Emil Theodor Kocher

Emil Theodor Kocher
Ilustracja
Państwo działania

Szwajcaria

Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1841
Berno

Data i miejsce śmierci

27 lipca 1917
Berno

profesor
Specjalność: chirurgia
Uczelnia

Uniwersytet w Bernie

Faksymile
Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny

Multimedia w Wikimedia Commons

Emil Theodor Kocher (ur. 25 sierpnia 1841 w Bernie, zm. 27 lipca 1917 tamże) – szwajcarski chirurg, laureat Nagrody Nobla w 1909 roku[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1865 ukończył medycynę w Bernie, następnie studiował chirurgię w Zurychu, Berlinie, Londynie u Josepha Listera oraz w Wiedniu u Theodora Billrotha[1]. W latach 1872–1911 był profesorem uniwersytetu w Bernie oraz kierownikiem uniwersyteckiej kliniki chirurgicznej, na którym to stanowisku pozostawał aż do śmierci[1].

Opracował wiele nowych metod operacyjnych – żołądka, pęcherzyka żółciowego, jelita grubego i tarczycy[1][2], a także wprowadził nowe narzędzia chirurgiczne własnej konstrukcji (kleszczyki chirurgiczne, zgłębnik)[2]. Autor podręcznika chirurgii operacyjnej Chirurgische Operationslehre (1892).

W 1909 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny za badania dotyczące fizjologii, patologii i chirurgii tarczycy[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Kocher, Emil Theodor, [w:] A Dictionary of Scientists, Oxford University Press, 2003, ISBN 978-0-19-172683-5 [dostęp 2022-05-14] (ang.).
  2. ↑ a b c Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger, Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1969, s. 222 (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny
XX wiek
XXI wiek

Nobel

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emil_Theodor_Kocher&oldid=73429725”