Edmund Iwaszkiewicz
 | |
 podpułkownik | |
| Data i miejsce urodzenia | 22 lutego 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 stycznia 1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     | |
Edmund Iwaszkiewicz (ur. 22 lutego 1891 w Zakoźlu, zm. 30 stycznia 1945 w Barlinku) – oficer armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej i Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Antoniego i Amelii z Zarudzkich. Absolwent szkoły realnej w Pińsku i szkoły teletechnicznej w Warszawie. W 1912 powołany do armii rosyjskiej. Od 1914 walczył w składzie 4 batalionu saperów na froncie wschodnim I wojny światowej. W 1917 mianowany został podporucznikiem. W tym też roku wstąpił do Związku Wojskowych Polaków i do Oddziału Polskiego w Odessie. Dowodził plutonem telegraficznym[1]. W styczniu 1919 mianowany został szefem łączności 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego[2]. W kwietniu 1919 bronił przed bolszewikami Odessy. Za udział w obronie miasta oraz wybitny wkład w utrzymanie łączności pomiędzy wojskami sojuszniczymi odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1].
Po powrocie do kraju wyznaczony na stanowisko dowódcy kompanii telegraficznej 10 Dywizji Piechoty. W składzie dywizji walczył na froncie polsko-bolszewickim. W sierpniu 1920 objął stanowisko szefa łączności Gubernatorstwa Wojskowego Warszawy[1][2].
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W styczniu 1927 został przeniesiony z 1 pułku łączności do 9 samodzielnego batalionu łączności w Brześciu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[3][4]. W marcu 1929 przeniesiony został do Powiatowej Komendy Uzupełnień Dębica na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[5], a w marcu 1930 przeniesiony do PKU Kołomyja II na stanowisko komendanta[6]. W 1937 przeniesiony został do PKU Kowel na stanowisko komendanta[1]. W sierpniu 1939 dostał przydział do Dowództwa Okręgu Korpusu nr X.
W kampanii wrześniowej walczył w szeregach Armii „Karpaty”. Internowany na Węgrzech. W 1941 przedostał się do Warszawy i wstąpił do Związku Walki Zbrojnej- Armii Krajowej. W międzyczasie awansował na stopień podpułkownika. Po upadku powstania warszawskiego więziony w Oflagu IIC Woldenberg. Zmarł w szpitalu wojskowym w Barlinku i tam, w zbiorowej mogile, został pochowany.
Był żonaty z Pelagią Wołodkiewicz, miał córkę Helenę (ur. 1923) i syna Włodzimierza (ur. 1930)[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5912[1]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[1]
- Złoty Krzyż Zasługi[1]
- Medal Niepodległości[1]
- Medal Zwycięstwa[7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Polak (red.) 1991 ↓, s. 53.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 12 stycznia 1927, s. 2.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 619, 622.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929, s. 92.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 111.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 619.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Iwaszkiewicz Edmund. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.75-7121 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-02].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.