Dekanat Głubczyce
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba | Gołuszowice 79 |
| Diecezja | |
| Dziekan | ks. Wojciech Modelski |
| Wicedziekan | ks. Krzysztof Cieślak |
| Dane statystyczne | |
| Liczba wiernych | 23 962 |
| Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych |
|
| Liczba parafii | 14 |
Dekanat Głubczyce – jeden z 36 dekanatów w rzymskokatolickiej diecezji opolskiej.
Parafie[edytuj | edytuj kod]
W skład dekanatu wchodzi 14 parafii:
- Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego → Bogdanowice
- Parafia św. Jana Nepomucena → Braciszów
- Parafia św. Jakuba Starszego Apostoła → Debrzyca
- Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny → Głubczyce
- Parafia św. Marcina → Gołuszowice
- Parafia Ścięcia św. Jana Chrzciciela → Grobniki
- Parafia św. Wawrzyńca → Królowe
- Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego → Lisięcice
- Parafia Trójcy Świętej → Opawica
- Parafia św. Jana Chrzciciela → Pomorzowice
- Parafia śś. Piotra i Pawła → Równe
- Parafia Trójcy Świętej → Ściborzyce Małe
- Parafia św. Marii Magdaleny → Zawiszyce
- Parafia śś. Apostołów Piotra i Pawła → Zubrzyce
Historia[edytuj | edytuj kod]
Obszar dekanatu należał pierwotnie do diecezji ołomunieckiej. Został wzmiankowany po raz pierwszy w 1490[1], nie znany był jednak jego dokładny zasięg, przy czym w jego pobliżu wzmiankowano wczęściej trzynaście parafii: Nowa Cerekwia (pierwsza wzmianka 1234), Głubczyce (1259), Branice (1289), Kazimierz (1292), Nasiedle (1335), Posucice (1336), Kietrz (1362), Gołuszowice (1383), Baborów (1386), Wojnowice (1408), Pomorzowice (1430), Lubotyń (przed 1450) i Włodzienin (1470)[2]. Przestał funkcjonować w okresie reformacji, kiedy Głubczyce stały się jednym z głównych ośrodków luteranizmu. Jeszcze w połowie w XVI wieku, w kilku parafiach w północnej części dekanatu językiem kazań był język polski[3], później w całości obszar dekanatu był niemieckojęzyczny. W 1730 powstał dekanat w Opawicy, który objął znaczny obszar na południe od Głubczyc, w tym parafie: Opawica, Włodzienin, Bliszczyce, Branice, Lewice, Posucice, Równe, Zybrzyce i Zopowy. W 1742 dekanat ten I wojny śląskiej znalazł się w granicach Prus, a jego parafie zostały przejęte przez reaktywowany w 1792 dekanat głubczycki. Był on wówczas jednym z trzech dekanatów tzw. dystryktu kietrzańskiego. Do 1972 formalnie podlegał archidiecezji ołomunieckiej, po czym wszedł w skład utworzonej w tymże roku diecezji opolskiej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ G. Wolný, 1863, s. 293
- ↑ Katarzyna Maler. ZARYS DZIEJÓW KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO NA ZIEMI GŁUBCZYCKIEJ OD ŚREDNIOWIECZA DO 1945 ROKU. „WROCŁAWSKI PRZEGLĄD TEOLOGICZNY”. 23, s. 187, 2015.
- ↑ Mapa Zasięg mowy polskie na Śląsku około połowy XVII wieku. Opracował Tadeusz Ładogórski w: Historia Śląska pod redakcją Karola Maleczyńskiego, Wrocław 1966, Tom 1, cz. 3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gregor Wolný: Kirchliche Topographie von Mähren. I. Abtheilung, Band 5. Brünn: Nitsch und Grosse, 1863, s. 293-346. (niem.).