Generał Antonio Ricardos przy armacie
 | |
| Autor | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Data powstania | |
| Medium | olej na płótnie |
| Wymiary | 225 × 150 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Generał Antonio Ricardos przy armacie (hiszp. El general Ricardos, ante su cañón de batalla) – obraz olejny hiszpańskiego malarza Francisca Goi (1746–1828). Portret przedstawiający generała Antonia Ricardosa należy do prywatnej kolekcji markizy wdowy de la Montilla w Sewilli[1]. W 2013 został zdeponowany w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda[2].
Okoliczności powstania[edytuj | edytuj kod]
Generał Antonio Ricardos (1727–1794) był utalentowanym dowódcą i reformatorem wojska, a także człowiekiem oświecenia, miłośnikiem poezji, muzyki i sztuki[3]. Za swoje liberalne poglądy zesłano go do Guipuzkoa, został zrehabilitowany dopiero pod koniec życia[4]. Wyróżnił się, zadając klęskę Francuzom w bitwie pod Truilles we wrześniu 1793[3]. Z tej okazji powstał portret pół-postaciowy, który mógł być studium do większego obrazu z armatą[5]. Oba portrety zostały namalowane po bitwie, wskazują na to widoczne na mundurze generalskie szlify (capitán general), które otrzymał 22 września 1793. Generał zmarł w marcu 1794 na zapalenie płuc[6].
Opis obrazu[edytuj | edytuj kod]
Generał Ricardos stoi ze skrzyżowanymi nogami, oparty o armatę, na której położył kapelusz. Jego lewe ramię wydaje się wskazywać na front bitwy, w której osiągnął zwycięstwo. Nosi mundur generała, na którym widoczne są insygnia Zakonu Santiago i Wielki Krzyż Orderu Karola III z biało-niebieska wstęgą. Ciemny kolor kaftana kontrastuje z jaśniejszymi odcieniami spodni i kamizelki. Uwagę widza przyciąga burzowe niebo, nadające kompozycji nieco ponury charakter[1].
Atrybucja[edytuj | edytuj kod]
Profesor historii sztuki z Uniwersytetu w Saragossie Arturo Ansón Navarro uważa, że portret z armatą jest kopią autorstwa Agustína Esteve, która powstała po śmierci generała. Zwraca uwagę na istotne różnice w stylu i kolorystyce w stosunku do portretu pół-postaciowego z Prado. Według Ansóna u Esteve brak impastów i oryginalnych, śmiałych zabiegów artystycznych, które charakteryzują malarstwo Goi. Na portrecie z Prado na czole generała, który niedawno wrócił z pola bitwy, widoczny jest jasny ślad po kapeluszu, podczas gdy reszta twarzy jest opalona słońcem. Twarz Ricardosa na portrecie z armatą ma jednolitą karnację. Energiczny charakter i lekko ironiczny grymas generała są obecne jedynie na obrazie z Prado. Ansón uważa, że Goya nie wykonywał replik własnych obrazów z braku czasu. Esteve był wziętym kopistą Goi (znanych jest ponad 30 kopii jego pędzla) i chociaż wiernie imitował obrazy, jego styl w porównaniu do Goi był pospolity[7].
Antonio Bonet Correa, dyrektor Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda uważa, że obraz jest pędzla Goi, a jego autorstwo jest dobrze udokumentowane. O oryginalności kompozycji świadczy umieszczenie jedynie fragmentu, a nie całej armaty w kadrze obrazu[2]. Również Nigel Glendinning opisał portret z armatą jako dzieło Goi w katalogu wystawy portretów Goya. La década de los Caprichos. Retratos 1792–1804 z 1992[8].
Proweniencja[edytuj | edytuj kod]
Obraz należał do portretowanego i jego rodziny. W 1794 był własnością markiza de Valencia del Alcor de Sevilla, a następnie Montilla w Sewilli[1]. W 2013 Pilar Solís-Beaumont y Martínez-Campos córka markizów Motilla zdeponowała obraz w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych św. Ferdynanda w Madrycie. Depozyt jest odnawiany rokrocznie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c El general Antonio Ricardos. Fundación Goya en Aragón. [dostęp 2020-04-06]. (hiszp. • ang.).
- ↑ a b c Bellas Artes „confunde” a Goya con un discípulo. El Confidencial. [dostęp 2020-04-06]. (hiszp.).
- ↑ a b General Antonio Ricardos. Museo Nacional del Prado. [dostęp 2020-04-06]. (hiszp. • ang.).
- ↑ Goya. María Jesús Díaz (red.). Madrid: Susaeta Ediciones, 2010, s. 110. ISBN 978-84-9928-021-9.
- ↑ Ferrán Aribau, Francesc Ruidera, Lluís Altafuya, Roberto Castillo, Xavier Costaneda: Goya: su tiempo, su vida, su obra. Madrid: LIBSA, 2006, s. 296. ISBN 84-662-1405-4.
- ↑ General Antonio Ricardos. Artehistoria. [dostęp 2020-04-06]. (hiszp.).
- ↑ Arturo Ansón Navarro: Goya y Aragón: familia, amistades y encargos artísticos. Madrid: Caja de Ahorros de la Immaculada de Aragón, 1995. ISBN 84-88305-32-X.
- ↑ Nigel Glendinning: Goya. La década de los Caprichos. Retratos 1792–1804. Central Hispano, 1992, s. 130–131. ISBN 84-87181-10-4.