Gierałtowska Kopa

Gierałtowska Kopa

Widok z Przełęczy Gierałtowskiej
Państwo	Polska
Pasmo	Sudety Wschodnie Góry Bialskie
Wysokość	920[1] m n.p.m.
Położenie na mapie Sudetów Gierałtowska Kopa
50°17′16,43″N 16°58′07,42″E/50,287897 16,968728

Gierałtowska Kopa (niem. Neu Gersdońer SIeln Koppe)^[2] – szczyt o wysokości 920 m n.p.m., w południowo-zachodniej Polsce w Górach Bialskich w Sudetach Wschodnich.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Wzniesienie położone, w północnej części Gór Bialskich w Sudetach Wschodnich, około 1,8 km, na południowy wschód od południowej granicy Nowego Gierałtowa i 1,6  km na północny zachód od wzniesienia Płoska^[3].

Fizjografia[edytuj | edytuj kod]

Wzniesienie o zróżnicowanych zboczach i niewielkim kopulastym szczycie^[1]. Charakteryzujące się wyraźnie podkreślonymi zboczami, regularną rzeźbą i urozmaiconym ukształtowaniem. Całe wzniesienie położone jest na obszarze Śnieżnickiego Parku Krajobrazowego^[1]. Wyrasta w grzbiecie odchodzącym od Płoski w kierunku północno-zachodnim. Wzniesienie od sąsiednich wzniesień wyraźnie wydzielają dobrze wykształcone erozyjne doliny górskich potoków: od północy i wschodu od wzniesień Gór Złotych oddzielone jest doliną Białej Lądeckiej, od zachodu od wzniesienia Chłopska Kopa oddzielają doliny potoku Tylnik i dolina potoku Kobylica, a od bliźniaczego wzniesienia Kobyła oddzielone jest niewielkim bezimiennym siodłem^[1]. Wzniesienie ma postać wydłużonej kopuły na kierunku (NW–SE), o spłaszczonej powierzchni szczytowej i dość stromo opadających do dolin rzecznych zboczach: wschodnim, zachodnim i północnym^[1]. Południowo-wschodnie zbocze wąskim, prawie płaskim pasem grzbietowym minimalnie opada w stronę niewielkiego siodła, przechodząc w północne zbocze wyższego o 16 m. bliźniaczego wzniesienia Kobyła. Położenie wzniesienia, kształt i wyraźnie podkreślona część szczytowa czynią wzniesienie rozpoznawalnym w terenie^[1].

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Wzniesienie w całości zbudowane ze skał metamorficznych łupków łyszczykowych i gnejsów gierałtowskich^[1]. Szczyt i zbocza wzniesienia pokrywa niewielkiej grubości warstwa młodszych osadów glin, żwirów, piasków i lessów z okresu zlodowaceń plejstoceńskich i osadów powstałych w chłodnym, peryglacjalnym klimacie^[1].

Roślinność[edytuj | edytuj kod]

Wzniesienie częściowo porośnięte monokulturowym lasem świerkowym regla dolnego^[1]. Drzewostan porastający szczytowe partie wzniesienia pod koniec XX wieku dotknęły zniszczenia wywołane katastrofą ekologiczną w Sudetach obecnie w miejscach częściowo zniszczonego drzewostanu porasta młodnik^[1].

Infrastruktura[edytuj | edytuj kod]

Zachodnim podnóżem prowadzi Kobyliczny Dukt oraz leśna droga z Nowego Gierałtowa na Przełęcz Suchą. Północne zbocze poniżej poziomu 700 m n.p.m. zajmują pola uprawne i górskie łąki. Na północnym zboczu znajduje się wyciąg narciarski^[4]. U północnego podnóża w dolinie Białej Lądeckiej położonych jest kilka pensjonatów.

Inne[edytuj | edytuj kod]

• Na wschodnim zboczu wzniesienia znajduje się źródło, z którego bierze początek Lipodolski Spław lewy dopływ Białej Lądeckiej.
• Na zachodnim zboczu Gierałtowskiej Kopy w gnejsach typu śnieżnickiego występują amfibolity^[5].

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Przez szczyt wzniesienia nie prowadzi szlak turystyczny. Zachodnim podnóżem prowadza szlaki turystyczne:

• pieszy – prowadzący z Przełęcz Gierałtowską, przez Nowy Gierałtów na Przełęcz Suchą,
• rowerowy,
• rowerowy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, ISBN 83-7005-341-6
• Masyw Śnieżnika, Góry Bialskie, Góry Złote, Krowiarki. Skala 1:40000. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2005. ISBN 83-911777-1-8