- Receiv’d, and did deliver to our age,
- This tale of Herne the Hunter for a truth.
- – William Shakespeare, Wesołe kumoszki z Windsoru
W masowej kulturze współczesnej[edytuj | edytuj kod]
Postać Herna pojawia się w brytyjskim serialu Robin z Sherwood, gdzie jest przedstawiona jako Hern myśliwy i Hern pan drzew (poświęcony jest mu odcinek pt. Władca drzew) zamieszkujący las Sherwood. Postać ta przekazuje Robinowi łuk i strzały, a także wysyła go po domniemany symbol Anglii srebrną strzałę. W serialu nie jest jasno określone, czy Hern jest bóstwem czy człowiekiem. Pojawia się wśród ludzi jako bóstwo z rogami jelenia, ale także jako zwykły człowiek.
Hern w serialu ukazany jest także jako przeznaczenie Robina, jest z nim nieodłącznie związany. Po śmierci banity powołuje na jego miejsce kolejnego Roberta z Huntingdon. Obu postaciom przedstawia się słowami:
- Ja jestem Hern Myśliwy, a ty jesteś liściem niesionym przez wiatr.
- (I am Herne the Hunter and you are a leaf driven by the wind)
Robert Bly w swym eseju Żelazny Jan porównuje Herna do owej tytułowej postaci opisanej w jednej z baśni braci Grimm pod takim tytułem. Według autora postać ta występuje w mitach wielu kultur i ma istotny wpływ na inicjację mężczyzn[2].
Jan Hern (połączenie Herna i Żelaznego Jana) jest głównym bohaterem zbioru opowiadań Bartosza Adamiaka[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ John i Caitlín Matthews: Mitologia Wysp Brytyjskich. Poznań: Rebis, 1997, s. 113, ISBN 83-7120-261-X.
- ↑ Robert Bly: Żelazny Jan. Rzecz o mężczyznach. Poznań: Rebis, 1993, ISBN 83-85696-54-7.
- ↑ Bartosz Adamiak: Sukkub i inne opowiadania. Kraków: Ridero IT Publishing, 2016, ISBN 978-836-554-324-0.