Garnieryt
 Garnieryt z kopalni Camps des sapins, Thio, prowincja Północna, Nowa Kaledonia (21 x 12 x 4 cm) | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny | (Ni,Mg)4(OH)4(Si4O10)•4H2O[1] (zasadowy krzemian magnezu i niklu) |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa | 2-4 |
| Przełam | nierówny, muszlowy |
| Łupliwość | brak |
| Układ krystalograficzny | |
| Gęstość minerału | 2,2-2,7 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa | zielona w odcieniach czasami z odcieniem niebieskawym |
| Rysa | jasnozielona |
| Połysk | tłusty |
Garnieryt – rzadki minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy serpentynów. Jest kruchy, przeświecający.
Jego nazwa pochodzi od nazwiska odkrywcy – francuskiego geologa Juliusza Garniera.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Występuje w skupieniach skrytokrystalicznych, zbitych, łuseczkowych, rzadziej spilśnionych lub naciekowych.
Minerał wtórny – powstaje w wyniku wietrzenia skał ultrazasadowych (perydotów) i serpentynitów zasobnych w nikiel. Współwystępuje z pimelitem, magnezytem, limonitem, opalem, chryzoprazem.
Miejsca występowania: Nowa Kaledonia, Rosja – Ural, Kuba, USA – Oregon, Karolina Północna, Madagaskar, Czechy, Niemcy.
W Polsce - znany jest z Dolnego Śląska (okolice Góry Ślęży k. Sobótki, Szklary k. Ząbkowic Śląskich).
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- cele kolekcjonerskie,
- znaczenie naukowe,
- ważne źródło niklu[1] – 47% NiO (do uszlachetniania stali, produkcji stopów).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 144, ISBN 83-7183-240-0.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. Parafiniuk: Minerały systematyczny katalog 2004. Warszawa: TG ”Spirifer”, 2005.
- A. Bolewski: Mineralogia szczegółowa. Wyd. Geolog., 1965.
- W. Schumann: Minerały świata – O. Wyd. ”Alma - Press”, 2003.