Elektor (historia)
Elektor – od XIII do XIX wieku tytuł niektórych książąt niemieckich uprawnionych do wyboru króla. Na mocy Złotej Bulli Karola IV Luksemburskiego z 1356 tytuł elektora przysługiwał królowi Czech, arcybiskupom Kolonii, Moguncji i Trewiru, księciu Saksonii, margrabiemu Brandenburgii i palatynowi reńskiemu (łącznie siedmiu elektorów)[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ilustrowana encyklopedia powszechna A-Z Wydawnictwo Zielona Sowa, Kraków 2011, s. 257