Finały NBA 1992

Finały NBA w 1992 rozegrano w dniach 3-14 czerwca 1992 roku. Spotkali się w nich mistrzowie Konferencji Wschodniej - Chicago Bulls oraz Konferencji Zachodniej - Portland Trail Blazers.

W drodze do finału Bulls pokonali kolejno: Miami Heat 3-0, New York Knicks 4-3 i w finale Konferencji Cleveland Cavaliers 4-2. Natomiast Blazers zwyciężyli: Los Angeles Lakers 3-1, Phoenix Suns 4-1 i w finale konferencji Utah Jazz 4-2.

Mecze rozgrywano w formule 2-3-2. Przewagę własnej hali miała drużyna Bulls.

Tytuł mistrza NBA, po raz drugi z rzędu, zdobyła drużyna Chicago Bulls, zwyciężając Portland Trail Blazers 4-2.

Tytuł MVP Finałów zdobył drugi raz z rzędu Michael Jordan, zdobywając przeciętnie w meczu 35,8 pkt., 6,4 ast. i 4,8 zb.

Latem tego samego roku trójka zawodników tego finału - Michael Jordan i Scottie Pippen z Bulls i Clyde Drexler z Blazers - wystąpili w składzie słynnego Dream Teamu na Igrzyskach w Barcelonie i bezapelacyjnie zdobyli mistrzostwo, ogrywając wszystkie drużyny kilkudziesięcioma punktami.

Składy drużyn[edytuj | edytuj kod]

Przebieg meczów[edytuj | edytuj kod]

Mecz 1.[edytuj | edytuj kod]

3 czerwca 1992 r. w Chicago Stadium w Chicago.

Michael Jordan rozpoczął mecz finałowy z wielkim impetem, bijąc rekord Elgina Baylora w zdobyczy punktowej w pierwszej połowie - odnotował ich 35, w tym 6 trafionych rzutów za 3 pkt. (także rekord). Należy jeszcze dodać, że pierwsze 6 minut drugiej kwarty siedział na ławce. Mimo to Portland do połowy grali jak równy z równym. Dopiero przyspieszenie Byków doprowadziło od stanu 44-45 do 67-51, potem 104-68 na koniec trzeciej kwarty (którą wygrali 38-17) i ostatecznie 122-89.

Wynik[edytuj | edytuj kod]

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Mecz 2.[edytuj | edytuj kod]

5 czerwca 1992 r. w Chicago Stadium w Chicago.

W drugim meczu Blazers agresywniej kryli Jordana i taktyka ta przynosiła skutki - w połowie meczu gracze z Portland prowadzili 54-45. Jednak w 3. kwarcie Byki zaczęły odrabiać straty. Skuteczny był zwłaszcza John Paxson, który punktował rzutami za 3. Po następnej kwarcie to Bulls wygrywali 77-70. Czwarta kwarta była bardzo emocjonująca - wobec zejścia za faule Clyde Drexlera, przy przewadze 10-cioma punktami Bulls byli pewni zwycięstwa, ale pogoń Blazers doprowadziła do remisu i dogrywki. Tu Smugi nie dały sobie wydrzeć zwycięstwa - zdobyły aż 18 punktów, co przy tylko 7 Byków wyrównało stan rywalizacji na 1-1. Bohaterem dogrywki był Danny Ainge, który zdobył wtedy 9 punktów, ale najlepsze statystyki w całym meczu miał, mimo krycia, Michael Jordan, który znów zaliczył 39 pkt.

Wynik[edytuj | edytuj kod]

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Mecz 3.[edytuj | edytuj kod]

7 czerwca 1992 r. w Memorial Coliseum w Portland.

Trzeci mecz nie był dobry dla żadnej z drużyn. Blazers mieli słabą skuteczność (tylko 39 punktów w drugiej połowie), Byki zaś w ciągu całego meczu nie potrafiły utrzymać wypracowanej przewagi. Największa różnica 30-13 z pierwszej połowy, w pewnym momencie drugiej części spadła nawet do 3 punktów w 4. kwarcie. W pierwszej części z dobrej strony pokazał się rezerwowy center Byków Scott Williams, w przekroju całego spotkania nieco zawiodły za to gwiazdy - Jordan i Pippen. Niemniej Bulls zwyciężyli, przerywając nieprzerwaną passę zwycięstw Portlandczyków na swoim boisku w play-offach.

Wynik[edytuj | edytuj kod]

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Mecz 4.[edytuj | edytuj kod]

10 czerwca 1992 r. w Memorial Coliseum w Portland.

Cały mecz to stałe prowadzenie Byków. Drużyna z Chicago prowadziła 10-0 na starcie, potem przewaga wzrosła nawet do 15 punktów, a po 3. kwarcie wynosiła 80-74. Jednak czwarta kwarta to popis indolencji Bulls i skuteczny pościg Blazers. Przez ostatnie dziesięć minut Michael Jordan nie potrafił zdobyć punktu, a zawodnicy z Portland wypunktowali Byki 17-5. Stan meczu wyrównał się na 2-2.

Wynik[edytuj | edytuj kod]

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Mecz 5.[edytuj | edytuj kod]

12 czerwca 1992 r. w Memorial Coliseum w Portland.

To był dzień Michaela Jordana, który już w pierwszej kwarcie zdobył 12 punktów i dokładał taką samą liczbę do końca. Dzielnie wspierał go Scottie Pippen, który w 1. kwarcie zdobył 13 pkt. przy 100% skuteczności. Od końca kwarty Byki nieprzerwanie prowadziły co najmniej 10 punktami. Kibice przez chwilę zamarli gdy w 2. kwarcie Jordan skręcił nogę, lądując po rzucie, ale MJ wkrótce wrócił na boisko i dalej imponował skutecznością. W 3. kwarcie przewaga Bulls sięgnęła 20 punktów. W ostatniej odsłonie Smugi zaczęły odrabiać straty, na 3 min. przed końcem po raz pierwszy przewaga stopniała do 9 pkt. Niestety, Clyde Drexler popełnił 6. przewinienie i ta strata podcięła skrzydła Portlandczykom. Byki dowiozły niezagrożone prowadzenie do końca. Michael Jordan zdobył w całym meczu rekordowe 46 punktów, zaś Scottie Pippen był bliski triple-double. Dobrze zagrali też rezerwowi Byków.

Wynik[edytuj | edytuj kod]

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Mecz 6.[edytuj | edytuj kod]

14 czerwca 1992 r. w Chicago Stadium w Chicago.

Blazers od początku ściśle pilnowali Jordana, Michael oddał pierwszy rzut dopiero przed końcem 1. kwarty. Portland prowadziło 25-19 na koniec kwarty, głównie dzięki świetnej postawie Jerome Kerseya, zdobywcy 12 pkt. Blazers nie zwalniali i w pewnym momencie 2. kwarty prowadzili 43-28, a na koniec 3. już 79-64. Liderzy Bulls nie byli w stanie przełamać nieudolności i oddali pole. Trener Jackson postawił więc wszystko na jedną kartę - ostatnią kwartę zaczął czwórką rezerwowych (Bobby Hansen, B.J. Armstrong, Scott Williams i Stacey King), wspomaganych przez Pippena. Manewr się udał - rezerwowa piątka w ciągu 3,5 minuty odrobiła 12 z 15 punktów straty! Duża w tym zasługa samych Blazersów, którzy w krótkim czasie czterokrotnie stracili piłkę. Byki miały wtedy serię 14-2. Gdy na boisko wrócił Jordan, wraz z Pippenem wyprowadził swą drużyną na prowadzenie, której Bulls nie oddali już do końca. Fenomenalną 4. kwartę wygrali 33-14, co było rekordem finałów.

Wynik[edytuj | edytuj kod]

Statystyki[edytuj | edytuj kod]