Franciszek Salezy Miaskowski
 portret pędzla Johanna Niedermanna z 1790 roku | |
 Bończa II | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Żona | Katarzyna Miaskowska |
| Odznaczenia | |
  | |
Franciszek Salezy Karol Miaskowski herbu Bończa II (ur. 1739, zm. 14 marca 1816 roku w Otorowie)[1] – kasztelan gnieźnieński w latach 1786-1795, starosta gnieźnieński w 1775 roku[2], członek Rady Nieustającej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Kaspra, stolnika poznańskiego i drugiej jego żony Joanny Malczewskiej, bratem Andrzeja Marcina i Józefa. W jesieni 1760 mianowany został szambelanem królewskim. W 1764 roku jako poseł województwa kaliskiego na sejm elekcyjny był elektorem Stanisława Augusta Poniatowskiego z województwa kaliskiego[3].
W 1766 roku był posłem na Sejm Czaplica z województwa poznańskiego[4]. Członek konfederacji Adama Ponińskiego w 1773 roku. Jako poseł województwa kaliskiego na Sejmie Rozbiorowym 1773–1775[5] wszedł w skład delegacji wyłonionej pod naciskiem dyplomatów trzech państw rozbiorczych, mającej przeprowadzić rozbiór[6], powołany do Komisji Emfiteutycznej Koronnej[7]. 18 września 1773 roku podpisał traktaty cesji przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów ziem zagarniętych przez Rosję, Prusy i Austrię w I rozbiorze Polski[8].
Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku i poseł na sejm 1776 roku z powiatu konińskiego[9] Członek Departamentu Wojskowego Rady Nieustającej w 1777 roku[10].
W latach 1778-1789 był rotmistrzem Kawalerii Narodowej. W 1778, 1786 i 1788 roku pobierał stałą pensję z kasy ambasady rosyjskiej. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego[11]. Figurował na liście posłów i senatorów posła rosyjskiego Jakowa Bułhakowa w 1792 roku, która zawierała zestawienie osób, na które Rosjanie mogą liczyć przy rekonfederacji i obaleniu dzieła 3 maja[12]. Był konsyliarzem konfederacji targowickiej z województwa gnieźnieńskiego[13]., konsyliarzem konfederacji generalnej koronnej w konfederacji targowickiej[14].
W 1786 odznaczony Orderem Orła Białego, w 1776 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biografia w iPSB. ipsb.nina.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-21)].
- Gazeta Rządowa, nr 58 31 sierpnia 1794.
- Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria, Kraków 2002, s. 163.
- ↑ w tym roku uzyskał dożywocie na starostwo gnieźnieńskie wraz z Katarzyną Miaskowską, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 151.
- ↑ Akt elekcyi Roku Tysiąć Siedemset Sześćdziesiątego Czwartego, Miesiąca Sierpnia, Dnia dwudziestego siódmego, s. 53.
- ↑ Dyaryusz seymu walnego ordynaryinego odprawionego w Warszawie roku 1766 ..., brak paginacji
- ↑ Actum in Curia Regia Varsaviensi Feria Tertia post Dominicam Conductus Paschae videlicet, die vigesima Mensis Aprilis Anno Domini Millesimo Septingentesimo Septuagesimo Tertio. [Inc. tekst pol.:] My Posłowie na Seym blisko następuiący [...], b.n.s.
- ↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 558-560.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 87.
- ↑ Volumina Legum t. VIII, Petersburg 1860, s. 20-48.
- ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 528.
- ↑ Kolęda warszawska na rok 1777, Warszawa 1777, [b.n.s]
- ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 311.
- ↑ Łukasz Kądziela, Między zdradą a służbą Rzeczypospolitej. Fryderyk Moszyński w latach 1792-1793, Warszawa 1993, s. 46, Сборник Русского исторического общества, t. 47,Petersburg 1885, s. 271.
- ↑ Leon Wegner, Konfederacja województw wielkopolskich z roku 1792, Poznań 1863, s. 152-153.
- ↑ Dariusz Rolnik, Szlachta koronna wobec konfederacji targowickiej (maj 1792 – styczeń 1793), Katowice 2000, s. 162.