Flammenwerfer 40
 Żołnierz Dywizji Piechoty Großdeutschland z miotaczem Flammenwerfer 40 na froncie wschodnim | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | plecakowy miotacz ognia |
| Obsługa | 1 |
| Dane techniczne | |
| Magazynek | zbiornik o poj. 7,5 l mieszanki zapalającej |
| Masa | |
| broni | 21,3 kg |
| Inne | |
| Zasięg maks. | 25–30 m |
Flammenwerfer 40 (Flammenwerfer klein, verbessert) – niemiecki plecakowy miotacz ognia z okresu II wojny światowej.
Historia konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Podstawowym plecakowym miotaczem ognia używanym przez jednostki Wehrmachtu w chwili wybuchu wojny był ciężki, ważący 35,8 kg Flammenwerfer 35. Dążąc do redukcji masy miotacza i chcąc uczynić go wygodniejszym w użyciu, w 1940 roku skonstruowano Flammenwerfer 40 z pierścieniowym zbiornikiem ciśnieniowym, oparty na konstrukcji drugiego typu niemieckiego miotacza (Wex) z I wojny światowej[1]. Oficjalnym oznaczeniem było Flammenwerfer klein, verbessert – „miotacz ognia mały, ulepszony”, lecz określany jest także jako Flammenwerfer 40[1]. Nowy miotacz sprawdził się jeśli chodzi o masę (był dokładnie 14,5 kg lżejszy od swojego poprzednika – ważył 21,3 kg) i wygodę (okrągły kształt był lepiej dopasowany do pleców żołnierza). Jednak testy poligonowe wykazały bardzo dużą podatność na uszkodzenie zbiorników w warunkach polowych, co spowodowało zaprzestanie dalszej produkcji[2]. Wyprodukowane miotacze trafiły do oddziałów frontowych, gdzie szybko zostały wyparte przez jeszcze praktyczniejszy Flammenwerfer 41.
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Mieszanka zapalająca o objętości 7,5 l znajdowała się w zewnętrznym pierścieniowym zbiorniku ciśnieniowym, o kształcie opony, umieszczonym na szelkach nośnych[2]. W wewnętrznym kulistym zbiorniku znajdowało się 5 litrów sprężonego azotu (pod ciśnieniem 25 atmosfer) używanego do miotania mieszanki zapalającej. Za pośrednictwem gumowego węża z metalowym oplotem mieszanka zapalająca trafiała do długiej rury z zaworem spustowym, zakończonej elektryczną prądownicą. Obsługa była jednoosobowa (w odróżnieniu od miotacza Wex z I wojny światowej). Z miotacza tego typu można było oddać około 8–10 jednosekundowych "strzałów ogniowych" na odległość 25–30 m. Jako mieszankę zapalającą stosowano zazwyczaj mieszankę ciężkiego i lekkiego oleju smołowego Flammöl 19.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Skotnicki 2008 ↓, s. 9.
- ↑ a b Skotnicki 2008 ↓, s. 10.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marcin Bryja: Piechota niemiecka 1939-1945. Wydawnictwo Militaria, 1999.
- Jacek Wolfram, Andrzej Zasieczny: Broń piechoty Wehrmachtu 1939-1945. Warszawa: Alma-Press, 2009. ISBN 978-83-7020-363-4.
- Mariusz Skotnicki. Niemieckie lekkie miotacze ognia 1935-45. „Poligon”. 1(8)/2008, s. 7-14, styczeń-marzec 2008. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344.