Cleveland Cavaliers

Cleveland Cavaliers

Przydomek	„Cavs”, „Kawalerzyści”, „Winno-Złoci”
Maskotka	Moondog, Mr. Cavalier
Barwy	Bordowy (kolor czerwonego wina), złoty, granatowy, czarny.
Data założenia	1970
Liga	NBA Konferencja Wschodnia Dywizja Centralna
Państwo	Stany Zjednoczone
Adres	Cleveland, Ohio
Hala sportowa	Quicken Loans Arena (20 562 miejsc)
Właściciel	Dan Gilbert Gary Gilbert David Katzman Usher Raymond Gordon Gund
Menedżer	Koby Altman
Trener	J.B. Bickerstaff
Asystent trenera	Dan Geriot Lindsay Gottlieb Antonio Lang
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Trzeci strój
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Cleveland Cavaliers (znani także jako Cavs) – zawodowa drużyna koszykarska, mającą swoją siedzibę w Cleveland, Ohio. Do National Basketball Association (NBA) dołączyli w 1970, trzykrotnie zdobywając później mistrzostwo Konferencji Wschodniej, w 2007, 2015, 2016, gdy sięgnęli po Mistrzostwo NBA oraz w 2017 i 2018.

Historia[edytuj | edytuj kod]

1970–1980: Era Billa Fitcha[edytuj | edytuj kod]

Cavaliers zaczęli grać w NBA w 1970, w hali Cleveland Arena pod wodzą trenera Billa Fitcha, osiągając najgorszy wynik w lidze 15–67. Drużyna miała być budowana wokół numeru jeden draftu z roku 1971 Austina Carra, który był znakomitym strzelcem na uczelni Notre Dame, jednakże Carr doznał kontuzji nogi na początku kariery co nie pozwoliło mu zostać świetnym zawodnikiem zawodowym.

Następne sezony pokazały, że Cavaliers poprawili swoje wyniki na boisku dzięki grze utalentowanych zawodników takich jak Bingo Smith, Jim Chones, Jim Cleamons i Dick Snyder. Cleveland poprawili swój wynik na 23–59 w sezonie 1971/1972, w sezonie 1972/1973 osiągnęli bilans 32–50 i osiągając mały krok wstecz w sezonie 1973/1974 kiedy uzyskali wynik 29–53. W 1974 Cavaliers przenieśli się do nowej hali Richfield Coliseum mieszczącej się na przedmieściach Cleveland. W sezonie 1974/1975 Cavaliers ukończyli sezon tuż za play-off z wynikiem 40–42.

W sezonie 1975/1976 Cavaliers grali w składzie z Carrem, Smithem, Chonesem, Snyderem i nowym zawodnikiem Nate Thurmondem. Fitch pomógł zdobyć drużynie tytuł mistrza dywizji, kończąc sezon z wynikiem 49–33. Fitch zdobył wtedy tytuł trenera roku, wprowadzając Cavs do ich pierwszych play-off.

Cavs wygrali w pierwszej rundzie z Washington Bullets 4–3, dzięki wielu rzutom w ostatnich minutach. Mecze te były znane jako “Cud z Richfield”. Jednakże z powodu kontuzji Jima Chonesa Cavaliers przegrali w finale konferencji z Boston Celtics.

Cleveland wygrało 43 mecze w następnych dwóch sezonach (1976/1977 i 1977/1978), ale odpadali we wczesnych fazach play-off. Kiedy w sezonie 1978/1979 uzyskali wynik 30–52, Fitch zrezygnował ze stanowiska trenera drużyny. W sezonie 1979/1980, następcą Fitcha na stanowisku trenera został Stan Albeck, a Cavs osiągnęli wynik 37–45.

1980–1983: Rządy Stepiena[edytuj | edytuj kod]

W 1980 nowym właścicielem drużyny został Ted Stepien. Nowy właściciel zatrudniał i zwalniał wielu trenerów, a także kupował słabych zawodników i wybierał nie najlepszych zawodników w drafcie.

Na początku swoich rządów Stepien chciał zmienić nazwę drużyny na „Ohio Cavaliers”, tak aby mogła rozgrywać swoje mecze w Buffalo, Nowym Jorku i Pittsburgu. Stworzył także piosenkę bojową w rytm polki.

Chaos w drużynie Cavaliers odbijał się w wynikach na boisku. W sezonie 1980/1981 (pierwszym Stepiena jako właściciela) drużyna uzyskała wynik 28–54, natomiast rok później wynik wynosił już 15–67. W sezonie 1981/1982 drużyna przegrała 19 ostatnich meczów w sezonie, a na starcie nowego przegrała 5 pierwszych spotkań co jest najdłuższą serią przegranych spotkań z rzędu w historii NBA. Chociaż drużyna poprawiła swoje wyniki (23-59) na mecze do hali która mogła pomieścić więcej niż 20 000 przychodziło tylko 3900 kibiców. Stepien zagroził, że przeniesie drużynę do Toronto i zmieni jej nazwę na „Toronto Towers”, lecz bracia George i Gordon Gund odkupili drużynę i zdecydowali pozostawić drużynę w Cleveland (w 1993 Toronto będzie miało drużynę, która będzie się nazywać Toronto Raptors.) Dwa lata później Gundowie zmienili kolory koszulek z czerwonych i złotych na pomarańczowo-czerwono-niebieskie.

1983–1993: Nowy wygląd[edytuj | edytuj kod]

W 1986 drużyna zakupiła lub pozyskała z draftu Brada Daugherty, Marka Price, Rona Harpera i Larry’ego Nance. Tych czterech zawodników (dopóki Harper nie został sprzedany do Los Angeles Clippers w 1989 w zamian za prawa do Danny’ego Ferry) utworzyło trzon drużyny. Pod wodzą trenera Lenny’ego Wilkensa Cleveland osiągnęło play-off osiem razy w ciągu dziewięciu sezonów, w tym w ciągu trzech sezonów udało im się uzyskać ponad 50 zwycięstw.

W 1989 Cavs trafili w pierwszej rundzie play-off na Chicago Bulls. W czwartym meczu z serii do trzech zwycięstw Cleveland pokonali Chicago po dogrywce 108:105 i wyrównali serię na 2–2. Ostatni mecz był rozgrywany w Cleveland. Trzy sekundy przed końcem spotkania Cavaliers prowadziło jednym punktem. W ostatniej akcji piłkę otrzymał Michael Jordan, który trafił do kosza, mimo że próbował go powstrzymać Craig Ehlo. Ten fantastyczny rzut przeszedł do historii jako „The Shot”. Największym osiągnięciem w tym okresie był sezon 1991/1992, kiedy to w osiągnęli wynik 57–25 i awansowali do finału konferencji gdzie przegrali z Chicago Bulls 4–2.

1993–2003: Długa szamotanina[edytuj | edytuj kod]

Kiedy kariery zakończyli Nance, Daugherty i Price, drużyna nie była w stanie dobrze pokazać się w play-off. Po sezonie 1992/1993, kiedy Cavaliers uzyskali wynik 54-28 w sezonie zasadniczym, lecz przegrali we wczesnej fazie play-off, ówczesny trener Wilkens przeszedł do Atlanta Hawks.

W sezonie 1993/1994 trenerem drużyny został Mike Fratello. Pod jego wodzą Cavaliers zostało jedną z najlepszych broniących drużyn w NBA, a ich głównym zawodnikiem był rozgrywający Terrell Brandon. Chociaż Cavs regularnie awansowali do play-off to nie udawało im się przejść pierwszej rundy.

W 1994 Cavs przenieśli się do Gund Arena, która mogła pomieścić 20 562 kibiców. Arena ta była także miejscem rozgrywania meczu gwiazd w 1997.

Niestety, nawet tacy zawodnicy jak Shawn Kemp i Žydrūnas Ilgauskas nie zapewnili drużynie sukcesów. Fratello został zwolniony w czasie sezonu 1998/1999.

2003–2010: Era LeBrona Jamesa[edytuj | edytuj kod]

Po sezonie 2002/2003 w Drafcie miał wziąć udział gwiazdor uczelni St. Vincent – St. Mary z Akron, znajdującego się zaledwie niecałe pięćdziesiąt kilometrów od Cleveland, LeBron James ogłoszony przez media na gracza pokroju Michaela Jordana i przyszłą wielką gwiazdę całej ligi. W środowisku NBA powszechny był pogląd, że słabo radząca sobie na początku sezonu drużyna Cavaliers specjalnie odpuściła drugą część sezonu, aby mieć jak największe szanse w losowaniu do Draftu na pierwszy numer. Tak też się stało i pod koniec czerwca w Madison Square Garden bez wahania wybrali Jamesa. W 2003 drużyna zmieniła także kolory koszulek z pomarańczowo-czerwono-niebieskich z powrotem na czerwono-złote.

James był uznawany za gracza, który w przyszłości wniesie wiele dobrego do gry swojej drużyny. Sezon 2003/2004 zapowiadał się bardzo dobrze dla Cavaliers, a James zdobył miano najlepszego pierwszoroczniaka w NBA.

Nadzieje były jeszcze większe w sezonie 2004/2005, kiedy to James stał się supergwiazdą ligi poprawiając swoje wyniki w zdobytych punktach, skuteczności, liczbie asyst i zbiorek. Pomimo straty Carlosa Boozera z powodu kontrowersyjnego zajścia, James stworzył trzon drużyny z Žydrūnasem Ilgauskasem i Drew Goddenem. Po obiecującym początku sezonu końcówka nie była tak udana i Cleveland nie awansowała do play-off, zajmując 8. miejsce razem z New Jersey Nets i przegrywając dodatkowy mecz. Wyniki te spowodowały zwolnienie trenera drużyny Paula Silasa i menedżera Johna Paxsona.

Okres po sezonie 2004/2005 był dla Cavaliers czasem wielu zmian. Nowym właścicielem drużyny został Dan Gilbert, nowym trenerem Mike Brown, a nowym menedżerem został były zawodnik Danny Ferry. W sezonie 2005/2006 Cavaliers awansowali do play-off po raz pierwszy od sezonu 1997/1998. Po zwycięstwie w pierwszej rundzie z Washington Wizards, przegrywali już 2–0 z Detroit Pistons w drugiej rundzie, aby wygrać trzy kolejne spotkania i wyjść na prowadzenie w serii. Jednakże przegrali zacięty szósty mecz u siebie, a następnie ponieśli porażkę w siódmym, decydującym meczu 79:61. Cavaliers ustanowili dwa rekordy w tym meczu: najmniejsza liczba punktów zdobyta w meczu (61) i najmniejsza liczba punktów zdobyta w jednej połowie (23).

W 2007 Cavs kontynuowali pasmo sukcesów uzyskując wynik 50–32 i awansując do play-off z drugiego miejsca, co pozwalało im mieć przewagę swojego parkietu aż do finału konferencji. Cavaliers wygrali w pierwszej rundzie 4–0 i było to ich pierwsze zwycięstwo do zera w historii. W drugiej rundzie Cleveland zmierzyło się z New Jersey Nets, których pokonali 4–2. W ostatnim spotkaniu, wygranym 88:72, James zdobył 23 punkty, 8 zbiórek i 8 asyst.

Cavaliers zmierzyli się z Pistons po raz drugi z rzędu w play-off, tym razem w finale konferencji. Po przegraniu dwóch spotkań w Detroit, Cleveland znów wyszło na prowadzenie 3–2, tak samo jak w ubiegłym roku, ale tym razem Cavaliers wyeliminowali Pistons po sześciu spotkaniach i zostali dopiero trzecią drużyną, która w finale konferencji przegrywając 0–2 awansowała do finału NBA. W ostatnim spotkaniu debiutant Daniel Gibson zdobył najwięcej punktów w karierze, 31. Finał NBA był krótką przygodą, ponieważ przegrali gładko 4–0 z San Antonio Spurs.

W sezonie 2007/2008 drużyna Cleveland Cavaliers dotarła do półfinału konferencji wschodniej, gdzie uległa zespołowi Boston Celtics, ale dopiero po siódmym spotkaniu w Bostonie, w którym świetnie zaprezentował się LeBron James, zdobywając 45 punktów. Jednak nie pozwoliło to drużynie ze stanu Ohio przechylić szali na swoją stronę. Wynik siódmego spotkania – 92:97.

W sezonie 2008/2009 „Kawalerzyści” osiągnęli najlepszy wynik w sezonie zasadniczym w całej NBA. Wynik 66–16 był też najlepszym wynikiem w historii klubu z Ohio. Drużyna prowadzona przez LeBrona Jamesa była głównym faworytem do mistrzostwa. W pierwszej rundzie play-off „Kawalerzystom” przyszło się zmierzyć z Detroit Pistons. Ci jednak nie sprawili im trudności i Cleveland wygrali całą rywalizacje 4–0. W drugiej rundzie na Cavaliers czekała mocniejsza drużyna- Atlanta Hawks. Z nimi zawodnicy z Cleveland też nie mieli problemów i wygrali 4–0. W finale konferencji przyszło im się zmierzyć z Orlando Magic. Cleveland przegrali tę rywalizację 2–4 i pożegnali się z marzeniami o tytule.

8 lipca 2010 LeBron James podjął decyzję stworzenia tercetu z Dwyane’em Wade’em oraz Chrisem Boshem w Miami Heat.

2010–2011: Przebudowa[edytuj | edytuj kod]

W czasie przerwy między rozgrywkami w 2010 r. Cavaliers zwolnili trenera Mike’a Browna, razem z większością sztabu szkoleniowego. Menedżer Danny Ferry zrezygnował 4 czerwca 2010. Jego asystent Chris Grant awansował na jego miejsce. 1 lipca Cavaliers zatrudnili byłego rozgrywającego Los Angeles Lakers czy New Jersey Nets – Byrona Scotta, który w przeszłości trenował New Orleans Hornets. Był to 18. trener w historii Cleveland Cavaliers.

Cavaliers spędzili resztę przerwy na odbudowywanie drużyny po odejściu Jamesa. 23 lipca podpisali kontrakt z ich 29. wyborem 2009 NBA Draft Christianem Eyenga. 26 lipca wymienili Delonte Westa i Sebastiana Telfaira do Minnesota Timberwolves za Ramona Sessionsa, Ryana Hollinsa oraz wybór w drugiej rundzie 2013 NBA Draft. 30 lipca zatrudnili Joeya Grahama, na rok za minimalną płacę dla weterana z opcją przedłużenia na rozgrywki 2011/2012. 16 sierpnia Cavs zatrudnili niewybranego w 2010 NBA Draft, pierwszoroczniaka z Jamajki Samardo Samuelsa na 3 lata, kontraktem na 2,3 miliona dolarów. 20 września Jawad Williams oraz Cavs zdecydowali o podpisaniu nowej umowy na rok za 1,02 miliona dolarów. Po zakończeniu sezonu przygotowawczego 2010/2011 z bilansem 6–2 Cavs zdecydowali zwolnić Danny’ego Greena i zatrudnić niewybranego w drafcie Manny’ego Harrisa, przedłużono też kontrakt z J.J. Hicksonem na cztery kolejne lata. 18 listopada Cavaliers wysłali Christiana Eyenge do Erie BayHawks w NBA D-League. 27 grudnia zwolniono Jawada Williamsa oraz wysłano Samardo Samuelsa do NBA D-League. Dzień później zatrudniono Alonzo Gee. 1 i 2 stycznia 2011 przywrócono Samardo Samuelsa i Christiana Eyengę, z Erie BayHawks. 11 stycznia Cavaliers zostali rozgromieni przez Los Angeles Lakers aż 112:57. Była to jedna z najdotkliwszych porażek w historii organizacji. 24 lutego dokonano dwóch wymian podczas ostatniego dnia okienka transferowego. Cavaliers pozyskali byłego All-Stara barona Davisa oraz wybór w pierwszej rundzie 2011 NBA Draft od Los Angeles Clippers w zamian za Mo Williamsa oraz Jamario Moona. Dokonano też wymiany z Boston Celtics, wybór w drugiej rundzie 2013 NBA Draft za Luke’a Harangody’ego i Semiha Erdena. Leon Powe został zwolniony aby zrobić miejsce w składzie dla nowego gracza.

Sezon 2010/2011 był kontrastem do tych z lat poprzednich. Cavaliers byli najgorsi w konferencji wschodniej z rekordem 19–63. Zanotowali również passę 26 porażek z rzędu, co jest niechlubnym rekordem w historii NBA. Wyrównali także rekord Tampa Bay Buccaneers z sezonu 1976/1977, który dotyczy najdłuższej serii porażek z rzędu w historii amerykańskiego profesjonalnego sportu.

Mający drugi najgorszy rekord w sezonie, Cavaliers mieli wysokie szanse na wylosowanie pierwszego wyboru w NBA Draft Lottery. Razem z 14-letnim synem właściciela Cavs, Nickiem Gilbertem, Cavs wylosowali dwa bardzo wysokie wybory 1 i 4. Pierwszym wyborem okazał się ten który został oddany przez Clippers podczas wymiany w lutym, pomimo że miał tylko 2,8% szans na to że to będzie wybór 1. Cavaliers zostali pierwszą drużyną od sezonu 1983/1984, kiedy Houston Rockets mieli dwa wybory w pierwszej piątce draftu. W czasie draftu zostali wybrani Kyrie Irving z numerem 1., który był uważany za największą gwiazdę tego draftu, oraz niespodziewanie Kanadyjczyk Tristan Thompson z numerem 4, z uczelni Texas. Ponadto wybrano z numerem 32. Justina Harpera, który został jednak oddany do Orlando Magic za prawa do wyborów w drugich rundach draftów 2013 oraz 2014. Z numerem 54. wybrany został serb Milan Mačvan.

2011–2014: Pierwsze numery w drafcie[edytuj | edytuj kod]

W drafcie 2011 roku Cavaliers wybrali m.in. Kyrie’go Irvinga i Tristana Thompsona. Ten pierwszy zdobył w swoim pierwszym sezonie aż 117 ze 120 głosów na NBA Rookie of the Year Award. W skróconym sezonie 2011/2012 Cavaliers wygrali jednak tylko 21 spotkań i zakończyli go na 13. miejscu w konferencji.

Kolejny draft po raz kolejny przyniósł Cavs zawodnika z pierwszym numerem, Diona Waitersa. Za Jareda Cunninghama, Bernarda Jamesa i Jae Crowder’a sprowadzono Tylera Zellera, jednak ten plan również nie przyniósł Cavaliers awansu do play-offs.

W drafcie 2013 roku Cavs po raz trzeci z rzędu wybrali zawodnika z pierwszym numerem. Kanadyjski skrzydłowy Anthony Bennett również nie był w stanie pomóc w rozwiązaniu problemów klubu z Cleveland. Podczas meczu gwiazd 2014 Kyrie Irving został wybrany MVP zdobywając 31 punktów i 14 asyst. Mimo dobrej gry Irvinga zespół znów nie awansował do play-offs i zakończył sezon na 10. miejscu w konferencji.

2014–2016: Powrót LeBrona Jamesa[edytuj | edytuj kod]

Bardzo duże znaczenie dla Cavs miał przegrany przez LeBrona Jamesa finał NBA z San Antonio Spurs. James zauważył szansę zdobycia pierścienia dla Cavaliers i wraz z Kevinem Lovem z Minnesoty Timberwolves podpisał kontrakt z Cavs, tworząc tercet Irving-James-Love. Wybrany przez Cleveland z pierwszym numerem w drafcie Andrew Wiggins został oddany do Timberwolves za Love’a.

Cavs mimo przeciętnego początku sezonu 2014/2015 dotarli do finału NBA pokonując kolejno Boston Celtics 4–0, Chicago Bulls 4–2 i Atlantę Hawks 4–0. W trakcie play-offs kontuzji barku, która przekreśliła start w Finałach nabawił się Kevin Love. W pierwszym meczu finałów złamania rzepki doznał Kyrie Irving przekreślając szanse Cavs na zdobycie pierścienia. Osamotniony LeBron nie był w stanie zdobyć mistrzostwa. Średnio w serii notował 35,8 punktu, 13,3 zbiórki i 8,8 asysty na mecz, średnio spędzając na parkiecie ponad 45 minut.

Zmotywowani porażką w finale NBA, Cavaliers wzmocnili skład sprowadzając Richarda Jeffersona i Mo Williamsa. 20 grudnia 2015 roku do składu powrócił Kyrie Irving. Sezon 2015-2016 Cavs skończyli z bilansem 57–25. W drodze do drugiego z rzędu finału NBA pokonali Detroit Pistons 4–0, Atlantę Hawks 4–0 i Toronto Raptors 4–2.

W finałach NBA 2016 jako pierwsza drużyna w historii NBA, Cavs odrobili stratę 1–3 i wygrali finały 4–3 po świetnych meczach Jamesa i Irvinga. Wyżej wymienieni zostali pierwszym duetem, w którym obaj zawodnicy zdobyli 40 punktów. Irving został również pierwszym od czasów Wilta Chamberlain’a zawodnikiem, który zdobył minimum 40 punktów na przynajmniej 70% skuteczności rzutów z gry. W meczu numer 7 LeBron James zanotował triple-double i wraz z kolegami mógł świętować pierwsze w historii klubu mistrzostwo NBA.

2016/2017[edytuj | edytuj kod]

Po sezonie 2015/2016 z klubu odeszli: Matthew Dellavedova do Milwaukee Bucks i Timofey Mozgov do Los Angeles Lakers. Do klubu dołączyli Mike Dunleavy Jr. z Chicago Bulls i Chris Andersen z Memphis Grizzlies.

Zawodnicy[edytuj | edytuj kod]

Kadra w sezonie 2019/20[edytuj | edytuj kod]

Stan na 4 września 2020^[1]

Nr	Poz.	Nar.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost	Masa ciała
5	4.0 !PF		Bell, Jordan	1995–01–07	206 cm	102 kg
18	1.0 !PG		Dellavedova, Matthew	1990–09–08	191 cm	91 kg
3	5.0 !C		Drummond, Andre	1993–08–10	208 cm	127 kg
1	1.0 !PG		Exum, Dante	1995–07–13	196 cm	97 kg
10	1.0 !PG		Garland, Darius	2000–01–26	185 cm	87 kg
0	4.0 !PF		Love, Kevin	1988–09–07	203 cm	114 kg
28	3.0 !SF		McKinnie, Alfonzo	1992–09–17	201 cm	98 kg
31	2.0 !SG		Mooney, Matt	1995–02–07	188 cm	90 kg
22	4.0 !PF		Nance Jr., Larry	1993–01–01	201 cm	111 kg
16	3.0 !SF		Osman, Cedi	1995–04–08	201 cm	104 kg
4	2.0 !SG		Porter, Kevin	2000–05–04	193 cm	92 kg
2	2.0 !SG		Sexton, Collin	1999–01–04	185 cm	86 kg
13	5.0 !C		Thompson, Tristan	1991–03–13	206 cm	115 kg
32	4.0 !PF		Wade, Dean	1996–11–20	206 cm	103 kg
9	2.0 !SG		Windler, Dylan	1996–09–22	198 cm	89 kg
41	4.0 !PF		Žižić, Ante	1997–01–04	208 cm	121 kg

Trener: J.B. Bickerstaff
Asystenci: Dan Geriot • Lindsay Gottlieb • Antonio Lang

Prawa do zawodników[edytuj | edytuj kod]

Draft	Runda	Wybór	Zawodnik	Poz.	Nar.	Aktualny zespół	Adnotacje	Przyp.
2015	2	53	Pointer, Sir’DominicSir’Dominic Pointer	G/F		Hapoel Eilat (Izrael)		[2]
2012	2	57	Karaman, İlkanİlkan Karaman	F		Beşiktaş JK (Turcja)	Pozyskany od Brooklyn Nets.	[3]
2011	2	54	Mačvan, MilanMilan Mačvan	F		EA7 Emporio Armani Mediolan (Włochy)		[4]
2011	2	56	Maduabum, ChukwudiebereChukwudiebere Maduabum	F/C		Kagoshima Rebnise (Japonia)	Pozyskany od Los Angeles Lakers (przez Nuggets i 76ers).	[5]
2006	2	48	Wieramiejenka, UładzimirUładzimir Wieramiejenka	F		Brose Bamberg (Niemcy)	Pozyskany od Washington Wizards (przez Bulls).	[6]
2006	2	55	Ugboaja, EjikeEjike Ugboaja	F		wolny agent		[7]
2006	2	56	Bavčić, EdinEdin Bavčić	F		Apollon Patras (Grecja)	Pozyskany od Toronto Raptors (przez 76ers, Pelicans i Nets)	[3]

Trenerzy[edytuj | edytuj kod]

Zastrzeżone numery[edytuj | edytuj kod]

Lista zastrzeżonych numerów na 2014.

• Emerytowany korespondent lokalnego radia Joe Tait, także ma swój baner pod kopułą hali. Wyróżniony został za 39 sezonów pracy jako „Głos Cavs”

Galeria sław[edytuj | edytuj kod]

Skład Galerii sław aktualna na rok 2017

Areny[edytuj | edytuj kod]

Statystyczni liderzy NBA[edytuj | edytuj kod]

Statystyczni liderzy wszech czasów klubu[edytuj | edytuj kod]

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Weekend gwiazd NBA[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Tytuł	Liczba	Rok
Mistrz NBA	1	2016
Mistrz Konferencji	5	2007, 2015, 2016, 2017, 2018
Mistrz dywizji	7	1976, 2009, 2010, 2015, 2016, 2017, 2018
Występy w play-off	23	1976, 1977, 1978, 1985, 1988, 1989, 1990, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1998, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2015, 2016, 2017, 2018, 2023
Występy w play-in	1	2022

Poszczególne sezony[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie^[12]:. Stan na koniec sezonu 2022/23

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Oficjalna strona klubu
• Historia Cavaliers