Eugeniusz Jasiewicz
 | |
 podpułkownik kawalerii | |
| Data i miejsce urodzenia | 30 grudnia 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 marca 1975 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | 2 Pułk Ułanów |
| Stanowiska | dowódca szwadronu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Eugeniusz Józef Jasiewicz h. Rawicz (ur. 30 grudnia 1892 w Łomży, zm. 15 marca 1975 w Londynie[1][2]) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Eugeniusz Józef Jasiewicz urodził się 30 grudnia 1892 roku w Łomży[3] w rodzinie Stanisława Jasiewicza h. Rawicz (zm. 1917), oficera armii rosyjskiej, i Jadwigi z Dunin-Brzezińskich h. Łabędź (1870–1956). Był bratem Aleksandra Jakuba (1890–1951), Edwarda (1894–1920), Julii (1894–1978), Kazimiery (1904–1974), Stefanii (1906–1939), Konstantego (1910–1922)[4] oraz Wincentego Adama i Jerzego, którzy walczyli w kontrrewolucyjnej armii o wolność Polski. Uczęszczał do gimnazjum w Łomży. Uczestnik szkolnego strajku w 1905 roku. Absolwent Szkoły Korpusu Kadetów (1911) i Wojskowej Szkoły Kawalerii w Jelizawietgradzie (1913). W czasie wojny z Ukraińcami, a następnie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 2 pułku Ułanów Grochowskich. Dowodził 3 szwadronem pułku, sformowanym w Siedlcach, który z końcem marca 1919 roku został przemianowany na 5 szwadron[5]. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę w 24 pułku ułanów w Kraśniku na stanowisku dowódcy szwadronu zapasowego. W 1920 roku uczestniczył w kursie oficerów jazdy w Warszawie, a po jego zakończeniu został zastępcą dowódcy przyfrontowej szkoły jazdy aż do jej rozwiązania w roku 1921. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 48. lokatą w korpusie oficerów jazdy[6][7]. W lipcu 1926 roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy 7 pułku strzelców konnych Wielkopolskich[8]. 12 kwietnia 1927 roku awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[9]. 12 marca 1929 roku został wyznaczony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Mołodecznie, pozostając oficerem nadetatowym 7 psk[10][11]. W styczniu 1931 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 22 pułku Ułanów Podkarpackich w Brodach[12][13][14]. 4 lipca 1935 roku został mianowany dowódcą tego pułku[15][16]. 14 października 1936 roku inspektor armii, generał dywizji Stanisław Burhardt-Bukacki wystawił mu niezbyt pochlebną opinię: „mała inteligencja, pracuje wyłącznie na pokaz. Ma zdrowy zmysł taktyczny, ale na wyższe stanowisko nie nadaje się. Na ogół przeciętny”[17]. W 1937 roku objął obowiązki na stanowisku komendanta miasta Łodzi[18]. W maju 1939 roku na tym stanowisku zastąpił go pułkownik dyplomowany Kazimierz Dziurzyński[19]. Z dniem 31 sierpnia 1939 roku miał być przeniesiony w stan spoczynku[20].
Po II wojnie światowej przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł w Londynie.
Był mężem Romany Stanisławy z Chrzanowskich h. Suchekomnaty (1886–1960), z którą mieli córkę Danutę.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4002 (30 czerwca 1921)[21]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)[22]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 81.
- ↑ Eugeniusz Jasiewicz ur. 1892 zm. 15 mar. 1975 Londyn, Wielka Brytania: Kielakowie.pl [online], kielakowie.pl [dostęp 2020-11-13].
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-11-13].
- ↑ Eugeniusz Jasiewicz h. Rawicz [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2020-11-13].
- ↑ Herkner 1929 ↓, s. 22.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 647, 677.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 579, 599.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 19 lipca 1926 roku, s. 221.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 91.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 57, 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 14 ogłoszono jego przeniesienie do 4 Pułku Ułanów Zaniemeńskich w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 134 sprostowano, że został przeniesiony do 22 Pułku Ułanów Podkarpackich.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 141, 649.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 93.
- ↑ Nowi dowódcy i zastępcy dowódców pułków. „Gazeta Lwowska”, s. 4, Nr 155 z 11 lipca 1935.
- ↑ Archiwum Józefa Piłsudskiego, teczka 701/1/120, opinie podpułkowników kawalerii stan z dnia 10 marca 1938 roku.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 238, tabela 44, autor podał błędnie, że służbę na stanowisku komendanta miasta Łodzi pełnił w latach 1935-1939, ale jednocześnie zastrzegł, że dane przedstawione w tabeli są niepełne.
- ↑ Jarno 2001 ↓, s. 341.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 127, 516, 956.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1147.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Władysław Seweryn Herkner: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Ułanów Grochowskich im. gen. Józefa Dwernickiego. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.