Franciszek Gąsior
| Data i miejsce urodzenia | 21 kwietnia 1947 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 26 sierpnia 2021 | ||||||||
| Wzrost | 179 cm | ||||||||
| Pozycja | |||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||
| |||||||||
Franciszek Gąsior (ur. 21 kwietnia 1947 w Tarnowie, zm. 26 sierpnia 2021 tamże[1]) – polski piłkarz ręczny i trener, olimpijczyk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 21 kwietnia 1947 w Tarnowie jako dziecko Franciszka oraz Michaliny de domo Opioła[2]. W 1968 ukończył Technikum Mechaniczne w Tarnowie, a dwa lata później Studium Nauczycielskie w Tarnowie, gdzie uzyskał uprawnienia do nauczania wychowania fizycznego[2].
Był zawodnikiem wielopozycyjnym, grał jako skrzydłowy (lewy i prawy), obrotowy i rozgrywający[2]. Reprezentował barwy MKS Pałac Młodzieży Tarnów (1961-1970), Stali Mielec (1970-1977), Unii Tarnów (1977-1983) oraz austriackiego Raupach Bruck an der Mur (1983-1984)[2]. Wraz z klubem MKS Pałac Młodzieży Tarnów zdobył w Nowej Hucie tytuł wicemistrza Polski młodzików (1962), wywalczył brązowy medal mistrzostw Polski juniorów we Wrocławiu (1965), a także uzyskał awans do drugiej ligi (1968)[3]. Swoje największe sukcesy odnosił w Stali Mielec, z którą zdobył Puchar Polski (1971), a także tytuł wicemistrza kraju (1975)[1].
Nazywany legendą mieleckiego szczypiorniaka[4], a także najlepszym zawodnikiem w historii tarnowskiej piłki ręcznej[5]. W trakcie całej swojej kariery sportowej nie doznał ani jednej kontuzji[6]. Jego trenerami byli Stanisław Majorek, Edward Strząbała oraz Stanisław Kubala[2]. Był ceniony przez szkoleniowców z uwagi na swój uniwersalizm i niezwykle precyzyjne realizowanie założeń taktycznych[2].
W latach 1969-1972 wchodził w skład reprezentacji Polski w piłce nożnej mężczyzn[6], w której rozegrał 36 meczów i zdobył 24 bramki[3]. W 1972 zakwalifikował się do składu reprezentacji Polski na igrzyska olimpijskie organizowane w Monachium, podczas których wystąpił w spotkaniu z Islandią[2]. Wraz z drużyną zajął ostatecznie dziesiąte miejsce[3]. Odznaczony tytułem Mistrz Sportu (1973)[1].
Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako nauczyciel oraz trener w klubach MKS Pałac Młodzieży Tarnów i Unia Tarnów[3], był także przedsiębiorcą[2].
Miał 179 centymetrów wzrostu[2]. Był żonaty z Danutą, miał troje dzieci – Iwonę (ur. w 1975) oraz bliźnięta Agatę i Macieja (ur. w 1978)[2]. Zmarł 26 sierpnia 2021 w Tarnowie[1]. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Mościcach w Tarnowie[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Nie żyje Franciszek Gąsior. polsatsport.pl. [dostęp 2021-08-29]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński; Leksykon Olimpijczyków Polskich 1924-2006, s. 695.
- ↑ a b c d Zmarł Franciszek Gąsior. tarnow.pl. [dostęp 2021-08-29]. (pol.).
- ↑ Zmarł Franciszek Gąsior, legenda mieleckiego szczypiorniaka. hej.mielec.pl. [dostęp 2021-08-29]. (pol.).
- ↑ Zmarł Franciszek Gąsior, olimpijczyk z Monachium. temi.pl. [dostęp 2021-09-06]. (pol.).
- ↑ a b Zmarł Franciszek Gąsior, legendarny tarnowski zawodnik i trener piłki ręcznej, 34-krotny reprezentant Polski, olimpijczyk. starysacz.naszemiasto.pl. [dostęp 2021-09-06]. (pol.).
- ↑ Jerzy Filipiuk, W czwartek, 2 września 2021 roku pogrzeb legendarnego tarnowskiego piłkarza ręcznego i trenera Franciszka Gąsiora, Gazeta Krakowska 1 września 2021
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński; Leksykon Olimpijczyków Polskich 1924-2006, Fundacja Dobrej Książki, Warszawa 2007, ISBN 978-83-86320-10-3