Nowy Gierałtów

Nowy Gierałtów
wieś
Ilustracja
Kościół św. Jana Chrzciciela w Nowym Gierałtowie
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

kłodzki

Gmina

Stronie Śląskie

Wysokość

570-660[2] m n.p.m.

Liczba ludności (III 2011)

104[3]

Strefa numeracyjna

74

Kod pocztowy

57-550[4]

Tablice rejestracyjne

DKL

SIMC

0855612

Położenie na mapie gminy Stronie Śląskie
Mapa konturowa gminy Stronie Śląskie, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Nowy Gierałtów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Nowy Gierałtów”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Nowy Gierałtów”
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Mapa konturowa powiatu kłodzkiego, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Nowy Gierałtów”
Ziemia50°17′57″N 16°58′42″E/50,299167 16,978333[1]
Biała Lądecka w Nowym Gierałtowie

Nowy Gierałtów (po 1945 Nowy Miłobądz[5], niem. Neu Gersdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Stronie Śląskie.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Nowy Gierałtów to wieś łańcuchowa o długości około 4 km, położona jest w dolinie Białej Lądeckiej, pomiędzy Górami Złotymi a Bialskimi, we wschodniej części Ziemi Kłodzkiej, na wysokości około 570-660 m n.p.m.[2]

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Nowy Gierałtów został założony w roku 1581 przez cesarskiego nadleśniczego Leonhardta von Veldhammera jako osada dla drwali[6]. W roku 1619 wzniesiono tu zachowany do dzisiaj kościół[7]. W 1684 roku Nowy Gierałtów został kupiony przez Michała von Althanna[6]. W XVIII wieku wzrosła rola warstwy rzemieślniczej, rozwijał się także lokalny handel, przemysł na terenie wsi reprezentowały młyny i tartaki[6]. W roku 1840 wieś należała do Marianny Orańskiej, były w niej wtedy: szkoła, tartak i dwa młyny wodne[7]. Nowy Gierałtów był wtedy przystankiem dla turystów i kuracjuszy udających się do Puszczy Jaworowej[7].
Po 1945 roku wieś została zasiedlona ale w niewielkim stopniu co wynikało to z trudnych warunków glebowo-klimatycznych, z małej ilości gruntów rolnych oraz z upadku lokalnego przemysłu. W 1998 roku na terenie wsi funkcjonowało tylko 19 gospodarstw, a z pracy w rolnictwie utrzymywało się 21% populacji[6].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest [8]:

  • Kościół św. Jana Chrzciciela Nowym Gierałtowie z 1619 r. Gruntownie przebudowany w roku 1715 i 1734. Stoi przy czerwonym szlaku turystycznym prowadzącym na Przełęcz Gierałtowską. Jest to budowla jednonawowa zakończona wielobocznym prezbiterium[7]. We wnętrzu zachowała się ambona z XVII wieku, chrzcielnica z początku XIX wieku i neobarokowy ołtarz z początku XX wieku, a także barokowe rzeźby[7].

Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]

Przez Nowy Gierałtów przechodzi szlak turystyczny czerwony szlak turystyczny z Przełęczy Gierałtowskiej na Przełęcz Suchą[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 90015
  2. a b c Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 222-225. ISBN 83-7005-341-6.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 845 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  5. Mapa WIG z 1947
  6. a b c d Dolny-Śląsk.org. [dostęp 2016-10-04].
  7. a b c d e Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, s. 389, 390. ISBN 978-83-89188-95-3.
  8. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 83. [dostęp 2012-08-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]