Głubczyce

Głubczyce
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Ratusz miejski i barokowa kolumna maryjna na rynku głubczyckim.
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 opolskie

Powiat

głubczycki

Gmina

Głubczyce

Prawa miejskie

przed 1253

Burmistrz

Adam Krupa (od 2014)

Powierzchnia

12,52 km²

Wysokość

266 m n.p.m.

Populacja (2019)
• liczba ludności
• gęstość


12 552
1016 os./km²

Strefa numeracyjna

77

Kod pocztowy

48-100

Tablice rejestracyjne

OGL

Położenie na mapie gminy Głubczyce
Mapa konturowa gminy Głubczyce, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Głubczyce”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Głubczyce”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Głubczyce”
Położenie na mapie powiatu głubczyckiego
Mapa konturowa powiatu głubczyckiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Głubczyce”
Ziemia50°12′00″N 17°50′03″E/50,200000 17,834167
TERC (TERYT)

1602034

SIMC

0965329

Hasło promocyjne: Głubczyce miastem dobrego życia!
Urząd miejski
ul. Niepodległości 14
48-100 Głubczyce
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa
BIP

Głubczyce (śl. Gubczýcé[1], niem. Leobschütz, cz. Hlubčice) – miasto w województwie opolskim, w powiecie głubczyckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Głubczyce. Położone nad rzeką Psiną, na Płaskowyżu Głubczyckim (wchodzącym w skład Niziny Śląskiej). Pod względem historycznym Głubczyce początkowo leżały na Morawach[2][3], zaś od czasu włączenia ich w 1318 do księstwa opawskiego położone są na Górnym Śląsku[4][5]. Uzyskały lokację miejską przed 1253 rokiem[6]. Według danych GUS w 2021 r. zamieszkane przez 12 348 osoby. Leży na terenie Nadleśnictwa Prudnik (obręb Prudnik)[7].

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwa Leobszyce wśród innych nazw śląskich miejscowości w urzędowym pruskim dokumencie z 1750 roku wydanym w języku polskim w Berlinie[8].

Znaczenie nazwy miejscowości nie jest jasne. Istnieje kilka teorii jej pochodzenia. Etymolodzy wywodzą je od słów „lubić”, „głęboki”, „głupi” lub „gołąb”.

Pierwsza historyczna wzmianka o mieście pojawiła się w 1107 r.[9] W tamtym czasie była to mała morawska osada nazywana Glubcici, która składała się w większości z grodu. W 1131 r. wymieniona jako Glupcicih, w 1183 r. Glubcice, a w latach: 1224, 1281, 1354 i 1434 Lubschicz[10]. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Leobschucium[11].

W 1750 roku polska nazwa „Leobszyce” została wspomniana przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska[12]. Nazwę „Głupczyce” w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 r. wymienił śląski pisarz Józef Lompa[13]. W roku 1945 używano jej już urzędowo[14].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Średniowiecze[edytuj | edytuj kod]

Baszta na pl. Wiosennym – fragment obwarowań miejskich

Osada znajdowała się na prawym brzegu rzeki Psiny. Prawdopodobną datą założenia miasta założenia jest rok 1224, kiedy nastąpiło osiedlenie w mieście Lubschicz (informacja o komorze celnej w „Lubschicz”, wcześniejsze okazały się falsyfikatami) za panowania Ottokara I. W roku 1270 miejscowość otrzymała prawa miejskie nadane przez Przemysła Ottokara II.

XVI wiek – początki XX wieku[edytuj | edytuj kod]

Panorama Głubczyc, XVIII w.

W roku 1523 ruch protestancki dotarł do miasta. W roku 1558 został wzniesiony luterański zbór i szkoła. W odpowiedzi na te wydarzenia ojcowie Franciszkanie i Żydzi zostali wygnani z miasta.

W czasie wojny trzydziestoletniej miasto zostało całkowicie zniszczone, większość zniszczeń zostało dokonanych przez nacierających Szwedów w roku 1645. W XVIII wieku Głubczyce podlegały inspekcji podatkowej w Prudniku[15].

W wyniku I wojny śląskiej (1740–1742), toczonej między Austrią i Prusami, miasto przeszło pod panowanie Prus. W 1746 w Głubczycach znajdowała się wartownia pocztowa, podlegająca pod urząd pocztowy w Prudniku[16].

W latach 1753–1770 w Głubczycach został wzniesiony zespół klasztorny według projektu architekta Jana Innocentego Töppera z Prudnika[17]. W roku 1781 populacja miasta wynosiła tylko 2637. W trakcie rozrastania się miasta jego populacja stopniowo wzrastała. W 1792 roku oddano do użytku kościół ewangelicki(inne języki)[18]. W roku 1825 miasto zamieszkiwało 4565 mieszkańców, a w 1870 już 9546. W końcu XIX w. ważnym ośrodkiem spotkań miejscowych Polaków był dom profesora miejscowego gimnazjum i polskiego historyka Stanisława Karwowskiego[19].

Wedle postanowień traktatu wersalskiego, kończącego I wojnę światową, na terytorium Górnego Śląska odbył się plebiscyt, w którym miano opowiedzieć się za przynależnością do państwa polskiego lub niemieckiego. W mieście 99,5% mieszkańców zagłosowało za Niemcami, w tym ponad 35% tzw. „emigrantów plebiscytowych” (ściągniętych na tereny plebiscytowe w celu podniesienia końcowego rezultatu[20]).

1933–1945[edytuj | edytuj kod]

Przedwojenny rynek z ratuszem w Głubczycach.

Na początku 1945 r. – w czasie przemarszu więźniów obozów koncentracyjnych przez teren miasta, Niemcy z eskorty zamordowali 21 więźniów niezdolnych do dalszego marszu. Ciała pogrzebano na tzw. cmentarzu żydowskim[21].

18 marca 1945 roku miasto zostało otoczone przez wojska radzieckie. Broniły go 18 SS Panzergrenadierdivision (grenadierzy pancerni) i 371 Dywizja Wehrmachtu. Po stronie radzieckiej walczyły oddziały 314 dywizji piechoty z 59 armii, 28 korpus piechoty 60 armii i 5 korpusu zmechanizowanego z 4 armii pancernej gwardii 1 Frontu Ukraińskiego (po 1945 roku w parku miejskim i na ul. Skłodowskiej-Curie postawiono Pomniki Wdzięczności Armii Czerwonej)[22]. Pomnik w parku miejskim staraniem mieszkańców został w 2022 roku zlikwidowany[23]. W wyniku trwającego do 24 marca 1945 r. oblężenia oraz grabieży, dokonywanych przez żołnierzy radzieckich, w pierwszym tygodniu po jego zakończeniu zniszczeniu uległo około 40% miasta. Decyzją postanowień wielkiej trójki Głubczyce zostały przyłączone do Polski.

Po 1945 r.[edytuj | edytuj kod]

Po 1945 r. miasto nosiło przejściową nazwę Głąbczyce, którą w 1946 r. zastąpiono urzędową nazwą Głubczyce[24]. 6 kwietnia 1945 Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego utworzyło Centralne Obozy Pracy. W mieście funkcjonował obóz pracy nr 101[25]. Miasto stało się siedzibą powiatu i gminy. Utraciło status siedziby powiatu w 1975, a w roku 1998 otrzymało go powtórnie.

Z Głubczyc i powiatu głubczyckiego w latach 1945–1948 wysiedlono ludność niemiecką do Niemiec, a w zamian osiedlali się tu Polacy wysiedleni z Kresów Wschodnich. Ziemię głubczycką zasiedlali także osadnicy z centralnej Polski[26].

W 1982 r. działacze prudnickiej opozycji demokratycznej Jan Naskręt i Eugeniusz Wyspiański wykonali około 2,5 tysiąca ulotek z napisem „Solidarność zwycięży”, które zostały rozwieszone przez Stanisława Żądło m.in. w Głubczycach, Niemodlinie i na murach ZPB „Frotex” w Prudniku[27]. W 2016 roku Głubczyce przystąpiły do Międzynarodowego Stowarzyszenia Miast Dobrego Życia „Cittaslow”[28].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Kościół pw. Narodzenia NMP
Budynek sądu rejonowego
Barokowa kolumna maryjna na rynku dłuta A. Jörga z 1732 roku

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[29]:

  • układ urbanistyczny Starego Miasta, z rynkiem o unikatowym w Europie kształcie ćwierci koła (podobny znajduje się w Nysie) oraz siatką ulic, z których do najstarszych należą Wodna i Kościelna. Dzisiejsza ul. Kozielska na odcinku od rynku do studni św. Floriana nosiła nazwę Targu Końskiego[30].
  • kościół pw. Narodzenia NMP, gotycki z XIII w., rozbudowany w XIV w., a następnie w latach 1579, 1903–1907 według projektu M. Hasaka.
  • kościół św. Anny (dawniej Św. Trójcy) z 1776, po II wojnie światowej kościół polsko-kat. pw. św. Józefa (w 1991 przekazany rzymskokatolikom) przy ulicy Sobieskiego, na miejscu poprzedniego wzniesionego za murami miasta w XVI w., zniszczonego przez Szwedów w 1654.
  • kaplica pw. śś. Fabiana i Sebastiana, z 1501 r.
  • zespół klasztoru franciszkanów. Cały kompleks zbudowany został w latach 1753–1770 według projektu J.I. Töppera. Do klasztoru przylega budynek wzniesiony w 1752 roku, w którym niegdyś mieściło się gimnazjum, ul. Zakonna 3
    • kościół pw. śś. Idziego i Bernarda, barokowy z 1756 r., wystrój barokowo-rokokowy
    • klasztor, charakterystyczny czteroskrzydłowy z wirydarzem pośrodku
  • cmentarz żydowski, ul. Wrocławska, z l. 1890–1939
  • zbiorowa mogiła strażników i celników czeskich na cmentarzu komunalnym, z 1938 r.
  • mury obronne i baszty z II połowy XIII wieku, a wśród nich baszta koło poczty (ul. Pocztowa/pl. Wiosenny)
  • ratusz miejski zniszczony w 1945 roku i stopniowo rozbierany w późniejszych czasach, został odbudowany w latach 2006–2008.
  • sąd, ul. Kochanowskiego 1, z 1850 r.
  • więzienie Kochanowskiego 3, z poł. XIX w.,
  • domy, pl. Kościelny 1 (d. 5), 4, z XVI-XVIII w., XIX w.
  • domy, ul. Jana Pawła II (d. Sobieskiego 10), 7 (d. Sobieskiego 11), 9 (d. Sobieskiego 12), z XVI-XVII w., XVIII w., XIX w.
  • dom, ul. Ratuszowa 10, 12 (d. 30), z XVIII w., XIX w./XX w.

inne zabytki:

  • budynek przy ul. Niepodległości 14 wybudowany w drugiej poł. XIX w. w stylu eklektycznym. Obecnie siedziba władz gminy oraz Urzędu Miejskiego
  • dworzec kolejowy (obecnie nieczynny) wybudowany w połowie XIX w.[31]
  • barokowa kolumna maryjna na rynku dłuta A. Jörga z 1732 roku

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Głubczyce podlegają pod Urząd Statystyczny w Opolu, oddział w Prudniku[32].

[33].

Panorama Głubczyc (zachód-północ-wschód)
Panorama Głubczyc (zachód-północ-wschód)

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

Największe przedsiębiorstwa[edytuj | edytuj kod]

Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska[edytuj | edytuj kod]

Jest to przedsiębiorstwo spółdzielcze zrzeszające producentów mleka z Głubczyc oraz okolicznych miast z województwa opolskiego i śląskiego. Spółdzielnia rocznie przerabia 20 milionów litrów mleka i daje zatrudnienie 100 osobom. Do produktów OSM Głubczyce należą różne rodzaje mleka, śmietany, jogurtów, maślanki, kefirów i twarogów, które są dostępne także w większych wersjach dla gastronomii[34].

Galmet[edytuj | edytuj kod]

Przedsiębiorstwo zajmujące się produkcją wyrobów z branży grzewczej. Przedsiębiorstwo zatrudnia ponad 700 osób a produkcja odbywa się w halach o powierzchni ponad 22 000 m². Firma produkuje wyroby takie jak: elektryczne ogrzewacze wody, bojlery z wężownicą do centralnego ogrzewania, wymienniki biwalentne, kombinowane zbiorniki akumulacji ciepła, zbiorniki buforowe, ekologiczne kotły c.o. na ekogroszek z zasobnikiem paliwa, kotły c.o. bez zasobnika, kolektory słoneczne czy pompy ciepła[35].

Transport[edytuj | edytuj kod]

Opuszczona stacja kolejowa

Głubczyce są jedynym miastem powiatowym w woj. opolskim, które nie ma obecnie pasażerskich połączeń kolejowych (zawieszone 3 kwietnia 2000 r.[31]). O przywrócenie linii kolejowej Racibórz-Racławice Śląskie przez Głubczyce od lat aktywnie zabiegają samorządy wzdłuż tego połączenia: powiat prudnicki, głubczycki i raciborski (jesienią 2020 roku, wniosek o rewitalizację tej linii został zakwalifikowany do II etapu rządowego Programu Kolej Plus)[36]. Transport zbiorowy jest realizowany głównie poprzez miejscowy PKS. Brak komunikacji miejskiej, można skorzystać z przewozów oferowanych przez taksówki.

W 1855 r. otwarto połączenie kolejowe Głubczyc z Raciborzem w ramach prywatnej Kolei Wilhelma (Wilhelmsbahn), następnie w 1873 połączenie z Karniowem (dalej do Głuchołaz) i w 1876 z Racławicami Śląskimi (dalej do Prudnika i Kędzierzyna-Koźla)[31].

Edukacja[edytuj | edytuj kod]

Kościół i klasztor franciszkanów w Głubczycach

Przedszkola:

  • Przedszkole nr 1 im. Marii Konopnickiej
  • Przedszkole nr 2 im. Kubusia Puchatka
  • Przedszkole nr 3

Szkoły podstawowe:

  • Szkoła Podstawowa nr 1 im. Tadeusza Kościuszki
  • Szkoła Podstawowa nr 2 im. Janusza Korczaka
  • Szkoła Podstawowa nr 3 im. Marii Skłodowskiej-Curie

Szkoły średnie:

  • Zespół Szkół Ogólnokształcących im. Adama Mickiewicza
  • Zespół Szkół Mechanicznych
  • Zespół Szkół Centrum Kształcenia Rolniczego im. Władysława Szafera

Placówki wychowawcze:

  • Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy

Inne:

Kultura[edytuj | edytuj kod]

Ratusz na rynku, obecnie Muzeum Ziemi Głubczyckiej

Instytucje kultury[edytuj | edytuj kod]

  • Miejski Ośrodek Kultury
  • Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna, siedziba w ratuszu (II piętro)
  • Muzeum Ziemi Głubczyckiej, siedziba w ratuszu (I piętro)

Wydarzenia cykliczne[edytuj | edytuj kod]

  • Międzynarodowy Festiwal Młodych Pianistów – Festiwal promujący młodych pianistów organizowany przez Państwową Szkołę Muzyczną I stopnia im. I.J. Paderewskiego w Głubczycach od 1994 r. W ramach imprezy, w której udział biorą młodzi artyści z Polski oraz z zagranicy odbywa się konkurs główny, a także liczne warsztaty, koncerty i seminaria tematyczne[37].
  • Głubczyckie Dni Kultury – Szereg imprez kulturalnych takich jak koncerty, wystawy, przedstawienia teatralne, recitale, pokazy, wieczory autorskie itp. odbywających się co roku w Głubczycach. Wydarzenie ma miejsce jesienią w miesiącach październik-listopad w obiektach na terenie Głubczyc oraz okolicznych wsi. W 2015 r. miała miejsce 25 edycja tej imprezy[38].
  • Licealia – Impreza młodzieżowa organizowana przez Zespół Szkół Ogólnokształcących w Głubczycach. Odbywa się ona przed zakończeniem roku szkolnego, a uczniowie idą przez miasto w barwnym korowodzie, a następnie organizowane są dla nich oraz mieszkańców miasta liczne atrakcje takiej jak koncerty, zawody sportowe czy przedstawienia[39].
  • Dni Głubczyc – Impreza odbywająca się od 2008 r. i zapoczątkowana świętowaniem oddania do użytku wyremontowanego ratusza miejskiego. Odbywa się w sezonie letnim i trwa 2–3 dni. W tym czasie mają miejsce liczne koncerty, zawody sportowe, przedstawienia oraz wiele różnych wydarzeń towarzyszących[40].

Media[edytuj | edytuj kod]

Prasa lokalna, portale informacyjne i telewizja[edytuj | edytuj kod]

  • Głos Głubczyc – samorządowy biuletyn informacyjny gminy Głubczyce (miesięcznik)
  • Rzecz Powiatowa – samorządowy biuletyn informacyjny powiatu głubczyckiego
  • TV Głubczyce – prywatna telewizja nadająca w ramach sieci kablowej oraz w Internecie[41]
  • twojeglubczyce.pl – portal informacyjny
  • Super Senior – miesięcznik dedykowany grupie docelowej 50+
  • Gazeta Prudnik24 z wkładką „Głubczyce 24"[42]

Wspólnoty wyznaniowe[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze kościoła parafialnego

Na terenie miasta działalność religijną prowadzą następujące Kościoły i związki wyznaniowe:

Sport[edytuj | edytuj kod]

Klub Polonia Głubczyce został założony w 1945 roku[45]. Klub awansował do III ligi w sezonach 1982/83 oraz 1985/86, a także brał udział w Pucharze Polski w sezonach: 1961/62, 1963/64 (1/16 finału) oraz 2018/19.

Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]

Urząd Miasta i Gminy w Głubczycach
Miasto Kraj Data podpisania umowy lub uchwały
w sprawie rozpoczęcia współpracy
Město Albrechtice  Czechy 2001
Krnov  Czechy 2001
Rusín  Czechy 2000
Rockenhausen  Niemcy 2003
Saint-Rémy-sur-Avre  Francja 2002
Zbaraż  Ukraina 2005

Burmistrzowie i zarządcy Głubczyc od 1945[46][edytuj | edytuj kod]

  • Jan Kramarz
  • Józef Piłka
  • Zygmunt Niemczyk
  • Marian Jaworski
  • Józef Smyczyński
  • Jan Jankowski
  • Ludwik Kędzierski
  • Bolesław Chmura
  • Bolesław Zazulewicz
  • Jan Uhryn
  • Tadeusz Wasil
  • Henryk Kozak
  • Stanisław Gacek
  • Stefan Stobryła
  • Zygmunt Kowalski
  • Roman Werner
  • Kazimierz Bemacki
  • Józef Pich
  • Dariusz Kaśków
  • Kazimierz Jurkowski
  • Adam Krupa
  • Jan Krówka
  • Adam Krupa

Ludzie związani z Głubczycami[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Głubczycami.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nazwa śląska za: Reinhold Olesch, Der Wortschatz der polnischen Mundart von Sankt Annaberg, Berlin 1958. Użyto rozszerzonej wersji alfabetu proponowanego przez Grzegorza Wieczorka oraz Towarzystwo Piastowania Śląskiej Mowy „Danga” – wymowa w gwarach okolic Głubczyc – Gubczicy.
  2. ↑ Andrzej Wędzki: Początki reformy miejskiej w środkowej Europie do połowy XIII wieku (Słowiańszczyzna Zachodnia). Warszawa–Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 161, seria: Prace Komisji Historycznej. OCLC 716874801. (pol.).
  3. ↑ Mariusz Kowalski. Morawianie (Morawcy) w Polsce. „Studia z Geografii Politycznej i Historycznej”. 5, s. 128, 2016-12-30. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. ISSN 2300-0562. [dostęp 2023-03-05]. (pol.). 
  4. ↑ Górny Śląsk. Kazimierz Popiołek (red.). Cz. 2. Poznań: Instytut Zachodni, 1959, s. 340, seria: Ziemie Staropolski. OCLC 1070287457. (pol.).
  5. ↑ Głubczyce, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-03-05] [zarchiwizowane z adresu 2023-03-05].
  6. ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 30–31.
  7. ↑ Bank Danych o Lasach – Mapa [online], bdl.lasy.gov.pl [dostęp 2021-01-23].
  8. ↑ Pruski dokument z roku 1750 ustalający urzędowe opłaty na Śląsku – „Wznowione powszechne taxae-stolae sporządzenie, Dla samowładnego Xięstwa Sląska, Podług ktorego tak Auszpurskiey Konfessyi iak Katoliccy Fararze, Kaznodzieie i Kuratusowie Zachowywać się powinni. Sub Dato z Berlina, d. 8. Augusti 1750”.
  9. ↑ Opolszczyzna, listopad 1961, s. 10.
  10. ↑ Stanisław Drzażdżyński, Nazwy topograficzne. Słowiańskie nazwy miejscowości na Szląsku Pruskim. Powiat Głubczycki, „Wisła” tom XI 1897, s. 124.
  11. ↑ Detlef Haberland: Die „Silesiographia” und „Breslo-Graphia” von Nicolaus Henel von Hennenfeld. Arkadiusz Cencora, Diana Codogni-Łańcucka. Wrocław: Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu, 2011, s. 177. ISBN 978-83-910595-2-4.
  12. ↑ „Wznowione powszechne taxae-stolae sporządzenie, Dla samowładnego Xięstwa Sląska, Podług ktorego tak Auszpurskiey Konfessyi iak Katoliccy Fararze, Kaznodzieie i Kuratusowie Zachowywać się powinni. Sub Dato z Berlina, d. 8. Augusti 1750”.
  13. ↑ Józef Lompa, „Krótki rys jeografii Śląska dla nauki początkowej”, Głogówek 1847, s. 12.
  14. ↑ Dz.U. z 1945 r. nr 33, poz. 196.
  15. ↑ Historia Powiatu Prudnickiego – Starostwo Powiatowe w Prudniku [online], www.powiatprudnicki.pl [dostęp 2020-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-16].
  16. ↑ Kasza 2020 ↓, s. 790.
  17. ↑ Sławomir Draguła, Franciszkanie z Głubczyc modlili się i uczyli [online], Nowa Trybuna Opolska, 20 marca 2013 [dostęp 2019-12-21].
  18. ↑ Zabytki. Powiatowe Muzeum Ziemi Głubczyckiej. [dostęp 2021-11-14].
  19. ↑ S. Karwowski, Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego. T. 1, 1815–1852, Poznań 1918, k. XII.
  20. ↑ Dorota Borowicz, Mapy narodowościowe Górnego Śląska od połowy XIX wieku do II wojny światowej, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 39, ISBN 83-229-2569-7, OCLC 69318732.
  21. ↑ Rejestr miejsc i faktów zbrodni popełnionych przez okupanta hitlerowskiego na ziemiach polskich w latach 1939–1945. Województwo opolskie, Warszawa 1980, s. 21.
  22. ↑ Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939–1945, Sport i Turystyka 1988, ISBN 83-217-2709-3, s. 490.
  23. ↑ Marcin Żukowski: Pomnik wdzięczności Armii Czerwonej w Głubczycach rozebrany. Aktor Maciej Musiał, wnuk kapitana Markiewicza: – Jestem szczęśliwy!. „Głubczyce Nasze Miasto”, 2022-10-28. [dostęp 2022-10-28]. (pol.).
  24. ↑ M.P. 1946 nr 44, poz. 85. isap.sejm.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-23)].
  25. ↑ Okupacja w imię sojuszu. Armia sowiecka w Polsce 1944–1956 (fragmenty), „forumemjot”, 9 maja 2012 [dostęp 2018-10-13] [zarchiwizowane z adresu 2018-10-13].
  26. ↑ Historia Głubczyc [online], glubczyce.pl [dostęp 2023-05-29] (pol.).
  27. ↑ Zbigniew Bereszyński, Przed sądem wojennym [online], tygodnikprudnicki.pl, 20 lutego 2008 [dostęp 2019-12-21].
  28. ↑ Cittaslow – inna strona nowoczesności.
  29. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. opolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 22. [dostęp 2012-11-26].
  30. ↑ Na jakim planie wybudowano głubczycki rynek?
  31. ↑ a b c Piotr Kopczyk: Historia stacji kolejowej w Głubczycach, „Świat Kolei” nr 10/2013, s. 16–23.
  32. ↑ Czy wiesz, że..., [w:] Andrzej Dereń, Polska bardziej polska, „Tygodnik Prudnicki”, 49 (732), Prudnik: Spółka Wydawnicza Aneks, 8 grudnia 2004, ISSN 1231-904X.
  33. ↑ Głubczyce w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  34. ↑ OSM Głubczyce. O firmie [online], osm-glubczyce.com.pl [dostęp 2021-06-09] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-15] (pol.).
  35. ↑ Galmet. O firmie [online], galmet.com.pl [dostęp 2021-06-09] [zarchiwizowane z adresu 2013-04-06] (ang.).
  36. ↑ m, Koleją z Racławic Śląskich do Raciborza? [online], Samorząd Województwa Opolskiego [dostęp 2020-12-27] (pol.).
  37. ↑ Międzynarodowy Festiwal Młodych Pianistów | Państwowa Szkoła Muzyczna [online], www.psm.glubczyce.info [dostęp 2015-11-25] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-07].
  38. ↑ Głubczyckie Dni Kultury – Gmina Głubczyce [online], glubczyce.pl [dostęp 2015-11-25].
  39. ↑ Licealia 2014. Zespół Szkół Ogólnokształcących w Głubczycach [online], lo.powiatglubczycki.pl [dostęp 2015-11-25].
  40. ↑ Dni Głubczyc 2012 – plakat – Gmina Głubczyce [online], glubczyce.pl [dostęp 2015-11-25].
  41. ↑ Strona TV Głubczyce.
  42. ↑ Prudnik24 [online], Prudnik24.pl [dostęp 2016-04-28].
  43. ↑ Znajdź Kościół [online], kz.pl [dostęp 2023-08-07].
  44. ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2022-12-13].
  45. ↑ Skarb – Polonia Głubczyce [online], 90minut.pl [dostęp 2020-02-03].
  46. ↑ https://sbc.org.pl/Content/12635/PDF/3A.pdf#page=10 M. Łoziński, W 62 rocznicę odzyskania Głubczyc, „Głos Głubczyc”, 2007, nr 36(166), s. 10.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • Kalendarz Głubczycki 1994–2007
  • Elżbieta Dziegieć, Edward Dziegieć, Stanisław Pączka, Franciszek Zając, Głubczyce jako ośrodek lokalny. Opole: Instytut Śląski, 1964.
  • Katarzyna Maler, Dzieje Głubczyc do 1742 roku. Opole: Wydawnictwo Instytut Śląski, 2003.
  • Katarzyna Maler, Dzieje Głubczyc w latach 1742–1945. Opole: Państwowy Instytut Wydawniczy: Instytut Śląski, 2006.
  • Katarzyna Maler, Barbara Piechaczek, Głubczyce – portret miasta. Racibórz: „WiG Art”, 1998.
  • Mieczysław Razik, Głubczyce przedwczoraj i jutro?. Branice: Oficyna Wydawnicza Zakładu Aktywności Zawodowej, 2008.
  • Ryszard Kasza: Ulicami Prudnika z historią i fotografią w tle. Przemysław Birna, Franciszek Dendewicz, Piotr Kulczyk. Prudnik: Powiat Prudnicki, 2020. ISBN 978-83-954314-5-6.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Miasta województwa opolskiego
Miasta na prawach powiatu
Miasta powiatowe
Miasta gminne

Gmina Głubczyce
Miasto
Wsie
Kolonie
Osada
Osada leśna
Część miasta
  • Brachowice
Przysiółki wsi
Zniesiona osada

Herb gminy Głubczyce

Powiat głubczycki
Miasta
Gminy miejsko-wiejskie
Gminy wiejskie

Powiat głubczycki (1945–1975)
Przynależność wojewódzka
Miasta (1945–75)
Gminy wiejskie
(1945–54 i 1973–75)
Gromady (1954–72)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Głubczyce&oldid=73155317”