Eugen Ray
 Eugen Ray (z prawej) | |||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 26 lipca 1957 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 stycznia 1986 | ||||||||||||
| Wzrost | 182 cm | ||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Eugen Ray (ur. 26 lipca 1957 w Gebstedt, zm. 18 stycznia 1986 w Lipsku[1]) – niemiecki lekkoatleta, sprinter, dwukrotny wicemistrz Europy z 1978. W czasie swojej kariery reprezentował Niemiecką Republikę Demokratyczną.
Zwyciężył w biegu na 100 metrów i w sztafecie 4 × 100 metrów w finale pucharu Europy w 1977 w Helsinkach[2][3], a w zawodach pucharu świata w 1977 w Düsseldorfie zajął 2. miejsce zarówno w biegu na 100 metrów, jak i w sztafecie 4 × 100 metrów, a także 4. miejsce w biegu na 200 metrów[4].
Zdobył srebrne medale w biegu na 100 metrów (przegrał z Pietro Menneą z Włoch, a wyprzedził Wołodymyra Ihnatenko ze Związku Radzieckiego) oraz w sztafecie 4 × 100 metrów (która biegła w składzie: Manfred Kokot, Ray, Olaf Prenzler i Alexander Thieme) na mistrzostwach Europy w 1978 w Pradze[5]. Zajął 5. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów (w składzie: Sören Schlegel, Ray, Bernhard Hoff i Thomas Munkelt) na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie, a w biegu na 100 metrów odpadł w półfinale[1].
Był mistrzem NRD w biegu na 100 metrów w 1977, 1978 i 1980[6]. W hali był mistrzem NRD w 1976 w biegu na 100 metrów, w 1978 w biegu na 60 metrów i biegu na 100 jardów oraz wicemistrzem w 1976 w biegu na 50 metrów[7][8].
Trzykrotnie poprawiał rekord NRD w biegu na 100 metrów do wyniku 10,12 s (13 sierpnia 1977 w Helsinkach), raz w biegu na 200 metrów czasem 20,37 s (7 sierpnia 1977 w Dreźnie) i raz w sztafecie 4 × 100 metrów rezultatem 38,57 s (3 września 1977 w Düsseldorfie)[9]. Były to również najlepsze wyniki w jego karierze[10].
Pracował w Volkspolizei. Zginął w wypadku drogowym podczas zderzenia z innym samochodem, gdy jechał wezwany do innego wypadku[1].
Jego żona Marlies Kanthak była znaną sportsmenką, specjalistką strzelectwa sportowego, mistrzynią świata w tej dyscyplinie i olimpijką[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Eugen Ray [online], olympedia.org [dostęp 2020-08-05] (ang.).
- ↑ European Cup A Final and Super League (Men). GBRAthletics. [dostęp 2019-11-19]. (ang.).
- ↑ Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984, s. 264–265.
- ↑ 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 23, 25, 53 [dostęp 2019-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 553, 557–558 [dostęp 2019-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ Leichtathletik – DDR – Meisterschaften (100m – Herren) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-11-19] (niem.).
- ↑ Leichtathletik – DDR – Hallen – Meisterschaften (50–55–60m – Herren) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-11-19] (niem.).
- ↑ Leichtathletik – DDR – Hallen – Meisterschaften (100y–100m – Herren) [online], Sport-Komplett.de [dostęp 2019-11-19] (niem.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 14, 22 i 189.
- ↑ Eugen RAY [online], worldathletics.org [dostęp 2019-11-19] (ang.).