Herman Diamand
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł II kadencji Sejmu (II RP) | |
| Okres | od 4 marca 1928 |
| Przynależność polityczna | |
Herman Diamand (ur. 30 marca 1860 we Lwowie, zm. 26 lutego 1931 tamże) – polski prawnik i polityk socjalistyczny, poseł do Rady Państwa w Wiedniu XI i XII kadencji, w okresie w II RP poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm I i II kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie mieszczańskiej jako syn Jakuba i Betty (z domu Holländer). Ukończył szkołę realną we Lwowie, po czym studiował na Uniwersytetach Lwowskim i Wiedeńskim oraz w Czerniowieckim, gdzie w 1896 uzyskał doktorat. Już w czasie studiów związał się z ruchem socjalistycznym jako współorganizator Partii Robotniczej w Galicji (październik–listopad 1890). Zasiadał w jej kierownictwie do 1919 (od 1897 ugrupowanie działało jako Polska Partia Socjalno-Demokratyczna Galicji i Śląska Cieszyńskiego). Wspierał finansowo prasę i wydawnictwa partyjne. Od 1904 do 1931 reprezentował socjalistów polskich z trzech zaborów we władzach II Międzynarodówki i Socjalistycznej Międzynarodówki Robotniczej. Podzielał stanowisko Ignacego Daszyńskiego w kwestii m.in. demokratyzacji stosunków galicyjskich, modernizacji gospodarczej kraju, ewolucyjnej realizacji celów socjalistycznych, odzyskania niepodległości, asymilacji Żydów. Popierał działalność militarno-polityczną Józefa Piłsudskiego. Od 1907 do 1918 posłował do wiedeńskiej Rady Państwa. Podczas kadencji zyskał rozgłos i uznanie jako znawca spraw gospodarczych i prawniczych. W 1914 roku był członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego[1]. Był członkiem Komisji Sejmowo-Konstytucyjnej Tymczasowej Rady Stanu[2].
W grudniu 1918 został powołany w skład Polskiej Komisji Likwidacyjnej, gdzie kierował wydziałem górniczym. Zabiegał u socjalistów francuskich i brytyjskich o poparcie starań Polski w sprawie Śląska. Uczestniczył w delegacji polskiej na rokowania handlem z Niemcami (od 1924 do 1928) i na Konferencję Genewską (1927). Był aktywnym działaczem Polskiej Partii Socjalistycznej, sprawując w jej kierownictwie funkcję członka Centralnego Komitetu Wykonawczego (od 1919 do 1926) oraz członka, wiceprzewodniczącego i przewodniczącego Rady Naczelnej (od 1919 do 1930). Uchodził za znawcę praktyki parlamentarnej i spraw finansowo-gospodarczych. Publikował artykuły na łamach polskiej i zagranicznej prasy socjalistycznej, m.in. Naprzodu, "Prawa Ludu", Robotnika, "Arbeiterzeitung", "Jüdische Volkstime".
Zmarł 26 lutego 1931 na atak serca[3]. 1 marca 1931 został pochowany na cmentarzu żydowskim we Lwowie[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Adolf Nowaczyński: Dokumenty historyczne z wojny europejskiej. Z. 1. Warszawa, 1922, s. 28.
- ↑ Włodzimierz Suleja: Tymczasowa Rada Stanu. Warszawa, 1998, s. 219.
- ↑ Nagły zgon b. posła dr. Hermana Diamanda. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 48 z 28 lutego 1931.
- ↑ Pogrzeb bł. p. Hermana Diamanda. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 50 z 2 marca 1931.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik biograficzny historii Polski (Tom 1\A-K) pod red. Janiny Chodery i Feliksa Chiryka, Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, Wrocław 2005, ISBN 83-04-04856-6, str. 317–318
- Biografia na stronie Sejmu RP
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Publikacje Hermana Diamanda w bibliotece Polona