Henryk Szeryng

Henryk Szeryng
Ilustracja
Henryk Szeryng (1964)
Data i miejsce urodzenia

22 września 1918
Warszawa

Data i miejsce śmierci

3 marca 1988
Kassel

Instrumenty

skrzypce

Zawód

muzyk

Aktywność

1933–1988

Wydawnictwo

RCA, Decca, Mercury, Philips, Deutsche Grammophon

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej” Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Kulturalnej (Rumunia) Krzyż Komandorski Orderu Lwa Finlandii Medaglia d'oro ai benemeriti della Cultura e dell'Arte (Włochy) Oficer Orderu Korony (Belgia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Oficer Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Komandor Orderu Świętego Karola (Monako) Komandor Orderu Edukacji Publicznej (Portugalia) Komandor Orderu Alfonsa X Mądrego (Hiszpania) Order Jugosłowiańskiej Flagi IV klasy (SFR Jugosławii)
Strona internetowa

Henryk Bolesław Szeryng (ur. 22 września 1918 w Warszawie[1][2], zm. 3 marca 1988 w Kassel)[3] – meksykański skrzypek, z pochodzenia polski Żyd, który w czasie II wojny światowej osiadł na stałe w Meksyku; w 1946 roku został tam naturalizowany[4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny żydowskiej[5]. Był drugim dzieckiem Szymona Serek-Szerynga (1885–1944) i Salome Aliny Szeryng-Woznickiej z domu Szwajs (1887–1969)[1][6][7]. Ojciec Szymon Szeryng był przedsiębiorcą i zapalonym śpiewakiem-amatorem, właścicielem dwóch warszawskich kin „Atlantic” i „Imperial” oraz zarządcą lasów w województwie wołyńskim. Działał w żydowskich warszawskich organizacjach charytatywnych. Był oficerem rezerwy Wojska Polskiego. Zginął 1 sierpnia 1944 r. podczas powstania warszawskiego[1][7][a]. Matka, Salome Alina Szeryng była utalentowaną pianistką koncertową. Jako pierwsza uczyła muzyki swego 5 letniego syna Henryka. Podczas II wojny światowej została prezesem Polskiego Czerwonego Krzyża we Francji[1].

Starszy brat Henryka Szerynga, Georges Szeryng (1910–1989) studiował grę na skrzypcach oraz śpiew, a także inżynierię mechaniczną i prawo. W późniejszym czasie został adwokatem i pod koniec II wojny światowej zamieszkał w Paryżu. Dom rodziny Szeryngów w Warszawie przed wojną znajdował się przy ulicy Zielnej 24.

Dzieciństwo[edytuj | edytuj kod]

Jako 5-letnie dziecko pobierał naukę gry na fortepianie od swej matki, następnie jako 7-latek zaczął uczyć się gry na skrzypcach u M. Frenkela w Warszawie. W wieku 8 lat za namową Bronisława Hubermana wyjechał do Berlina, by studiować grę skrzypcową u W. Hessa, Carla Flescha a następnie w Paryżu u Jacques'a Thibaud i Gabriela Bouillon. Studiował również w Paryżu kompozycję u Nadii Boulanger[8].

Początki kariery muzycznej[edytuj | edytuj kod]

Debiutował w Filharmonii Warszawskiej w 1933 wykonaniem Koncertu Skrzypcowego Brahmsa, wzbudzając powszechny podziw swą wirtuozerią. W tym czasie odbył tournée po Bukareszcie, Wiedniu i Paryżu, zdobywając uznanie publiczności i krytyki muzycznej.

Działalność w czasie wojny[edytuj | edytuj kod]

W czasie II wojny światowej był oficerem łącznikowym i tłumaczem (znał 7 języków) rządu polskiego na uchodźstwie. Występował również z koncertami dla żołnierzy alianckich w obozach wojskowych i szpitalach polowych. Towarzyszył Władysławowi Sikorskiemu podczas misji w Meksyku, gdzie pozostał do czasów powojennych i przyjął obywatelstwo meksykańskie. Wykładał w klasie skrzypiec na Narodowym Uniwersytecie Meksyku.

Rozwój kariery po wojnie[edytuj | edytuj kod]

W połowie lat 50. ponownie wrócił jako skrzypek na światowe estrady spotykając się z uznaniem publiczności i krytyków. Występował z najsłynniejszymi orkiestrami i dyrygentami w całej Europie, obu Amerykach, Afryce i Azji. W swoim repertuarze miał ponad 40 koncertów i kilkadziesiąt sonat kompozytorów wszystkich epok.

Sławę przyniosły mu interpretacje koncertów Bacha, Beethovena, Brahmsa, Mendelssohna-Bartholdy'ego, Mozarta, Paganiniego, Czajkowskiego, Wieniawskiego, a także twórców XX wieku – Bartóka, Berga, Chaczaturiana, Prokofjewa, Szymanowskiego, Sibeliusa.

Repertuar i dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Henryk Szeryng miał szeroki repertuar muzyki współczesnej, wielu kompozytorów pisało dla niego nowe utwory m.in. Manuel María Ponce, Peter Racine Fricker, Camargo Guarnieri, Rodolfo Halffter, Jean Martinon, Benjamin Lees, Carlos Chávez, Julián Carrillo, Roman Haubenstock-Ramati.

Nagrał ogromną liczbę płyt dla firm RCA, Decca, Philips, Deutsche Grammophon, Mercury. Otrzymały one sześciokrotnie Grand Prix du Disque (m.in. z koncertami Bacha, Beethovena, Brahmsa, Chaczaturiana, Cháveza, Czajkowskiego, Lalo, Prokofjewa i Sibeliusa).

Szeryng był doradcą muzycznym przy UNESCO. Uczestniczył w pracach jury Konkursu im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

M.in.[9][6][10]:

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W źródłowych biogramach jest oczywista pomyłka dotycząca powstania trwającego 1 sierpnia 1944. Podano, że było to powstanie w getcie warszawskim[1][7], podczas gdy miało ono miejsce na wiosnę 1943 r. 1 sierpnia 1944 wybuchło powstanie warszawskie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Biography 1919-1833. henrykszeryng.net. [dostęp 2020-10-06]. (ang.).
  2. ↑ Jako miejsce urodzenia często podawana jest Żelazowa Wola, również w encyklopediach muzycznych, nieporozumienie to ma swoje źródła prawdopodobnie w chwycie marketingowym, który miał jakoby dodać splendoru muzykowi urodzonemu w tej samej miejscowości co Fryderyk Chopin.
  3. ↑ Henryk Szeryng, [w:] Twórcy [online], Culture.pl [dostęp 2009-09-16].
  4. ↑ Szeryng Henryk, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2018-09-22].
  5. ↑ Leon Tadeusz Błaszczyk: Szeryng Henryk. Wirtualny Sztetl. [dostęp 2018-09-22]. (pol.).
  6. ↑ a b Elżbieta Orman: Henryk Bolesław Szeryng. [w:] Polski Słownik Biograficzny. T. XLVIII/2012-2013 [on-line]. www.ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 2020-01-21].
  7. ↑ a b c Henryk Szeryng plays Schumann, Mozart, Debussy and Beethoven [online] [dostęp 2022-02-15] (ang.).
  8. ↑ Encyklopedia muzyczna. Elżbieta Dziębowska (redakcja). T. 11. Kraków: PWM, 2007, s. 243. ISBN 978-83-224-0866-7.
  9. ↑ Awards. henrykszeryng.net. [dostęp 2020-01-21]. (ang.).
  10. ↑ Patricia Burgess: The Annual Obituary 1988. Londyn: St. James Pr., 1988, s. 166, seria: en.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Henryk_Szeryng&oldid=73259601”